Το «διαίρει και βασίλευε» επέστρεψε φανερά και εγκαταστάθηκε ως επίσημη μορφή πολιτεύματος! Κάθε μέρα βιώνουμε έναν καινούργιο τρόμο, μια νέα απειλή και ένα εκβιαστικό δίλημμα είτε αφορά τον κλάδο μας, είτε την καθημερινότητά μας σαν πολίτες αυτής της Χώρας.
Είναι πλέον εμφανέστατο ότι η Χώρα βρίσκεται υπό κατοχή και είμαστε ΟΛΟΙ μας αναλώσιμα προϊόντα ξένων συμφερόντων. Είναι αυτά τα συμφέροντα που μαζί με τους δικούς μας αδαείς πολιτικούς διέλυσαν πρώτα την Ελλάδα με το χρηματιστήριο και τώρα προσπαθούν να την κατακτήσουν για ένα κομμάτι ψωμί (στο ίδιο μοτίβο με τον ΟΤΕ).
Ηθελημένα ξεχάσαμε τι μας χρωστούν όλοι αυτοί που ζητούν κομμάτι – κομμάτι τη χώρα μας. Η Γερμανία π.χ., η οποία εξανίσταται και ωρύεται με τόσο θράσος εναντίον «της Ελλάδας των τεμπέληδων και των λιμοκοντόρων», είναι αυτή η οποία σιωπά τόσα χρόνια για το οικονομικό - αλλά και το ηθικό - χρέος της Γερμανίας προς την Ελλάδα, για τις αποζημιώσεις, το κατοχικό δάνειο και τη ζημιά που υπέστη η ελληνική οικονομία κατά τη διάρκεια του πολέμου, το ποσό του οποίου ανέρχεται στο 1,5 τρις. ευρώ.
Ξεχνά αυτή χώρα, ότι η Ελλάδα προμηθεύεται από αυτήν το 40% του αμυντικού εξοπλισμού της, και σχεδόν όλες τις τηλεπικοινωνίες της. Ξεχνά ότι ανέλαβε την κατασκευή 2 αεροδρομίων και πολλά χιλιόμετρα οδικού δικτύου. Είναι η ίδια χώρα που γνωστή εταιρεία της, λάδωνε τους πάντες για να τρώει δημόσιο χρήμα. Είναι αυτή, που μας πούλησε τα γερμένα υποβρύχια.
Προφανώς συμφέρει να τα ξεχνούν όλα τα παραπάνω αυτοί (παλιοί και νέοι) που ξεδιάντροπα μετέτρεψαν τη βουλή από προπύργιο της δημοκρατίας σε άθλιο μαγαζάκι ρυπαρών συναλλαγών.
Αντί όμως η Ελλάδα να έχει συμμάχους τους ίδιους τους πολιτικούς της και τους πάσης φύσεως εκπροσώπους της, τους έχει αντιπάλους στον αγώνα της να επιβιώσει χωρίς να τεμαχιστεί – ξεπουληθεί – εξευτελιστεί.
Ένα «όχι», όπως μας έχει διδάξει η ιστορία, μπορεί να έχει τεράστιο κόστος αλλά είναι σωτήριο για τη συνείδηση ενός λαού. Και τι είμαστε χωρίς συνείδηση, αξιοπρέπεια και περηφάνια;
Και δεν αναφερόμαστε μόνο στην εθνική περηφάνια αλλά και στην ανθρώπινη. Στην περηφάνια του απλού έλληνα πολίτη που μπορεί να θρέψει την οικογένεια του και που δεν έχει γίνει – ακόμα – ζητιάνος. Αυτή είναι που οφείλει να προστατεύει το ελληνικό κράτος.
Τις τελευταίες μέρες με τις γνωστές δηλώσεις Δαμανάκη πολλά δισεκατομμύρια από τις Ελληνικές Τράπεζες συσσωρεύτηκαν σε ξένες Τράπεζες . Είναι αυτές που αύριο θα μας δανείσουν ΑΦΟΥ ΠΡΩΤΑ υπογράψουν οι «φωστήρες» της Βουλής το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα.
Βγαίνουν κατά καιρούς στα «μπαλκόνια», διαδίδουν φήμες, σπέρνουν τον πανικό και ψεύτικες ελπίδες. Διοχετεύουν πληροφορίες που δεν υφίστανται για να βγουν έπειτα να τις διαψεύσουν και να στεφανωθούν με ακόμα μια «επιτυχία». Για ποιό δημοψήφισμα μίλησαν, αφού δεν υπήρχε ποτέ θέμα δημοψηφίσματος για το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα!! Απλώς δεν υπήρχε θέμα και τζάμπα κουβεντιάζαμε – την ώρα που πανταχόθεν έρχονταν αντικρουόμενα μηνύματα περί επικείμενης χρεοκοπίας ή στήριξης.
