Απολογισμός εκλογών από τον Ηλία Χαλιγιάννη - Το μήνυμα της βάσης

Το 2012, θα μπορούσε να καταγραφεί στην ιστορία ως «χρονιά αγώνων» για την επιβίωση μας ως επαγγελματικός κλάδος. Το 2013, υπήρξε η χρονιά που έκρινε σε μεγάλο βαθμό το ποσοστό επιτυχίας των κινητοποιήσεων του ΄12 καθώς και την αποτελεσματικότητά τους σε επίπεδο πλέον διαπραγματευσης, μεταξύ κυβέρνησης και συνδικαλιστικού φορέα...τα αποτελέσματα της οποίας κάθε άλλο παρα ως επιτυχή μπορούν να αξιολογηθούν. 

Ατενίζοντας το 2014, προβλέπεται πως θα είναι η χρονιά που θα...

.... καθορίσει το μέλλον, όσον αφορά τη θεσμική – και κατα συνέπεια επιστημονική - υπόσταση του ελληνικού φαρμακείου στο χώρο της υγείας, πράγμα το οποίο δεν αποτελεί απειλή μόνο για την επαγγελματική δραστηριότητα του Έλληνα φαρμακοποιού αλλά δημιουργεί θεμελιακούς κλυδωνισμούς και σοβαρότατες ανησυχίες σχετικά με την άσκηση του λειτουργήματος της ίδιας της φαρμακευτικής. Συνεπώς τα πρόσωπα θα έχουνε πρωταγωνιστικό ρόλο.

            Οι εκλογές των τοπικών φαρμακευτικών συλλόγων για την ανάδειξη τόσο των ΔΣ όσο και των αντιπροσώπων στον Πανελλήνιο Φαρμακευτικό Σύλλογο, σχεδόν τελείωσαν. Το χαρακτηριστικό αυτών των εκλογών υπήρξε αναμφισβήτητα, η μαζική συμμετοχή των συναδέλφων, η οποία μπορεί να ερμηνευτεί είτε ως ψήφος εμπιστοσύνης, είτε ως ψήφος αντίδρασης, είτε ως ψήφος υποκεινούμενη από υποψήφιους ψηφοδελτίων. Σε κάθε περίπτωση πάντως, η ψήφος, δεν παύει να κρύβει πάντα την ελπίδα, οτι μέσα από τα πρόσωπα, θα υπάρξει και η εκπλήρωση των προσδοκιών των ψηφοφόρων, παρ’ όλο που σε επίπεδο πολιτικής κοινότητας, τα αποτελέσματα είναι απογοητευτικά.

            Ποιες ήταν άραγε οι προσδοκίες της βάσης από τους εκλεγμένους εκπροσώπους των Συλλόγων πριν από 3 χρόνια τέτοιες ημέρες; Κατά πόσο ανταπεξήλθαν οι ίδιοι στις απαιτήσεις που γεννήθηκαν; Κατα πόσο αγωνίστηκαν για το συλλογικό όφελος; Η απάντηση προφανώς, δε δόθηκε σε αυτές τις εκλογές. Το μήνυμα όμως που δόθηκε προς τους συνδικαλιστές αυτών των εκλογών από τους ψηφοφόρους που τους ανέδειξαν, είναι ξεκάθαρο. Ίσως και για πρώτη φορα στα χρονικά του φαρμακευτικού κλάδου δίνεται ένα ηχηρό μήνυμα από τη βάση. «Σας ψηφίσαμε για να προσπαθήσετε να μας κρατήσετε ζωντανούς»!

            Οι ελπίδες πολλών συναδέλφων αποδεκατισμένες. Η αγωνία για το μέλλον στο έπακρο. Το μέλλον αβέβαιο. Το φορτίο βαρύ. Το στοίχημα όμως πρέπει να το κερδίσουμε.

            Κανείς δεν αμφιβάλλει οτι στο πρόσφατο παρελθόν αφήσαμε πολλές ευκαιρίες να χαθούνε μέσα από παρόμοιες δημοκρατικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων. Τελικά όμως έφταιξε μόνο το ΔΣ του ΠΦΣ; Μήπως μόνο το Μνημόνιο είναι υπεύθυνο για όλα τα κακά της μοίρας μας; όχι βέβαια. Σίγουρα όμως έφταιξε η έλλειψη ωριμότητας αλλά και η εμμονή σε παλιές σταθερές μορφές διαπραγμάτευσης, πιστεύοντας οτι θα νικήσουμε αν συμπεριφερθούμε ως συνδικαλιστές – με την προ μνημονίου έννοια του όρου - και όχι ως φαρμακοποιοί συνδικαλιστές. Ίσως από την άλλη να έφταιγε η έλλειψη τόλμης, ως αποτέλεσμα μιας κομφορμιστικής νοοτροπίας που πλειοψηφικά επέβαλλε και μία αγωνιστική «κομψότητα», η οποία εκ των υστέρων αποδείχθηκε αυτοκτονική. 

