Μάρτυρες ενός άνευ προηγουμένου καταιγισμού επιστολών των συνδικαλιστών περιμένουμε με αγωνία το αποτέλεσμα των εκλογών του Σαββάτου. Εκεί θα κριθούν όλα. Το μέλλον του κλάδου γενικά αλλά και το μέλλον του καθενός μας ξεχωριστά βρίσκεται στο τι θα βγάλει η κάλπη με την επιγραφή ΠΡΟΕΔΡΟΣ. Το αν το 2015 θα μας βρει ακόμη φαρμακοποιούς με φαρμακείο ή όχι εξαρτάται εν πολλοίς από το αν θα υπερισχύσει ο ένας ή ο άλλος. Και τι δεν έχουμε δει. Από κροκοδείλια κελεύσματα ενότητας μέχρι για την πάλη δυο διαφορετικών κόσμων που συγκρούονται. Η ήρεμη δύναμη των νοικοκυραίων που προσπαθεί να μη πέσει το προεδρείο στα χέρια των τζιχαντιστών που θα τινάξουν όλες τις κατακτήσεις του κλάδου στον αέρα. Οι αταλάντευτοι αγωνιστές που θα απαλλάξουν επιτέλους το κλάδο από τους προδότες και τους δοσίλογους.
Μήπως έχουμε χάσει το point?
Μήπως θυμάται κανένας σε τι κατάσταση βρισκόμαστε; Όλα έχουν αλλάξει. Όλοι οι κανόνες οι νόρμες η δεοντολογία οι νόμοι τα πλαίσια που ξέραμε έχουν καταργηθεί ή αλλάξει. Τίποτα δεν είναι ίδιο με αυτό που είχαμε δυο τρία χρόνια πριν. Οι σύλλογοι έχουν διαλυθεί αποδυναμωμένοι με τα νέα μέτρα, ο καθένας ανοίγει και κλείνει όποτε του αρέσει εκτελεί συνταγές όπως τον φωτίσει ο Θεός, το εμείς όπως και αν υπήρχε αντικαταστήθηκε από το εγώ και γενικά όλοι καταλαβαίνουν πια ότι η επιταγή του αύριο είναι: ο θάνατος σου η ζωή μου. Κάποιος πρέπει να προσπαθήσει να σταματήσει αυτό το τροχό που οδηγεί στο νέο τοπίο της ζούγκλας. Δεν είναι δυνατόν να αφήσουμε στα παιδιά μας εργασιακές σχέσεις που ίσχυαν εκατό χρόνια πριν. Έχουμε καθόλου αξιοπρέπεια; Μας έχει μείνει καθόλου; Έχουμε σπονδυλική στήλη να αντισταθούμε;
Σε αυτά θα έπρεπε να δεσμευτούν οι συνδικαλιστές μας. Ότι θα αγωνιστούν για την χαμένη τιμή του φαρμακοποιού. Ο κλάδος έχει ανάγκη από νίκες. Έχουμε υποστεί τόσες πολλές ήττες τα τελευταία χρόνια που κανείς πλέον δεν πιστεύει ότι μπορούμε να πετύχουμε τίποτα. Είναι πια ανάγκη επιβίωσης η εκπόνηση ενός προγράμματος που θα δίνει διέξοδο θα δίνει ελπίδα θα δίνει πίστη ότι αξίζει ο αγώνας. Σε αυτά έπρεπε να δεσμευτούν οι συνδικαλιστές σε αυτά έπρεπε να δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους. Δηλαδή τι ακριβώς θα γίνει από Δευτέρα που θα έχουμε προεδρείο; Τι περιμένουμε να έχουμε; Οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν με το : ότι και την Παρασκευή. Γιατί λοιπόν τόση πρεμούρα; Γιατί έχουν επιστρατευθεί όλα τα μέσα για την επιτυχία του ενός ή του άλλου; Όποιος και να εκλεγεί πρόεδρος η αλήθεια είναι ότι θα βρει ένα Δ.Σ. διχοτομημένο. Αποφάσεις πολύ δύσκολα θα παίρνονται και φυσικά όλα θα πηγαίνουν στην Γ.Σ. Αν δε η απόφαση δεν είναι αρεστή από το προεδρείο θα θάβεται. Τα έχουμε ξαναδεί τα φαινόμενα αυτά δεν είναι καινούρια στην συνδικαλιστική μας ιστορία.
Το πιο αστείο είναι ότι προσδοκούμε να μας σώσουν οι άνθρωποι που με τα λάθη τους ή την τακτική τους, με την ανικανότητα τους ή για την εξυπηρέτηση ίδιων συμφερόντων μας έφεραν σε αυτή την θέση. Δυστυχώς ανανέωση δεν υπάρχει και οι ίδιοι συνδικαλιστές επί δεκαετίες ολόκληρες στους συλλόγους τους ή αλλού διαφεντεύουν τις θέσεις των προέδρων των αντιπροέδρων των γραμματέων. Καλή η εμπειρία αλλά αυτό πια λέγεται καθεστώς Β. Κορέας. Στην καλύτερη περίπτωση ότι είχαν να δώσουν το έδωσαν. Στην χειρότερη έχουμε να πάθουμε και άλλα από αυτούς.
