Ο πρόεδρος του Φ.Σ. Αττικής υλοποιώντας μια ιδέα που αρκετές φορές του είχα θέσει ως λύση απέναντι στις αγκυλώσεις που προέκυπταν στην προσέγγιση των προβλημάτων του κλάδου από τον στενό εναγκαλισμό του δευτεροβάθμιου με φορείς της κυβερνητικής εξουσίας, προχώρησε ως δικαιούταν σαν πρόεδρος του μεγαλυτέρου συλλόγου της χώρας, σε ένα κάλεσμα όλων των προέδρων προκειμένου να γίνουν τομές στο εσωτερικό μας ζήτημα τέτοιες, που θα έδιναν στον απλό φαρμακοποιό ελπίδα πως κάτι μπορεί να αλλάξει στην αντιμετώπιση της ζοφερής του καθημερινότητας.
Για το κάλεσμα αυτό, όπως ήταν φυσικό, υπήρξε μεγάλος ενθουσιασμός, μιας και όσοι πρόεδροι έζησαν από κοντά τους χειρισμούς στο μέτωπο των κινητοποιήσεων μας σε όλο το 2012, γνώριζαν από την καλή πως ο ρόλος του δευτεροβάθμιου δεν ήταν η επιτυχία των κινητοποιήσεων. Σύρθηκε σε αυτές από την βάση και στην καλύτερη περίπτωση τις χρησιμοποίησε ως διαπραγματευτικό μπαμπούλα για να αποκομίσει ψίχουλα τρέχουσας εφήμερης ρευστότητας.
Όπως ήταν φυσικό, το κάθε καθεστώς προσπαθεί να ενσωματώσει υπό την στοργική του σκέπη κάθε πρωτοβουλία που προσπαθεί να αφήσει το οξυγόνο να θρέψει την σκέψη. Έτσι, μεσοβδόμαδα ζήσαμε την αλλοπρόσαλλη κατάσταση των αλλεπάλληλων προσκλήσεων και παρασκηνιακών διαπραγματεύσεων για την πατρότητα και την ατζέντα της συγκεκριμένης συνάντησης.
Επειδή έχω μάθει να τιμώ την φιλία περισσότερο από τα προσωπικά συνδικαλιστικά οφέλη, θα καταλήξω πως με ευθύνη όλων όσων υπογράψαμε την πρόσκληση, η συνάντηση κατέληξε σε μια απαράδεκτη επανάληψη των αποστεωμένων συζητήσεων επί εδάφους Π.Φ.Σ.. Ο πρόεδρος του Π.Φ.Σ. άλλη μια φορά εκ του ασφαλούς, σε μια επίδειξη ισχύος λοιδόρησε όλους τους υπογράφοντες, χωρίς να λάβει απάντηση επί της ουσίας από κανέναν, τουλάχιστον όσο διάστημα βρέθηκα στην αίθουσα. Ο Ά αντιπρόεδρος του Π.Φ.Σ. μας ξεκαθάρισε ποιος είναι το αφεντικό και μας παρότρυνε να περιμένουμε δυο χρονάκια ακόμα, ως τις εκλογές, για την όποια αλλαγή πλεύσης είχαν κάποιοι κατά νου.
Παρακολουθώντας με προσοχή τις ομιλίες των δυο παλαιότερων συνδικαλιστών από τους 20 υπογράφοντες και έχοντας προηγηθεί τα όσα προηγήθηκαν, αισθάνθηκα πως η συζήτηση, αλλά και το περιεχόμενο της, αγγίζουν τα όρια θεατρικών έργων γραφής Μπέκετ ή Ιονέσκο. Επειδή από φοιτητής απέφευγα τέτοια θεατρικά έργα, ειδικά όταν ο θίασος ήταν ατάλαντος, προτίμησα να αποχωρήσω από μια συνεδρίαση που απείχε πολύ από τα θέλω και τις ανάγκες του απλού φαρμακοποιού τουλάχιστον όπως τα αντιλαμβάνομαι εγώ.
Άφησα ένα μικρό κείμενο 4 κυριολεκτικά γραμμών και ζήτησα από τον πρόεδρο του Π.Φ.Σ. να το διαβάσει στους παρευρισκόμενους, αντί τοποθέτησης. Φυσικά, ο πρόεδρος που διέπεται από γνήσια δημοκρατική ευαισθησία, προσπέρασε το κείμενο. Άλλωστε, είχε ήδη πάρει στα χέρια του τα σκαλπ όσων θεωρούσε πως αποτελούν κίνδυνο για την καρέκλα του.