Το σίγουρο είναι οτι η στρατηγική διεκδίκησης που επιλέξαμε να εφαρμόσουμε, υπήρξε αν μή τί άλλο, απογοητευτική. Το αποδεικνύει άλλωστε το αποτέλεσμα, όσο κι αν κάποιοι θέλουνε να πιστεύουν οτι αποφύγαμε τα χειρότερα, παρ΄ όλο που η αποφασιστικότητα του ΦΣΑ (και ΦΣΑΧ) για λογαριασμό όλων των φαρμακοποιών της χώρας την κρίσιμη στιγμή, μας έσωσε από τα χείριστα, πράγμα το οποίο δεν μπορεί κανείς να το καπηλεύεται για να γενικεύει σήμερα.

            Τί αλλάζει από εδω και πέρα όμως;

            Το πλεονέκτημα του νέου εκλεκτορικού σώματος του ΠΦΣ όσον αφορα τα πρόσωπα που δεν αντικαταστάθηκαν, οφείλεται στο γεγονός οτι έχει ωριμάσει σε σχέση με αυτό της προηγούμενης τριετίας μέσα από την τριβή με τα ίδια τα προβλήματα που εξακολουθούν να υφίστανται αλλά και μέσα από τα πρόσφατα παθήματα. Το νέο εκλεκτορικό σώμα του ΠΦΣ έχει ανανεωθεί με φρέσκα πρόσωπα, ιδέες, και συνεπώς δυναμική. Η αναβάθμιση λοιπόν είναι δεδομένη και σίγουρα στατιστικά αξιολογήσιμη, όχι μόνο ως προς τα πρόσωπα αλλά και ως προς τα εφόδια που τα νέα πρόσωπα μπορούνε να επιστρατεύσουνε σε επίπεδο διαπραγμάτευσης μέσα από εξειδικευμένες γνώσεις. Αν και πρόκειται για τους «πρωτοετείς του συνδικαλισμού», φράση που ειπώθηκε από το Γ.Γ. του ΠΦΣ θέλοντας ο ίδιος να εκφράσει – και δικαίως - την αγανάκτηση του για συγκεκριμένο λόγο, το σίγουρο είναι οτι οι συγκεκριμένοι νέοι συνδικαλιστές δε θα πάρουνε «πτυχίο με τα ψέμματα» όπως συνέβη σε περιπτώσεις του παρελθόντος.

            Η νέα παράταξη της Πανελλήνιας Φαρμακευτικής Συμμαχίας, η οποία δε δηλώνει απλά την ταυτότητα της αλλά αναλαμβάνει να στρατευτεί σε μια πολλαπλότητα πρωτοβουλιών, εγκολπώνει το εκμαγείο μίας νέας εποχής συνδικαλισμού, που ενθαρρύνει το υγιές «παλιό» συνδικαλιστικό κομμάτι του Σώματος. Ο ρόλος της επικεντρώνεται στο να επιφέρει τη διαμεσολάβηση ανάμεσα στην ιδιαιτερότητα και την καθολικότητα, γεμίζοντας τα κένα και επουλώνοντας πληγές, έτσι ώστε να δημιουργήσει αρχικά τις απαραίτητες ενδοκλαδικές συναρθρώσεις.

            Με ξεκάθαρες θέσεις, καθαρή συνείδηση, με διάθεση συνεργασίας, με ορμή, αποφαστιστικότητα και προοπτική, η παράταξη που αγκάλιασε η βάση, ξεκινάει ένα μακρύ και δύσκολο αγώνα. Μακρυά από μικροσυνδικαλιστικές σκοπιμότητες, μακρυά από κατευθυντήριες γραμμές, μακρυά από ατομικές φιλοδοξίες, παρα μόνο με οδηγό το αίσθημα ευθύνης απέναντι στην εντολή που της δόθηκε απο τη βάση. Όπως αποδείχθηκε άλλωστε, ο κλάδος δεν εναποθέτει τις ελπίδες του ούτε στην «πείρα», ούτε στην «εμπειρία» - εκτός μεμονομένων περιπτώσεων -  από τη στιγμή που η ίδια απέδειξε οτι δε διαθέτει την οξυδέρκεια να γυρίσει σελίδα στον τρόπο διεκδίκησης, όταν οι περιστάσεις το απαιτήσανε.

         

   Γεγονός είναι, οτι δεν απειλείται μόνο το εναπομείναν κέρδος αλλά η ουσία και η αξία του ίδιου μας του πτυχίου. Υπό αυτές τις συνθήκες, ο κλάδος έχει ανάγκη από μία νεα αρχή που στην πορεία θα εξελίσσει τον επιστημονικό συναγωνισμό και ανταγωνισμό μέσα από θεμελιακές αρχές της επιστήμης μας. Αυτή θέλουμε να χτίσουμε! Με τη διαφορά πλέον οτι ως Συμμαχία, δεν είμαστε διατεθιμένοι να ξαναπαίξουμε το ρόλο του «αλόγου» αλλά αυτόν του «καβαλάρη»...

Χαλιγιάννης Ηλίας