Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι οι παρακάτω απόψεις και προβληματισμοί δεν έχουν καμία σχέση με την προεδρική μου ιδιότητα, αποτελούν απλούς προβληματισμούς ενός συναδέλφου.
Όταν ξεκίνησα την επαγγελματική μου σταδιοδρομία το φθινόπωρο του 1992, ελάχιστοι συνάδελφοι φορούσαν την ποδιά τους κατά τη διάρκεια της εργασίας, ενώ σχετικά λίγοι ήταν και αυτοί που είχαν εργαζομένους στα φαρμακεία τους. Η ύλη ήταν σαφώς λιγότερη, όπως και τα φαρμακεία, η εργασία πιο χαλαρή και η ατμόσφαιρα σίγουρα πιο ήρεμη, παρότι βιώναμε την πρώτη τότε οικονομική κρίση της κυβέρνησης Μητσοτάκη (θυμίζω συσσίτια Λαυρίου, κλείσιμο Pirelli κλπ).
Με την πάροδο του χρόνου, οι δουλειές αυγάτισαν, ο αριθμός των φαρμακείων άρχισε να αυξάνεται γεωμετρικά, ανάλογα και με τον τζίρο που επίσης είχε πάρει την ανιούσα μαζί με τη φαρμακευτική δαπάνη. Υπενθυμίζω ότι το Mesulid που πρωτοκυκλοφόρησε τότε, κόστιζε 6.589 δρχ δηλ. 19,34 €, το Losec 11.009 δρχ δηλ. 32,30 €, ενώ το Κlaricid 21.145δρχ δηλ. 62,65 €. Τα φαρμακεία σιγά – σιγά άρχισαν να αυξάνουν τις συνεργασίες με εταιρείες δερμοκαλλυντικών, τα συμπληρώματα διατροφής, μπήκαν στη ζωή μας τα ομοιοπαθητικά, τα φυτικά, τα ορθοπεδικά υποδήματα. Στη συνέχεια άρχισε να εμφανίζεται το ηλεκτρονικό εμπόριο, οι εκπτώσεις, οι προσφορές, οι συνάδελφοι άρχισαν να προσμετρούν στο σκεπτικό τους τα sell in και τα sell out και διάφορους νέους όρους στα πλαίσια της πανηγυρικής μας ένταξης στο Ευρώ και της γενικότερης ευφορίας.
Τότε κοντά στη καμπή του χρηματιστηρίου, όπου όλοι επιχειρούσαν να γίνουν πλούσιοι σε ένα βράδυ, άρχισαν να εξαφανίζονται οι πρώτες θεωρίες περί νέας επιχειρηματικότητας, νέου τύπου φαρμακείου Ευρωπαϊκών προδιαγραφών, ξεκίνησαν οι ανακαινίσεις, οι πινακίδες με neon, οι πολλαπλοί σταυροί. Άρχισαν οι προσλήψεις υπαλλήλων με ειδικότητα στις πωλήσεις δερμοκαλλυντικών, οι ταμιακές μηχανές κελαηδούσαν εύηχα ακόμα και η θεωρία περί του νέου φαρμακείου φαινόταν να επιβεβαιώνεται. Κανείς δεν είχε δώσει σημασία σε μία μικρή λεπτομέρεια, η οποία δέσποζε στις θεωρίες των επιφανών «μανατζαρέων» και οικονομολόγων που λίγο – λίγο μας έσπρωχναν προς αυτού του τύπου οικονομικές κινήσεις. Όλοι συμφωνούσαν πως οι φαρμακοποιοί πρέπει να φορούν την ποδιά τους κατά την ώρα εργασίας και το έκριναν μάλιστα απολύτως επιβεβλημένο.
Η απάντηση στη μικρή αυτή λεπτομέρεια που γεννούσε ερωτηματικά σε όσους την πρόσεχαν, δόθηκε οριστικά στην εποχή της κρίσης, όταν φτάσαμε πλέον στον περίφημο νόμο Άδωνη όπου μπήκαν τα πρώτα θεμέλια της κατάργησης του επαγγέλματος. Το κατάστημα πλέον φαρμακείο με το μεγάλο τζίρο και την απίθανη σε εύρος ύλη, άρχισε να γίνεται μήλον της Έριδος σε επιχειρηματικούς κύκλους οι οποίοι προσπαθούσαν να αναπληρώσουν τα χαμένα τους κέρδη και έτσι εμείς οι ίδιοι τους είχαμε δώσει όλα τα όπλα που χρειάζονταν για να σπάσουν την αποκλειστικότητα διανομής και χορήγησης που ως τώρα κατείχαμε, αλλά και να έρθουν ως δερβέναγες στην καθαυτό οικονομική διαχείριση μέσω αλλαγής ιδιοκτησίας, όσων από εμάς θα μπορούσαμε να αντέξουμε τον οικονομικό ανταγωνισμό. Κάτι δηλ. σαν αυτό που έπαθε η Σοβιετική ένωση από τις ΗΠΑ την δεκαετία του ’70.