Επειδή όμως επιμένει σε κάποιες πάγιες ατάκες που ενοχλούν, θα ήθελα την γνώμη του περί μαξιμαλισμού και δήθεν αγωνιστικότητας σε ένα απλό ερώτημα. Μαξιμαλιστής είναι αυτός που τον Ιούνιο ζητά η δεδομένη, ήδη για ένα μήνα, κινητοποίηση να συνεχιστεί ωσότου προκύψει κυβέρνηση που θα δεσμευτεί στα προβλήματα μας ή αυτός που την διακόπτει διακηρύσσοντας πως θα την ξαναξεκινά κάθε 22 του μήνα, αν ο Ε.Ο.Π.Υ.Υ. φανεί εξωσυμβατικός?
Η κάθε εξουσία έχει δυο τρόπους να χειραγωγεί την μάζα κατά Ουμπέρτο Έκο. Με το φόβο και τον μαξιμαλισμό των υποσχέσεων. Και στα δυο ο κος Αμπατζόγλου έχει αριστεύσει. Το προεδρείο του Π.Φ.Σ. επίσης έχει κατατροπώσει για τρίτη φορά μέσα σε 5 μήνες την όποια διάθεση αντιπολίτευσης. Και αυτό οφείλω να το αναγνωρίσω ως αντικειμενικός παρατηρητής, όσο μπορώ να είμαι...
Παραφράζοντας όμως τον τίτλο παλαιότερης τηλεοπτικής σειράς του mega « τι ψύχη θα παραδώσεις μωρή ? » έχω την απορία για το πως θα αισθανθεί ο κος πρόεδρος του Π.Φ.Σ., όταν με το καλό ξαναεπιλεγεί στρατηγός και διαπιστώσει πως από 12.000, το στράτευμα του θα έχει μείνει άραγε πόσο? Και ποια θα είναι άραγε η τύχη των στρατιωτών που υπηρέτησαν τις εντολές και την στρατηγική του?
Και επειδή κάποιοι θέλοντας να απαξιώσουν την κριτική ματιά, ζητούν ως εχέγγυο προτάσεις, γνωρίζοντας φυσικά εκ των προτέρων πως προτάσεις προκύπτουν μετά από διάλογο και όχι από μονολόγους, θα πω απλά πως καμία πρόταση δεν μπορεί να ευδοκιμήσει όταν η ηγεσία του κλάδου ενημερώνει πως θα απολυθούν 25.000 δημόσιοι υπάλληλοι, θα χάσουν μεσοσταθμικά δυο συντάξεις εντός του 2013 οι συνταξιούχοι, θα απολυθούν εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, θα κλείσουν επιχειρήσεις, αλλά όπως είπε και ο περίφημος Γκαρόνε, τον Μάη του 2013 ο Ε.Ο.Π.Υ.Υ. θα πληρώνει στο δίμηνο!! Και αυτή η πρόβλεψη εκτιμάται ως θέσφατο για ήρεμη συνδικαλιστική πλοήγηση.
Την λύση σε αυτή την τραγική συνδικαλιστική οπερέτα που ζει η χώρα σε όλους τους τομείς, θα την δώσει η κοινωνία και δεν την ξέρει κανείς. Ελπίζω να δοθεί σύντομα.
Οι συνάδελφοι ας αντισταθούν όσο μπορούν, κρατώντας δυνάμεις για πραγματικούς αγώνες, όσο αντέχουν. Όλα τα άλλα είναι παρηγορητική αγωγή στον ετοιμοθάνατο και σε αυτόν τουλάχιστον αξίζει η αλήθεια.
Ζητώ προσωπικά συγγνώμη, από όσους ήλπισαν για κάτι νέο από αυτή την συνάντηση. Σε ότι με αφορά, μόνο τα προσχήματα μπορούσα να σώσω αποχωρώντας και το δικαίωμα να γράψω αυτά τα λίγα. θα τα ξαναπούμε. Ο αγώνας θα συνεχιστεί για την επιβίωση του φαρμακείου, άρα και την προσωπική μας, αλλά και του ισότιμου δικαιώματος του συμπολίτη μας για αξιοπρεπή και ισότιμη πρόσβαση στο φάρμακο.
Ανδρέας Σοφιανόπουλος,
Πρόεδρος Φ.Σ. Αχαΐας