Παρακολουθούμε απορημένοι τις ειδήσεις που σχετίζονται με την απεργιακή κινητοποίηση των ιατρών και με το άνοιγμα των Πανεπιστημίων έπειτα από τις απεργίες των διοικητικών υπαλλήλων. Όσον αφορά τους πρώτους απεργούν μεν αλλά οι περισσότεροι συνταγογραφούν όταν βρίσκονται στα γραφεία τους, ενίοτε με αμοιβή 10 ευρώ... Όσον αφορά τους δεύτερους, όλα σχεδόν τα ΜΜΕ και το Υπουργείο έσπερναν τον τρόμο και πίεζαν κομικοτραγικά για να μην... χαθεί το εξάμηνο. Ποιό εξάμηνο; Το χαμένο; Αφού όλοι γνωρίζουμε ότι μετά τις γιορτές αρχίζει η προετοιμασία για την εξεταστική του χειμερινού εξαμήνου!
Παρακολουθούμε επίσης και τις δικές μας ανησυχίες για το μέλλον του επαγγέλματός μας, φέρνοντας στην μνήμη μου τις τελευταίες κινητοποιήσεις, τις συγκεντρώσεις μας έξω από το Υπουργείο Υγείας, τις ογκώδεις Γενικές Συνελεύσεις των Συλλόγων μας, τους όρκους που δίναμε για «αγώνα μέχρι τελικής πτώσης», την ομοψυχία και την αποφασιστικότητά μας... Και ανακαλύπτουμε ότι δεν ήταν στην πραγματικότητα έτσι τα πράγματα...
Καμία ομοψυχία δεν υπήρξε παρόλο που την επιδιώξαμε και προσπαθήσαμε να την... επιβάλλουμε. Με την μόνη διαφορά ότι η ομοψυχία δεν επιβάλλεται... αλλά κατακτάται. Τελικά όπως φάνηκε προσδοκούσαμε κέρδη από έναν αγώνα που θα δίναμε όλοι μαζί, αλλά με... ατομικές «εκπτώσεις»... Θυμηθείτε τους δανεισμούς φαρμάκων στους πελάτες, την αποστολή συνταγών σε συναδέλφους διπλανών νομών που λειτουργούσαν κανονικότατα σαν να μην τους ενδιέφερε ο «κοινός» αγώνας, τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς του ΕΟΠΥΥ που με πλήρη υποστήριξη «δικών» μας... μπουμπουκιών εφαρμόστηκαν με πλήρη... επιτυχία, τις παραβιάσεις των απεργειών και τόσα άλλα που όλοι γνωρίζουμε αλλά... περιέργως ξεχάσαμε!
Ουσιαστικά επιθυμούσαμε... «να μείνουμε μέσα στο παιχνίδι με όποιον τρόπο... και οι επιλογές μας να μην έχουν προσωπικό κόστος».
Δεν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε αυτά τα φαινόμενα, με τρόπο εύκολο και επικοινωνιακό, γιατί κάτι τέτοιο δεν θα είχε κανένα αποτέλεσμα.
Αισθανόμαστε όλο και πιο συχνά τον τελευταίο καιρό, ότι αντιμετωπίζουμε ανθρώπους που δεν επιθυμούν να χάσουν τίποτα... Και αναρωτιόμαστε τι μπορούμε να κάνουμε με αυτή τη νοοτροπία... Πώς μπορούμε να προχωρήσουμε σαν άνθρωποι αλλά και σαν κοινωνία αν δεν αποφασίσουμε να κάνουμε ένα βήμα μπροστά... αφήνοντας κάτι πίσω μας... που προφανώς θα χάσουμε.
Προχθές στην «Εφημερίδα των Συντακτών» σε ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο της η ψυχολόγος Μαριαλένα Σπυροπούλου, σκιαγραφούσε την σημερινή πραγματικότητα αναφέροντας μεταξύ άλλων, διάφορα παραδείγματα:
«.... Μια μητέρα παρακαλεί τον γιο της να φάει τα αυγό του. Του τάζει ότι θα του πάρει παζλ. Ο μικρός δεν τρώει το αυγό του. Η μητέρα του παίρνει το παζλ... Μπροστά μου προπορεύεται ένα ταξί. Παρατηρώ τον οδηγό του στην Κηφισίας αρκετή ώρα. Παρακωλύει πολύ συνειδητά δύο ρεύματα κυκλοφορίας, προσπαθώντας να καλύψει και τη δεξιά λωρίδα , στην περίπτωση που θα ανακύψει πελάτης, και τη μεσαία για να τρέχει πιό γρήγορα και να ελίσσεται. Πίσω του όλοι εμείς οι υπόλοιποι πασχίζουμε να τον κάνουμε να αποφασίσει που θέλει επιτέλους να πάει...»
