Τα τελευταία χρόνια ζούμε σε μια χώρα που διέρχεται σοβαρότατη οικονομική –και όχι μόνο- κρίση. Για την ακρίβεια ζούμε σε μία χώρα, που δυστυχεί. Δεν υπάρχει πολίτης, που να μην έχει πληγεί είτε έμμεσα είτε άμεσα. Δεν υπάρχει επαγγελματικός κλάδος, που να μην έχει επίσης πληγεί σε μικρό ή μεγάλο βαθμό.
Αν, λοιπόν, επιθυμούμε κάποια στιγμή αυτή η κατάσταση να αντιστραφεί πρέπει να δούμε ποιες από τις αλλαγές ήταν συνέπεια (ή και αφορμή κάποιες φορές) της κρίσης και ποιες απλώς αποτέλεσμα δικών μας σφαλμάτων.
Έτσι, όσον αφορά τα των φαρμακείων, η πτώση των τιμών των φαρμάκων ήταν σαφώς συνέπεια της κρίσης καθώς, παράλληλα, και μια προσπάθεια επίλυσης του...
... προβλήματος της φαρμακευτικής δαπάνης (αν και έρευνα του ΠΦΣ έχει αποδείξει το μικρό μερίδιο ευθύνης των ιδιωτικών φαρμακείων στην συνολική «πίτα» δαπάνης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης). Ωστόσο οι επάλληλες και συχνά αιφνιδιαστικές αλλαγές τιμών, που δεν παρέχουν επαρκές χρονικό διάστημα διάθεσης του στοκ μας, δεν είναι συνέπεια της κρίσης…
Ο περιορισμός της υπερσυνταγογράφησης και η εφαρμογή του συστήματος της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης είναι ξεκάθαρα μια προσπάθεια εξυγίανσης του συστήματος και εφαρμόστηκε πρόθυμα από τους φαρμακοποιούς, παρά τα επιπλέον έξοδα σε εξοπλισμό, αναλώσιμα και συντήρηση, που συνεπάγεται αυτό για κάθε φαρμακείο ξεχωριστά.
Από την άλλη, η προσπάθεια απελευθέρωσης σχεδόν του ωραρίου βρήκε σθεναρές αντιδράσεις, καθώς περισσότερο ζημιώνει (τόσο τα οικονομικά όσο και την εικόνα των φαρμακείων ως αποκλειστικών σημείων διάθεσης των φαρμάκων…) παρά ωφελεί. Κατά συνέπεια το γεγονός ότι σε πολλές περιπτώσεις μπήκαμε αναμεταξύ μας σε έναν ατελέσφορο ανταγωνισμό ωραρίου είναι δικό μας σφάλμα…
Η υπογραφή συλλογικής σύμβασης με τον ΕΟΠΥΥ ήταν σωστή και αναγκαία ενέργεια, Το ότι ο ΕΟΠΥΥ άρχισε να φαίνεται από νωρίς ασυνεπής ήταν συνέπεια της κρίσης (ίσως και κακού σχεδιασμού του), που όμως επιδεινώθηκε από την δική μας ανοχή. Ανοχή στην απουσία οποιουδήποτε δεσμευτικού πλάνου πληρωμών μας, ανοχή στην λασπολογία του κλάδου μας, ανοχή στις συνεχιζόμενες «απειλές-συζητήσεις» περί ποσοστού κέρδους, ατομικών συμβάσεων, ΜΗΣΥΦΑ κλπ. Ανοχή-συμμετοχή όταν, μετά από κάθε μας κινητοποίηση, δεχόμασταν το άνοιγμα του συστήματος της ηλεκτρονικής…
Ποτέ δεν συνέπεσε κινητοποίησή μας με κινητοποίηση άλλων υγειονομικών κλάδων, γεγονός που δημιουργεί πολλές παρανοήσεις και ρωγμές…
Κλείνοντας και μιας και πλησιάζουν οι εκλογές του κλάδου νομίζω ότι πλέον δεν μπορεί να είναι πρωταρχικό ή έστω αποκλειστικό κριτήριο μας το ποιος έκανε αναστολή ή όχι, αλλά το ποιος έχει ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΜΕΣΑ ΥΛΟΠΟΙΗΣΙΜΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ.
- Πού προσανατολίζονται πλέον οι προσπάθειές μας;
- Ποιο είναι το πλαίσιο λειτουργίας που επιθυμούμε; Αρμοδιότητες, δικαιώματα, υποχρεώσεις;
- Ποιες είναι οι πραγματικά «κόκκινες γραμμές» πέρα από τις οποίες τίθεται θέμα βιωσιμότητας και αξιοπρέπειας;
- Ποια είναι τα διαπραγματευτικά μας όπλα;
- Τι σχεδιασμός μπορεί να γίνει εάν δεν γνωρίζεις καν πότε θα πληρωθείς;
- Τι μπορούμε να περιμένουμε;
Οι νόμοι της αγοράς είναι αναμφίβολα σκληροί. Ωστόσο, επίσης αναμφίβολα, η Αγορά είμαστε όλοι εμείς…(διττή η σημασία της λέξης)
Νεκταρία Μενδρινού