Γιατί είναι εύκολο να λες: «και τι άλλο μπορούσαμε να κάνουμε» αλλά το γεγονός είναι ότι όταν ο κλάδος τα χάνει όλα όταν δεν έχεις πια κανένα διαπραγματευτικό όπλο όταν είναι προ των θυρών το κλείσιμο των μισών και παραπάνω φαρμακείων όταν δεν πέτυχες τίποτα σε αντιστάθμισμα ε δεν μπορεί υπάρχουν και ευθύνες. Στο κάτω, κάτω δεν είδαμε κανέναν να παραιτείται έστω για λόγους ευθιξίας.
Λοιπόν τέρμα όλα έχουν χαθεί; Δεν υπάρχει ελπίδα;
Είμαστε υποχρεωμένοι να προχωρήσουμε με ότι έχουμε. Αν αυτό είναι το καλύτερο που διαθέτουμε με αυτό θα πάμε. Αρκεί να μπορέσουν οι εκπρόσωποι να καταλάβουν και να σκεφτούν τι μπορεί να γίνει στις σημερινές συνθήκες. Να καταλάβουν ότι δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο, χρόνος για χειραψίες, συγχαρητήρια, χειροκροτήματα, ιαχές θριάμβου για την επικράτηση. Ο νέος πρόεδρος να πάει σε όλους τους συλλόγους να μιλήσει με τους φαρμακοποιούς να προωθήσει προσωπικά το πρόγραμμα δράσης και ανασυγκρότησης που θα έχει εκπονηθεί.
Όλοι είναι ίδιοι; Θεοδοσιάδης ή Λουράντος;
Ο άνθρωπος που είχε το θράσος να αλλοιώσει το αποτέλεσμα ψηφοφορίας Γ.Σ. του ΠΦΣ μπροστά στα μάτια των εκλεκτόρων (εκλογή προέδρου Γ.Σ. «εξελέγη» ο κ. Γκορτσίλας) πραγματικά είναι επικίνδυνος και δεν αξίζει καμιάς ψήφου. Το γιατί οι άλλοι του το επέτρεψαν είναι άλλου τύπου συζήτηση. Αν εκλεγεί τότε πραγματικά δεν θα μιλάμε απλά για σύνδρομο Στοκχόλμης για τους εκλέκτορες αλλά για ομαδική παράκρουση και ΜΑΖΟΧΙΣΜΟ. Ο άνθρωπος που είχε καταλήξει ότι οι συνθήκες και το καλό του κλάδου απαιτούν διαπαραταξιακό προεδρείο και του έφτανε για την παράταξη του το αξίωμα του προέδρου τώρα που προφανώς οι συνθήκες άλλαξαν και τα πράγματα πηγαίνουν καλύτερα ζητά όλες τις θέσεις. Προφανώς για να προωθήσει την δέσμη μέτρων άμεσης υλοποίησης. Το γιατί δεν τις προώθησε τόσο καιρό που ήταν απόλυτος άρχων είναι ένα ερώτημα. Με δυο λόγια στερείται παντελώς αξιοπιστίας και ο κλάδος δεν έχει να περιμένει τίποτα καλύτερο από αυτά που είδε τόσο καιρό. Πρέπει να καταλάβει και αν δεν μπορεί ας του δώσουν να καταλάβει ότι ο καιρός του έχει περάσει και δυστυχώς γι αυτόν όλα ή σχεδόν όλα που μας βρήκαν έγιναν επί των ημερών της παράταξης του
Άρα ψηφίζουμε τον άλλον; Όχι με λευκή επιταγή αλλά ναι. Γιατί ναι έχει ένα υπερτροφικό εγώ ναι έκανε λάθος με τη ρύθμιση που προτίμησε για το ωράριο και έτσι χωρίς να το καταλάβει αυτοκαταργήθηκε ο σύλλογος αλλά είναι ο μόνος αυτή τη στιγμή που μπορεί να δώσει μια ώθηση στη λύση λιμναζόντων προβλημάτων και να πιστέψουν οι φαρμακοποιοί ότι θα υπερασπιστεί τα συμφέροντα τους. Ξέρουμε τι θα κάνει; Όχι. Ξέρουμε τι θα κάνουν οι άλλοι; Ναι. Άρα ναι στην αλλαγή του προεδρείου ναι στην αλλαγή κατεύθυνσης. Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα. Στην χειρότερη περίπτωση που μας ξεγελάσει θα κάνει ότι και οι προκάτοχοι του.
Μεσολόγγι 26/9/2014 Σοφοκλής Πολυχρονιάδης