Δεν ήρθανε απ΄το πουθενά.
Τους ξέραμε. Τους μιλούσαμε. Τους βλέπαμε. Τους ανεχόμασταν. Η συνείδησή μας
τους χλεύαζε. Η περηφάνεια μας τους συγχωρούσε. Η απληστεία μας τους
παρέκαμπτε. Ο ωχαδερφισμός μας τους ξεχνούσε. Γι αυτό και φταίμε...
Είναι αυτοί οι «συνάδελφοι» που ετούτη τη δύσκολη για
όλους ώρα, επικαλούνται τη δεοντολογία. Τη φιλευσπλαχνία. Την ευαισθησία. Τον
πόνο. Την ευεργεσία...το απόλυτο ψέμα! Εκμεταλλεύτηκαν την αρετή που προστάζει
το επάγγελμα μας δίχως όμως ποτέ να...
Θα μπορούσανε πολύ εύκολα να λάβουν μέρος σε ένα κακόγουστο
θίασο του επαγγέλματος, όπου και θα κρίνονταν για την ανεπιτυχή υποκριτική τους
ικανότητα, οδηγούμενοι στην απομόνωση, εισπράτοντας την απαξίωση του συνόλου.
Θα μπορούσανε σε άλλες εποχές ίσως, να οδηγηθούνε στην αρένα, για
παραδειγματισμό και τιμωρία. Αυτοί οι ίδιοι όμως είναι τα θηρία της αρένας. Γι
αυτό και με τη στάση τους, δρομολογούνε το «θάνατο» των αδυνάμων...
Οι μάσκες έπεσαν. Η διχόνοια στον κλάδο τελικά, δεν προέρχεται
μόνο από διαφωνίες και διαφορετικές προσεγγίσεις σε ένα κοινό πρόβλημα. Η όλη
σύγχυση των κινητοποιήσεων για το τί είναι σωστό και τί όχι, έχει αναδείξει ένα
σιωπηλό πόλεμο μεταξύ «δυνατών» και «αδυνάμων». Αλοίμονο αν η απόφαση της
πλειοψηφίας από εδώ και πέρα, είναι αποτέλεσμα σύγκρουσης μεταξύ επιβίωσης και
αλαζονείας. Ας μην επιτρέψουμε να έρθει η στιγμή που κάποιοι θα καυχιόνται οτι
«δεν υπάρχουν πια ανθρωποφάγοι»... «αφού τους φάγαμε όλους».
ΧΑΛΙΓΙΑΝΝΗΣ ΗΛΙΑΣ