Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2015

Σε αναβρασμό οι φαρμακοποιοί για το προαπαιτούμενο του ιδιοκτησιακού καθεστώτος των φαρμακείων

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΗΛΙΑ ΧΑΛΙΓΙΑΝΝΗ ΣΤΟ inkomotini.gr

Αναβρασμός και έντονη ανησυχία επικρατεί στον κλάδο των φαρμακοποιών, καθώς το θέμα της απελευθέρωσης του ιδιοκτησιακού καθεστώτος των φαρμακείων φιγουράρει ανάμεσα στα 48 προαπαιτούμενα, εντείνοντας το αίσθημα της αβεβαιότητας για το μέλλον των 11.000 φαρμακείων που λειτουργούν σήμερα στην Ελλάδα απασχολώντας χιλιάδες εργαζομένους.


«Πολιτικό σχέδιο εξυπηρέτησης ισραηλινών συμφερόντων»

«Η εμμονή που έγινε συνήθεια, θα μπορούσε να πει κανείς. Η επιμονή των δανειστών, και πιο συγκεκριμένα του ΔΝΤ, για την...


... άρση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος των φαρμακείων στην Ελλάδα, δεν είναι κάτι καινούργιο το οποίο αντιμετωπίζουμε για πρώτη φορά», σχολιάζει ο Ταμίας του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου κ. Ηλίας Χαλιγιάννης, του οποίου την άποψη ζητήσαμε. «Επιτρέψτε μου να πάρω τα πράγματα με μια σειρά, ή καλύτερα με τη μνημονιακή σειρά τους, για να έρθω στο σήμερα», μας λέει, εξιστορώντας το πολιτικό σχέδιο εξυπηρέτησης ισραηλινών συμφερόντων που εξυφάνθηκε τα τελευταία χρόνια από όλους τους υπουργούς υγείας: Λοβέρδο, Σαλμά, Λυκουρέντζο, Γεωργιάδη, Βορίδη: «Ο πάλαι ποτέ υπουργός υγείας κ. Α. Λοβέρδος, υπήρξε ο πρώτος ο οποίος άπλωσε το χαλί των συμφερόντων στον χώρο των φαρμακείων στην Ελλάδα, μαζί με αυτό των μνημονίων. Από το 2010, λοιπόν, αποκαλύψαμε ως Πανελλήνιος Φαρμακευτικός Σύλλογος, τις παρασκηνιακές διαβουλεύσεις της τότε κυβέρνησης με αλυσίδες φαρμακείων ισραηλινών συμφερόντων, οι οποίες περίμεναν τη νομοθετική τρύπα για να εισβάλλουν στην ελληνική φαρμακευτική αγορά. Ευτυχώς το χατίρι τους δεν έγινε. Σε κάθε περίπτωση, όμως, κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε να συμβεί με τόσο βίαιο τρόπο, και το σχέδιο άλωσης των 11.000 φαρμακείων από ξένα συμφέροντα τέθηκε σε κατάσταση αναμονής. Για να συμβεί κάτι τέτοιο όμως, θα έπρεπε να υπάρχουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις, τις οποίες φρόντισε να δρομολογήσει και να υλοποιήσει η κυβέρνηση Σαμαρά. Και όταν λέω προϋποθέσεις, εννοώ το να διασφαλιστεί μέσα από συνεχείς νομοθετικές διατάξεις, οτι «η βιωσιμότητα των φαρμακείων δεν καθίσταται δυνατή», παρουσιάζοντας έτσι τις παρεμβάσεις στο θεσμικό κομμάτι της φαρμακευτικής περίθλαψης ως «αναγκαιότητα», εισάγοντας μετέπειτα τον επικοινωνιακά αρεστό όρο της «ανταγωνιστικότητας» ως «πυλώνα ανάπτυξης», με σκοπό την παράδοση του κλάδου 11.000 επιστημόνων στα χέρια των επενδυτικών συμφερόντων. Πώς θα γινόταν όμως κάτι τέτοιο να έρθει νομοτελειακά; Πρωταρχικός στόχος υπήρξε ο οικονομικός αποκεφαλισμός του φαρμακοποιού, πράγμα το οποίο συνέβη το 2012 μέσα από τη στάση πληρωμών του ΕΟΠΥΥ επί υπουργίας Σαλμά-Λυκουρέντζου, εξαναγκάζοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τους φαρμακοποιούς να πληρώνουν οι ίδιοι τη φαρμακευτική περίθαλψη του ασφαλισμένου επί μήνες, οδηγώντας πολλά φαρμακεία σε λουκέτο γιατί δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν οικονομικά στους προμηθευτές τους. Ακόμα και αυτό, όμως, δεν ήταν αρκετό για να αποδεκατιστεί ο κλάδος, καθώς εκείνη τη δύσκολη περίοδο, το συνεταιριστικό χονδρεμπόριο στάθηκε δίπλα στους φαρμακοποιούς, σε βαθμό που πλέον σήμερα παλεύει και το ίδιο το συνεταιριστικό κεφάλαιο να διατηρήσει τη βιωσιμότητα του. Η χαριστική βολή στον κλάδο δόθηκε από το δίδυμο των αμέσως επόμενων υπουργών υγείας, Γεωργιάδη και Βορίδη. Στο ήδη εξασθενημένο οικονομικά ελληνικό φαρμακείο, η ταφόπλακα έμελε να φέρει το όνομα «εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ», που με περίσσεια ικανοποίηση εφάρμοσε ο Άδωνης Γεωργιάδης, εις το όνομα της οποίας καταργήθηκε όλο εκείνο το ρυθμισμένο και υγιές πλαίσιο πολλών δεκαετιών, το οποίο διασφάλιζε την ομαλότητα της λειτουργίας του επαγγέλματος και την αριστοτεχνικά δομημένη αρχιτεκτονική διασπορά του φαρμακείου στην ελληνική επικράτεια, η οποία εξασφάλιζε τη φαρμακευτική αγωγή του Έλληνα ασθενή ακόμα και στις πιο απομακρυσμένες περιοχές της χώρας. Η κατάργηση των ελαχίστων αποστάσεων, η απελευθέρωση του ωραρίου, η κατάργηση των πειθαρχικών οργάνων, και ένα γενικότερο ξερίζωμα της φαρμακευτικής νομοθεσίας, δημιούργησαν ανεπούλωτες πληγές και θεμελιακούς κλυδωνισμούς τόσο στον τρόπο λειτουργίας όσο και στο κομμάτι της συναδελφικότητας και δεοντολογίας. Στην πραγματικότητα, όμως, η πολιτική Γεωργιάδη, μέσα από τη φημισμένη εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ, ευλόγησε την παραβατικότητα και τον κανιβαλισμό στον κλάδο, δημιουργώντας έτσι ένα περιβάλλον όπου το μεγάλο ψάρι θα μπορούσε πλέον να φάει το μικρό, διευκολύνοντας έτσι την μετέπειτα είσοδο των καρχαριών – επενδυτών, οι οποίοι θα μπορούσαν με ευκολία τελικά να κατασπαράξουν στον κατάλληλο χρόνο, όσους αυτοί επέλεγαν».