Αυτά τη Δευτέρα, όπου άρχισαν οι δηλώσεις, οι διαμαρτυρίες, οι διευκρινίσεις. Την Τρίτη, αποσαφηνίστηκε εντελώς το ζήτημα δια του κυβερνητικού εκπροσώπου, που είπε ότι δεν τίθεται τέτοιο θέμα. Και δια του υπουργού των Εσωτερικών, που κατάκοπος μετά από άλλη μια μακρόσυρτη συνεδρίαση, αυτή τη φορά στον Κοινοβουλευτικό Τομέα Εργασίας Οικονομίας, μας είπε ότι ο (εκτελεστικός του Συντάγματος) νόμος ΘΑ προωθηθεί και ΘΑ ψηφιστεί (οπότε το εμπεδώσαμε πως η Βουλή ψηφίζει ότι της σερβίρουν οι υπουργοί) τον Ιούλιο! Στην προκειμένη περίπτωση – το βεβαίωσε και ο κ. Ραγκούσης - το Σύνταγμα δεν επιτρέπει δημοψηφίσματα για δημοσιονομικούς λόγους.
Τότε για τι πράγμα συζητούσε ο πρωθυπουργός τη Δευτέρα; Ποιο θα ήταν το περιεχόμενο ενός δημοψηφίσματος; Τι είχε στο μυαλό του (εκτός από τρικυμία); Για το Μεσοπρόθεσμο δεν συναντιούνται και κουβεντιάζουν τρεις μέρες τώρα; Συζητούν και κάτι άλλο, οπότε σκέφθηκε ο κ. Παπανδρέου να ρίξει την ιδέα του δημοψηφίσματος;
Πρόσφατα, είχαμε και την πρόταση του Προέδρου του ΣΕΒ, που μάλιστα έθεσε και το ερώτημα:
«Προχωρούμε στον δρόμο που επιβάλλει η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, με τους όρους και με τις θυσίες, που απαιτεί η παραμονή μας στην ευρωζώνη ή αποχωρούμε και πορευόμαστε πλέον μόνοι, χωρίς τους όρους, αλλά και χωρίς τα δισεκατομμύρια των εταίρων μας; Θέλει η κοινωνική πλειοψηφία να προκρίνει έναν δρόμο, που μας οδηγεί στο περιθώριο και την εθνικά υπερήφανη εξαθλίωση;». Τι να απαντήσεις σ’ αυτό; Ναι ή όχι; Είναι τίμια ερώτηση αυτή, ή καθαρά παρελκυστική που προσδοκάς την απάντηση που εσύ θέλεις;
Διότι, έτσι όπως έχει βγει ο κόσμος στα κεραμίδια, δεν αποκλείεται να πει «όχι». Αλλά και «ναι» να πει, θα εννοεί αυτό που εννοούν οι ερωτώντες;
Μήπως θα ήταν ποιο απλό ένα ερώτημα του τύπου «δέχεστε να υποθηκεύσετε το μέλλον των παιδιών, των εγγονών, των δισέγγονων και τρισέγγονων σας για να σώσετε μια χώρα που οι κυβερνήσεις εξαθλίωσαν;» Ή ακόμα πιο απλά «θέλετε να συνεχίσουν να σας κυβερνούν οι άχρηστοι ή όχι;»
Τότε για τι πράγμα συζητούσε ο πρωθυπουργός τη Δευτέρα; Ποιο θα ήταν το περιεχόμενο ενός δημοψηφίσματος; Τι είχε στο μυαλό του (εκτός από τρικυμία); Για το Μεσοπρόθεσμο δεν συναντιούνται και κουβεντιάζουν τρεις μέρες τώρα; Συζητούν και κάτι άλλο, οπότε σκέφθηκε ο κ. Παπανδρέου να ρίξει την ιδέα του δημοψηφίσματος;
Πρόσφατα, είχαμε και την πρόταση του Προέδρου του ΣΕΒ, που μάλιστα έθεσε και το ερώτημα:
«Προχωρούμε στον δρόμο που επιβάλλει η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, με τους όρους και με τις θυσίες, που απαιτεί η παραμονή μας στην ευρωζώνη ή αποχωρούμε και πορευόμαστε πλέον μόνοι, χωρίς τους όρους, αλλά και χωρίς τα δισεκατομμύρια των εταίρων μας; Θέλει η κοινωνική πλειοψηφία να προκρίνει έναν δρόμο, που μας οδηγεί στο περιθώριο και την εθνικά υπερήφανη εξαθλίωση;». Τι να απαντήσεις σ’ αυτό; Ναι ή όχι; Είναι τίμια ερώτηση αυτή, ή καθαρά παρελκυστική που προσδοκάς την απάντηση που εσύ θέλεις;
Διότι, έτσι όπως έχει βγει ο κόσμος στα κεραμίδια, δεν αποκλείεται να πει «όχι». Αλλά και «ναι» να πει, θα εννοεί αυτό που εννοούν οι ερωτώντες;
Μήπως θα ήταν ποιο απλό ένα ερώτημα του τύπου «δέχεστε να υποθηκεύσετε το μέλλον των παιδιών, των εγγονών, των δισέγγονων και τρισέγγονων σας για να σώσετε μια χώρα που οι κυβερνήσεις εξαθλίωσαν;» Ή ακόμα πιο απλά «θέλετε να συνεχίσουν να σας κυβερνούν οι άχρηστοι ή όχι;»
Βαρεθήκαμε πριν από κάθε μειοδοσία, να μας βάζουνε μπροστά μας εκβιαστικά διλήμματα του τύπου «υποταγή ή έκθεση σε κίνδυνο». Ε, λοιπόν, ναι σε όποιον κίνδυνο, αρκεί να κρατήσουμε την αξιοπρέπειά μας και ένα φως αναμμένο στο μέλλον των παιδιών μας.