Κανείς δεν μπορεί να προχωρήσει μπροστά αν δεν χάσει κάτι. Είναι σύμφυτο με την ανθρώπινη εξέλιξη. Για να σταθούμε στα πόδια μας, πρέπει να απολέσουμε τη γαλήνη της μητρικής αγκαλιάς. Για να φάμε στέρεη τροφή, πρέπει να απογαλακτιστούμε. Για να διεκδικήσουμε την ανεξαρτησία μας πρέπει να αντέξουμε και την μοναξιά μας.
Σε αυτή τη κοινωνία όλοι δυσκολευόμαστε να μιλήσουμε για τους μικρούς και μεγάλους θανάτους. Για τα πένθη μας, τις απώλειές μας. Χάθηκε το εξάμηνο. Χάθηκε η δυνατότητα η δυνατότητα να πάρεις μιά κούρσα γιατί ήθελες να πας γρηγορότερα. Χάθηκε η δυνατότητα του παζλ γιατί αυτή ήταν η συμφωνία, είτε μας αρέσει είτε όχι. Το ότι χάθηκαν όμως αυτά δεν σημαίνει ότι δεν θα έλθουν άλλα... Δεν σημαίνει ότι θα συντριβούμε.
Αρκεί να το ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΜΕ. Και να πάμε μπροστά, χαράσοντας την δική μας πορεία με αποφασιστικότητα, πίστη και συνέπεια. Γιατί συνέπεια σημαίνει ενδιαφέρον, ενασχόληση και σεβασμός... Σεβασμός σε αυτόν που εκπροσωπείς αλλά και στον εαυτόν σου, χαράσσοντας όχι... κόκκινες γραμμές που ξεθωριάζουν, αλλά γραμμές ευθύνης...
Μην περιμένετε από τους πολιτικούς να τραβήξουν τέτοιες γραμμές... Μην περιμένετε από την Κυβέρνηση να ακούσει αυτούς που καταστρέφει... Μην περιμένετε να δείτε πρώτα το αύριο για να αποφασίσετε για το μέλλον σας... Μην περιμένετε να δείτε τον «θάνατο» του διπλανού σας για να... αποφασίσετε για την δική σας «ζωή» ... Μην περιμένετε το δικό σας προσωρινό... βόλεμα να αποτελέσει σανίδα σωτηρίας, σαν ξόρκι σ’ αυτά που έρχονται...
Ο «κανιβαλισμός» που τώρα τελευταία αναφέρεται όλο και συχνότερα, είναι αποτέλεσμα αυτού του «βολέματος» που στον κλάδο μας ξεκίνησε με το ωράριο και συνεχίστηκε με την ανευθυνότητα των κυβερνητικών επιλογών και την υποταγή της πολιτικής εξουσίας στις γνωστές έξωθεν επιταγές...
Η Κυβέρνηση δημιουργεί καθημερινά πολίτες που «δεν έχουν να χάσουν πια τίποτα». Εχει επιδοθεί σε έναν αγώνα οικονομικής αφαίμαξης των πολιτών για να πάρει την «δόση» της από τους δανειστές μας , ώστε να επιβιώσει η ίδια αδιαφορώντας για την επιβίωση των πολιτών... Δεν είναι Κυβέρνηση δοσιλόγων αλλά... δοσιλάγνων...! Σαν τους ναρκομανείς που περιμένουν την «δόση» τους και προσπαθούν να υφαρπάξουν από οπουδήποτε το... αντίτιμο!!!
Η επιλογή της υπευθυνότητας ως μόνη οδός ζωής είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία. Και αυτή τη φορά υπευθυνότητα καλούνται να δείξουν όλοι... Και αυτοί που... νομίζουν ότι είναι βολεμένοι και αυτοί που (κακώς) θεωρούν τον εαυτόν τους... ξεγραμμένο...! Οι αμοιβαίες υποχωρήσεις για την ενότητα του κλάδου είναι αναγκαίες όπως επίσης και η πίστη ότι... «επιτέλους κάτι πρέπει να κάνουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ». Να βρούμε την κοινή συνισταμένη.... Γιατί η συλλογική προσπάθεια, αυτό το... «όλοι μαζί» που βαρεθήκαμε ΜΟΝΟ να το ακούμε (... ειδικά από αυτούς που το πολέμησαν εμπράκτως), χωρίς ποτέ να υλοποιείται, περνάει πάντα μέσα την κοινή συνισταμένη που δεν επιβάλλεται αλλά... συμφωνείται! Και κυρίως... τηρείται μέχρι τέλους ...
Το παρελθόν, η ιστορία του καθενός αλλά και όλων μας... διδάσκει τα πάντα... ακόμα και το μέλλον!
Για την ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ
Κ.ΛΟΥΡΑΝΤΟΣ
Α.ΣΟΦΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η. ΧΑΛΙΓΙΑΝΝΗΣ