«Τι θα γίνει αν το ίδιο απαιτηθεί στους δικηγόρους, στους μηχανικούς, στους γιατρούς;»


«Παραχωρήστε το επιστημονικά κατοχυρωμένο επάγγελμα των φαρμακοποιών, σε μη φαρμακοποιούς – επενδυτές», είναι η «εντολή» μέσω του τρίτου μνημονίου, όπως σημειώνει ο κ. Χαλιγιάννης, και σχολιάζοντας πως «το τρίτο μνημόνιο σήμερα δεν αναλώνεται σε επιπλέον πειραματισμούς. Έχει εξαντλήσει την υπομονή του πετυχαίνοντας παράλληλα τον στόχο του», διερωτάται δικαίως: «Αλήθεια, πως θα φαινόταν αν αύριο γινόταν κάτι αντίστοιχο με τους δικηγόρους, τους μηχανικούς ή τους γιατρούς; Το ίδιο παράλογο δεν ακούγεται και για τους υπόλοιπους κλάδους, με το να επιτρέπεται σε κάποιον πλην του φαρμακοποιού να ασκεί τη φαρμακευτική;».

«Το φαρμακείο είναι ένας αναντικατάστατος χώρος πρωτοβάθμιας υγειονομικής περίθαλψης»

Αποκρούοντας εν τη γενέσει της κάθε πιθανή κακεντρέχεια και κατηγορία περί «κοινωνικού αυτοματισμού», ο κ. Χαλιγιάννης τονίζει: «Μπορεί το ένα σκέλος του φαρμακευτικού λειτουργήματος να χαρακτηρίζεται ως εμπορική δραστηριότητα, μιας και το κοινωνικό αγαθό που λέγεται φάρμακο έχει την εμπορική αξία που δικαιωματικά κατοχυρώνει η πολυετής έρευνα γύρω από την ανακάλυψη του φαρμάκου από τον ίδιο τον δημιουργό του που δεν είναι άλλος από το φαρμακοποιό της έρευνας, της βιομηχανίας, της επιστημονικής κοινότητας, του φαρμακείου, όμως η κοινωνική αποστολή της τέλεσης της φαρμακευτικής περίθλαψης συμπληρώνεται και διασφαλίζεται με τον απόλυτα επιστημονικό τρόπο από τον επαγγελματία υγείας που την αναλαμβάνει, και μόνο αυτόν, χωρίς κανείς να έχει τη δυνατότητα και τη νομιμότητα να τον αντικαταστήσει. Γιατί, πολύ απλά, το φαρμακείο δεν είναι ένα κατάστημα φαρμάκων ούτε απευθύνεται σε καταναλωτές. Είναι ένας αναντικατάστατος και διακριτός χώρος πρωτοβάθμιας υγειονομικής περίθαλψης που απευθύνεται ως επί το πλείστον σε ασθενείς. Και αυτό, μπορεί να μη σας το επιβεβαιώσει ο οποιοσδήποτε πολιτικός, οικονομολόγος υγείας και επιχειρηματίας, αλλά σίγουρα θα σας το πουν οι χρόνιοι ασθενείς που γνωρίζουν περισσότερο από τον οποιοδήποτε τι σημαίνει ελληνικό φαρμακείο και ποια σχέση έχουν οι ίδιοι με το φαρμακοποιό τους».


«Αδιανόητη και προσχηματική η στάση των σημερινών κυβερνώντων»

Στο ερώτημα αν πιστεύει ότι η σημερινή κυβέρνηση φέρει μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση, αν θα μπορούσε να ικανοποιήσει μέρος των δίκαιων κατά τα άλλα αιτημάτων των φαρμακοποιών, και αν υπάρχει αντικειμενικός λόγος απελευθέρωσης της αγοράς στο χώρο των φαρμακείων, ο κ. Χαλιγιάννης μας απαντά: «Πιστεύω οτι το πρόβλημα είναι γενικότερο και επιδέχεται μιας βαθύτερης πολιτικοϊδεολογικής ερμηνείας, η οποία ασφαλώς και συγκρούεται με ιδεολογικές θεμελιακές αρχές και αξίες της