Το παράδειγμα Βαρουφάκη…
Αντισυμβατικός. Αλαζόνας. “Pop
star” της πολιτικής. Μαξιμαλιστής
και καταστροφολόγος, κατά την αντιπολίτευση. Χαρακτηρισμοί λίγο πολύ γνώριμοι
σε όσους ασχολούνται με τα συνδικαλιστικά δρώμενα του κλάδου, αρκεί να
ανατρέξει κανείς τρία χρόνια πίσω για να θυμηθεί από ποιους και πότε ειπώθηκαν...
Τότε που το αποτέλεσμα των εξελίξεων
προσδιόρισε το σημερινό βαθμό βιωσιμότητας του ελληνικού φαρμακείου. Τότε που η
λήξη των κινητοποιήσεων σήμανε και το συμβιβασμό με τις σημερινές συνθήκες επιβίωσης
των φαρμακοποιών και των οικογενειών τους. Κάποιοι, για να πείσουν, αναζήτησαν
το χείριστο που βιώνουν συνάνθρωποί μας, στην προσπάθεια τους να μεταμφιέσουν
το χειρότερο που ζούμε σε σωτήριο. Κάποιοι άλλοι αφέθηκαν και συνθηκολόγησαν με
τη νέα πραγματικότητα όπως αυτή διεγράφη και κάποιοι πολύ απλά αρνήθηκαν να αποδεχθούν
την προφανή όπως αποδείχθηκε μέχρι σήμερα...φρεναπάτη.
Ο νέος Υπουργός Οικονομικών,
.... δεν περιορίστηκε μόνο στο να προετοιμάσει τους
συνομιλητές του πως είναι προτιμότερο να δώσει κανείς τέλος σε μία σχέση, αν η
διατήρηση της σημαίνει εκμετάλλευση και δυστυχία. Επέλεξε να συγκρουστεί,
εξουδετερώνοντας ένα γνώριμο παραλογισμό, ο οποίος άφηνε συνεχώς την εντύπωση
πως αν υποχωρήσουμε για τελευταία φορά, δε θα χρειαστεί να τον αντιμετωπίσουμε
ποτέ ξανά αλλά δυστυχώς επέστρεφε για να απαιτήσει κι άλλες παραχωρήσεις.
Δε θα σταθώ στην απαρίθμηση των
παραχωρήσεων μας απέναντι στην προηγούμενη κυβερνητική πολιτική και για τις
οποίες φέρει βαρύτατη ευθύνη η πρώην συνδικαλιστική ηγεσία του κλάδου. Αυτές
αναφέρθηκαν αναλυτικά σε πρόσφατο κείμενο του Αντιπροέδρου του ΠΦΣ, Ανδρέα
Σοφιανόπουλου. Από την περίοδο της αποδοχής ανεφάρμοστων χρονοδιαγραμμάτων πληρωμών,
μέχρι και το σταδιακά προδιαγεγραμμένο συνολικό «ξεχαρβάλωμα» της θεσμικής λειτουργίας
του ελληνικού φαρμακείου, είναι προφανές οτι η αναζήτηση της λύτρωσης μέσα από
την «επιχειρηματικότητα» οποιασδήποτε επιχειρηματικής κουλτούρας πλην του
κανιβαλισμού, φαντάζει μέχρι σήμερα ουτοπία.
Αυτό όμως που αποδεχθήκαμε στωικά τα
τελευταία πέντε χρόνια δεν αφορούσε ασφαλώς μόνο τον επαγγελματία φαρμακοποιό.
Η καταστροφική διαχείρηση του θεσμού της Υγείας προσεγγίζοντάς την ως
μεταβαλλόμενο παράγοντα που ορίζει την οικονομική δραστηριότητα όσων την
υπηρετούν, είχε ως αποτέλεσμα την ελαχιστοποίηση της χρησιμότητας που αποκομίζουν
όσοι τη δικαιούνται. Σε αυτό το πλαίσιο λογικής, με μοναδικό κριτήριο το «αν
κοστίζει» και όχι «αν αξίζει» μία μεταρρυθμιστική πολιτική, ασφαλώς δεν
περιμένεις να πάρεις αλλά ούτε είσαι ικανός να δώσεις. Παραμένεις απλά
ανήμπορος να αντιδράσεις και συμβιβάζεσαι με το τέλος, αδιαφορώντας για το πόσο
βασανιστικά μπορεί αυτό να έρθει.
Το παράδειγμα του Γιάνη Βαρουφάκη
είναι αρκετό για να υπενθυμίσει στους τεχνοκράτες οτι η οικονομική σκέψη δεν
αρκεί, όταν η ίδια δεν τροφοδοτείται από εσωτερικευμένους κοινωνικούς κανόνες
ηθικής φύσεως. Είναι αρκετό για να αντιληφθεί επιτέλους ο πολιτικός οτι η
ευθύνη της επιλογής σε επίπεδο διαπραγμάτευσης με τους συνομιλητές του, είναι
άρρηκτα συνδεδεμένη με τη λαϊκή εντολή που του δόθηκε. Είναι επίσης αρκετό για
να αποδείξει οτι, ο οικονομικός στραγγαλισμός των επαγγελματικών κλάδων, δεν
είναι μόνο υπόθεση κυβερνητικής πολιτικής αλλά συνδυασμός κομματικής αγκύλωσης,
εκφοβισμού, αδράνειας, συντηρητικής και ανεδαφικής επιχειρηματολογίας που
δημιουργησε απλά την εντύπωση της ασφάλειας μέσα από ένα αποτυχημένο μοντέλο
συνδικαλιστικής δράσης.
Ας κρατήσουμε λοιπόν το παράδειγμα
της στάσης Βαρουφάκη. Ίσως χρειαστεί να την εφαρμόσουμε και εμείς στο άμεσο
μέλλον απέναντι μάλιστα στην κυβέρνηση που εκπροσωπεί. Όσο για την περιρέουσα
ατμόσφαιρα κινδυνολογίας; Επιτρέψτε μου να επενδύω στις προοπτικές που
ανοίγονται μέσα από την επιλογή της στάσης αυτής. Επιλογή ενός ολόκληρου λαού.
Ο αντίλογος δικός σας.
Χαλιγιάννης Ηλίας
Ταμίας ΠΦΣ