Όλες αυτές τις μέρες γίνεται λόγος για διχασμό της κοινωνίας και των φαρμακοποιών που χωρίζονται σε ΝΑΙδες και ΟΧΙδες και τσακώνονται ποιος θα επιβάλλει τη γνώμη του στον άλλο (λες και μπορεί) και ποιος θα κερδίσει την Κυριακή πρωτίστως για να κάνει καζούρα. Ο κλάδος όμως δεν ήταν ανάγκη να φτάσει εδώ για να δείξει πόσο "μονοιασμένος" είναι.
Τι να πρωτοθυμηθώ τα τελευταία 4 χρόνια;
-Tην μεταμεσονύκτια ΓΣ ΦΣΑ τον Ιούνιο του 2012 όπου συνεχίστηκε η άρση πίστωσης με 25 ψήφους διαφορά;
-Την ολοήμερη ΓΣ ΠΦΣ τον Σεπτέμβριο του 2012 για διακοπή κινητοποιήσεων με 6 ψήφους διαφορά;
-Tα ανοιχτά φαρμακεία στις απεργίες για την εργαλειοθήκη ΟΟΣΑ;
-Tους 3.000 φαρμακοποιούς που πήγαν για καφέ στην απεργία των ΜΥΣΥΦΑ αφήνοντας 300 κορόιδα να ξεροσταλιάζουν κάτω από το Υπουργείο ;
Aλλά και σε πιο καθημερινά:
-Ο κανιβαλισμός των τιμών
-To ωράριο
-Αθέμιτα και παράνομα μέσα
Eίναι τρόποι για να κόψουμε μεροκάματο από τον διπλανό για το οποίο όμως φυσικά και δεν φταίμε εμείς αλλά αυτός ο "καταραμένος διπλανός" που κοιτάει να φάει τα λεφτά μας.
Δεν μπορούμε να απαιτήσουμε πολλά σε μια χώρα που έκανε 3 εμφυλίους κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821 και άλλον έναν μετά το έπος του 1940. Αλλά ας μη μιλάμε για νεόκοπη διχόνοια όταν τρωγόμαστε καθημερινά αν ο Λουράντος ή ο Θεοδοσιάδης είναι ο καλύτερος. Ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίσουμε τις παθογένειες του κλάδου -στο μέτρο που αυτό είναι δυνατό- είναι να τις αναγνωρίσουμε και όχι να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.
Κώστας Μανωλόπουλος
Ταμίας ΦΣΑ