σημερινής κυβέρνησης. Θα έλεγε κανείς, οτι αυτός ο σαρωτικός μνημονιακός νεοφιλελεύθερος τυφώνας, αποδεικνύεται τόσο ισχυρός, που ισοπεδώνει τις όποιες ιδεολογικές αντιστάσεις προβάλλει ακόμα και αυτή η αριστερών καταβολών κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Είναι όμως πραγματικά έτσι τα πράγματα, ή μήπως αποτελεί μια καλή δικαιολογία για να μην προβάλλουμε καμία αντίσταση απέναντι σε όλους όσους επιδιώκουν να αλώσουν το υγιές κομμάτι της ελληνικής οικονομίας; Μιλάμε για απελευθέρωση των αγορών λοιπόν. Ως όρος και μόνο, αποτελεί αναμφίβολα ένα κατ’ εξοχήν νεοφιλελεύθερο προϊόν επιβολής των ισχυρών καρτέλ, που στην προσπάθεια τους να πείσουν ως προς το αναπτυξιακό κομμάτι που σκοπίμως χρησιμοποιούν ως επιχείρημα, εξομοιώνουν την απελευθέρωση με την οικονομική ελευθερία του πολίτη την οποία υπερασπίζονται μέσα από έναν αγώνα ηθικής και επιστημονικής προπαγάνδας. Κανείς από όλους αυτούς που αναπαράγουν την αναγκαιότητα της απελευθέρωσης, δεν αισθάνεται την ανάγκη να εξηγήσει γιατί το άνοιγμα των αγορών της υγείας, της παιδείας, των καυσίμων, του φαρμάκου, και όλων των δημοσίων αγαθών αποτελεί μία προοδευτική μεταρρύθμιση; Ποιανού η ελευθερία ενισχύεται μέσα από την απορρύθμιση μιας μέχρι πρότινος ρυθμισμένης αγοράς, και ποιον πραγματικά εξυπηρετεί κάτι τέτοιο; Ποιανού π.χ. την τσέπη εξυπηρετεί η κατάργηση των ανώτατων και κατώτατων τιμών των δημοσίων αγαθών; Η απάντηση δίνεται ως συνήθως με άλογες ταυτολογίες όπως π.χ. οτι «η απελευθέρωση θα ενισχύσει τον ανταγωνισμό, θα φέρει περισσότερες ευκαιρίες στην αγορά εργασίας, θα παράγει καλύτερες υπηρεσίες, θα ενισχύσει την οικονομία» ... «άρα θα φέρει και περισσότερη ελευθερία στον ίδιο τον πολίτη». Όταν όμως έρχεται η στιγμή που η διαρκής επαναληψιμότητα αυτού του είδους των ανεπίτευκτων στην πράξη επιχειρημάτων, τα μετατρέπει σε παπαγαλία, εξαντλώντας πλέον την ανάγκη της πειθούς από μέρους τους, προβάλλει ο πραγματικός λόγος αυτής της μεθόδευσης, μέσα από έναν κυνισμό αποτελεσματικότητας. Δεν μας ενδιαφέρει πλέον τι και πώς απελευθερώνεται, αλλά οτι η απελευθέρωση των αγορών και των επαγγελμάτων θα φέρει την πολυπόθητη αποτελεσματική αξιοποίηση των δυνατοτήτων του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου. Για να μην επεκταθώ λοιπόν περισσότερο, θεωρώ αδιανόητη και προσχηματική την απάντηση σημερινών εκπροσώπων της κυβέρνησης σε πρόσφατες συναντήσεις μας μαζί τους, λέγοντάς μας οτι έχουμε μεν δίκιο σαν φαρμακοποιοί να αντιδρούμε σε έναν τέτοιο παραλογισμό που εξυπηρετεί καθαρά συμφέροντα, αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι. Το «θέλουμε αλλά δεν μπορούμε», δεν διαφέρει σε τίποτα σε σχέση με το «και θέλουμε και μπορούμε» της προηγούμενης κυβέρνησης».