Ας θυμηθούμε μερικά:
· Μόνοι μας ξεκινήσαμε αγώνα δρόμου εκπτώσεων.
· Μόνοι μας ζητήσαμε προσομοίωση ωραρίου με τα εμπορικά καταστήματα και μάλιστα τα ξεπεράσαμε.
· Μόνοι μας παραβιάσαμε τη δεοντολογία εν ονόματι της επιχειρηματικότητας…. Και τόσα άλλα μόνοι μας…
Και τώρα που προσπαθούμε να ανασκουμπωθούμε και να βάλουμε ένα φρένο στην κατρακύλα που δεν λέει να σταματήσει, δυστυχώς υπάρχουν κάποιοι που μοιάζουν αμετανόητοι και απροβλημάτιστοι. Τι θα κάνουμε αλήθεια με το ηλεκτρονικό εμπόριο? Να το κατοχυρώσουμε μόνο στους φαρμακοποιούς? Να πωλούνται τα Μη Αποζημιούμενα Φάρμακα εξ αποστάσεως ή όχι? Να εκτελούνται συνταγές και παράδοση φαρμάκων με κούριερ ή όχι? Και αν ισχύει το πρώτο γιατί να μην ισχύει το δεύτερο? Και αν ισχύουν και τα 2 γιατί πρέπει να τα κάνει αποκλειστικά ο φαρμακοποιός-ιδιοκτήτης? Και αν τα Μη Αποζημιούμενα ή τα βιταμινούχα πωλούνται εξ αποστάσεως και με εκπτώσεις, γιατί να μην τα πωλούν τα super markets και τα περίπτερα ακόμα? Στη λογική του...εδώ το φθηνότερο εμπόρευμα, περάστε κόσμε… δεν χωράει επιστημονικότητα ούτε αποκλειστική διάθεση. Στη λογική της μόνιμα αναμμένης φωτεινής ταμπέλας με neon, το ίδιο! Ακόμα χειρότερα, στη λογική του… δουλεύουμε πολύ, εισπράττουμε πολλά, ο κόσμος πρέπει να βρίσκει φαρμακείο ανοιχτό ακόμα και τις Κυριακές!
Πως άραγε θα μπορέσουν οι συνδικαλιστές να επιχειρηματολογήσουν πειστικά, όταν η ίδια η βάση αλλά ακόμα και οι ίδιοι οι συνδικαλιστές έχουν επιδοθεί σε ένα ξέφρενο πανηγύρι αντιποίησης του ίδιου του επαγγέλματός τους. Όταν κάποιοι στήνουν φιέστες με ξυλοπόδαρους έξω από τα φαρμακεία τους και άλλοι κληρώνουν δώρα, είναι μαθηματικά βέβαιο πως κάποιοι άλλοι θα καλέσουν 2 ημίγυμνα μοντέλα με το αντηλιακό στο χέρι, ή 2 bodybuilders με μαγιώ στη βιτρίνα, με τα συμπληρώματα αγκαλιά. Κάποιοι φαίνεται πως έχουν μπερδέψει την εργασία μας με παιδικό πάρτι. Και επαναλαμβάνω, τα γράφω αυτά ως απλός φαρμακοποιός και όχι ως πρόεδρος, γιατί αν τα έγραφα ως πρόεδρος, έπρεπε ήδη να έχω σταματήσει να ασχολούμαι με την εκπροσώπησή μας, αφού φαίνεται πως δεν μπορώ να πείσω ούτε για το minimum σοβαρότητας.Τα γράφω αυτά, ως απλός φαρμακοποιός που βιοπορίζεται μόνο από το επάγγελμα του και που με αυξημένη μελαγχολία, παρά το γιορτινό κλίμα των ημερών, βλέπει σιγά – σιγά, το πτυχίο του να κιτρινίζει και την αξιοπρέπεια της επιστήμης του να υπονομεύεται.
Ας προβληματιστούμε όλοι μας με παραγωγικό τρόπο, και ας αποφασίσουμε τι ακριβώς ζητάμε, λίγα Ευρώ παραπάνω, αλλά καμία ελπίδα να αντιστρέψουμε το κλίμα ή κάποια Ευρώ λιγότερα, αλλά με δυνατή ελπίδα να ξαναστήσουμε σε γέρα θεμέλια το μισογκρεμισμένο επάγγελμά μας?
Καλές γιορτές σε όλους σας, με υγεία, δύναμη.
Ανδρέας Σοφιανόπουλος
ΥΓ. Δεκτή και κοινοποιήσιμη οποιαδήποτε σκέψη πάνω στο ζήτημα αυτό.