Σε μια χώρα υπό οικονομική κατοχή, κάθε κλαδική αντίδραση θεωρείται «ενόχληση» στα σχέδια των κυβερνώντων. Εμπόδιο στις ορέξεις του ΔΝΤ και των διεθνών τοκογλύφων. Η εύκολη λύση είναι να στραφεί η κοινωνία εναντίον όποιου αντιδρά, εναντίον όποιου νομίζει ότι θίγονται βάναυσα τα συμφέροντα του κλάδου του. Χρήσιμα εργαλεία για να συμβεί αυτό αποτελούν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης που άλλοτε είναι ενημερωτικά άλλοτε όμως λειτουργούν προπαγανδιστικά...
Με την έννοια “κοινωνικός αυτοματισμός” εννοούμε την μέθοδο που μετατοπίζει το ενδιαφέρον από την ρίζα του προβλήματος σε αποδιοπομπαίους τράγους και φανταστικούς εχθρούς. Είναι πάγια τακτική της εξουσίας να σπέρνει έριδες και να ενοχοποιεί κοινωνικές ομάδες ή ακόμη χειρότερα να στρέφει την μια εργασιακή ομάδα έναντι της άλλης. Με αυτό τον τρόπο κάθε κυβέρνηση, υποδεικνύει πως κάποιοι που διεκδικούν, δεν το κάνουν με “πρέπων” τρόπο, γιατί δημιουργούν πρόβλημα στους άλλους (χαρακτηριστικό παράδειγμα η χρήση του όρου «ταλαιπωρία του κόσμου» σε αναστολή πίστωσης στον ΕΟΠΥΥ από εμάς τους φαρμακοποιούς πχ.). Ρώτησαν όμως τους φαρμακοποιούς αν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τις υποχρεώσεις τους;
Έτσι πχ οι ιδιωτικοί υπάλληλοι θεωρούν πηγή όλων των δεινών τους δημόσιους, όταν οι τελευταίοι ενίστανται για τις ρυθμίσεις των κλάδων τους. Τα ΜΜΕ φυσικά είναι εργαλεία προπαγάνδας, αφού πάντα πριν ανακοινωθούν μέτρα κατά ενός κλάδου, έχουν...
... φροντίσει να τον απαξιώνουν, να τον μειώνουν επαγγελματικά και να τον παρουσιάζουν ως καλοπερασάκια με πλήθος παράλογων προνομίων. Έτσι, όταν τα μέτρα δουν το φως, ήδη η επικοινωνιακή προεργασία λειτουργεί ασυνείδητα και στρέφει όλους τους υπόλοιπους εναντίον της ομάδας που πλήττεται. Μάλιστα αυτοί που καταπίνουν αμάσητη την καμπάνια των media, θεωρούν ακόμη και υπεύθυνη της κρίσης ή της κοινωνικής αναταραχής, την ομάδα που αντιδρά.
Η κυβέρνηση για να παρουσιαστεί αποφασιστική, επικαλείται την δυσφορία των άλλων ομάδων (θύματα του κοινωνικού αυτοματισμού) και δηλώνει πως θέλει να συγκρουστεί με τις συντεχνίες (έτσι ονομάζονται οι εργαζόμενοι). Εδώ έρχονται να βοηθήσουν οι μεγαλοσυνδικαλιστές-εργατοπατέρες που με τον ξύλινο λόγο και την εν γένει παρουσία τους, ρίχνουν νερό στον μύλο της καχυποψίας και δίνουν άλλοθι στην εκάστοτε κυβέρνηση. Η στοχοποίηση γίνεται ακόμη ευκολότερη. Αν συνυπολογίσουμε και το ελάττωμα του Έλληνα να χαίρεται με την δυστυχία των άλλων γιατί “κάτι θα έκαναν, καλά να πάθουν”.
Ο κοινωνικός αυτοματισμός λειτουργεί καλύτερα μέσα σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον. Ο φθόνος, κάνει πολύ πιο έντονες τις αντιθέσεις και βάζει τείχη μεταξύ των ανθρώπων. Αν σε πείσουν ότι ο δημόσιος υπάλληλος κάθεται, τότε επιθυμείς να απολυθεί, γιατί τον θεωρείς υπεύθυνο για το δικό σου χάλι. Αν ο ταξιτζής είναι κακός επαγγελματίας, τότε εύκολα γίνεται η γενίκευση για όλον τον κλάδο και οι μηχανισμοί προπαγάνδας αξιοποιούν κάποια χαρακτηριστικά του, προς όφελός τους. Αν υπάρχουν 5-10 φαρμακοποιοί που έχουν πιαστεί με βιβλιάρια και... «πηγάδια», τότε εύκολα γενικεύεται ότι όλος ο κλάδος πρέπει να τιμωρηθεί...
Η συνταγή είναι απλή. Διαίρει και βασίλευε. Το σύστημα μετατρέπει σε δακτυλοδεικτούμενους όσους αντιστέκονται ως “εχθρούς της ομαλότητας”, “σαμποτέρ της οικονομικής ζωής” και παράσιτα που δεν συμμορφώνονται με την πάντα ορθή γραμμή της κυβέρνησης. Γι’ αυτό χρειάζεται ψυχραιμία και σεβασμός. Ο εχθρός είναι κοινός για όλους τους εργαζομένους...