Εμείς, από τη μεριά μας, δεν αγωνιζόμαστε μόνο για την επιβίωση του φαρμακείου μας και την αξιοπρέπεια του κλάδου, ο οποίος έχει προσφέρει τα μέγιστα σε όλα τα επίπεδα. Αγωνιζόμαστε ενάντια στο ξεπούλημα όλης της Ελλάδας και στα συμφέροντα που μάχονται με νύχια και με δόντια για την επικράτησή τους. Αγωνιζόμαστε για να απαλλαγούμε από αυτούς που δεν έχουν «τσίπα» και που προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν φταίνε οι κυβερνήσεις για τα χρέη μας, ότι στην πραγματικότητα «μια χούφτα εργαζόμενοι, μια μοχθηρή συντεχνία, άρμεγε 50 χρόνια τους Έλληνες πολίτες» και τέλος ότι η λέξη «φιλότιμο», δεν έχει και πολλή σημασία πια! Σπουδαίο ποσόν!!!
Αλλά η απάντηση σε όλα τα παραπάνω, έχει δοθεί ήδη. Από την Πλατεία… Και θα ξαναδοθεί την ημέρα που θα τολμήσουν να το φέρουν στην Βουλή για ψήφιση. Τότε που ΟΛΟΙ οι φαρμακοποιοί της Αττικής μαζί με τους άλλους κλάδους θα κλείσουν τα Φαρμακεία τους δίνοντας το παρόν στην Πλατεία, βροντοφωνάζοντας ένα μεγάλο ΟΥΣΤ !!!!
Και ας προσέξουν ΟΛΟΙ αυτοί που υπονομεύουν το χειροπιαστό αίσθημα δικαίου που έχει πλημμυρίσει όλον τον κόσμο και που μιλούν για την αγανάκτηση των Ελλήνων χαρακτηρίζοντας τη «τύφλωση, ξεδιαντροπιά και έρπων φασισμό»… επειδή οι έλληνες πολίτες τόλμησαν να μουντζώσουν και να βρίσουν και να φωνάξουν.
Αυτούς τους παραπέμπω σε πολύ εύστοχη σημείωση δημοσιογράφου γνωστής εφημερίδας ο οποίος αναφέρει ότι «Το ευγενές δικαίωμα της μούντζας ο λαός το έχει κατακτήσει απ' την εποχή της Πνύκας και του Ιπποδρόμου. Είναι μια μη βίαιη, ανώτερη της βίαιης, αντίδραση με στόχο όχι τη φυσική υπόσταση αλλά το δοτό κύρος του κάθε σοβαροφανούς λεχρίτη."
Έτσι ακριβώς. Διότι πώς νομίζετε ότι συμπεριφέρονταν οι αρχαίοι υμών πρόγονοι απέναντι στους πολιτικούς τους; με το "σεις' και με το "σας"; Κάθε άλλο! Έπεφτε μούντζα και βρισιά και λεμονόκουπα και ντομάτα. Κι όχι μόνο στους πολιτικούς αλλά και στους ποιητές τους, τραγικούς και κωμικούς.
Ας σοβαρευτούμε λοιπόν όλοι και ας αναλάβουμε την ευθύνη που έχουμε ο καθένας μας για τη σωτηρία αυτής της χώρας, με όση συνείδηση μας έχει μείνει.
Κ.ΛΟΥΡΑΝΤΟΣ
Πρόεδρος Φ.Σ.Α.