«Αποφάσεις ευρωπαϊκών δικαστηρίων και εναλλακτικά μοντέλα που εφαρμόζονται στην Ε.Ε.»

Όσο για τις επόμενες κινήσεις του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου, και τις προτάσεις του προς την κυβέρνηση, ο κ. Χαλιγιάννης επικαλείται σχετικές αποφάσεις των ευρωπαϊκών δικαστηρίων «που απαγορεύουν σε μη φαρμακοποιούς να κατέχουν την ιδιοκτησία του φαρμακείου, και θα τις χρησιμοποιήσουμε ως Πανελλήνιος Φαρμακευτικός Σύλλογος», και «εναλλακτικές και ολοκληρωμένες προτάσεις οι οποίες εφαρμόζονται σε όλα τα ανεπτυγμένα κράτη της Ε.Ε. όσον αφορά το ιδιοκτησιακό καθεστώς των φαρμακείων, τις οποίες περιμένουμε να τις εφαρμόσουν πριν είναι πολύ αργά για τη φαρμακευτική περίθαλψη, για την υγεία των πολιτών και τις τύχες χιλιάδων φαρμακοποιών και υπαλλήλων φαρμακείων οι οποίοι θα αναγκαστούν να επιλέξουν μεταξύ υποδούλωσης και αφανισμού». Διότι όπως επισημαίνει, «αυτό θα συμβεί γιατί πολύ απλά, ακόμα και αν προσεγγίσουμε το όλο ζήτημα από την πλευρά της λειτουργίας του ανταγωνισμού, να είστε σίγουρος ότι σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα από τη στιγμή που υπογραφεί μια τέτοια απόφαση, σαφέστατα και δεν θα υπάρχουν οι 11.000 ανταγωνιζόμενοι φαρμακοποιοί αλλά οι 4-5 αγωνιζόμενοι μεγαλοϊδιοκτήτες αλυσίδων, που ανενόχλητοι θα προσανατολίζονται στη μεγιστοποίηση του κέρδους τους με κάθε τρόπο, μιας και στα μονοπώλια που θα δημιουργηθούν, ως γνωστόν, η ανταγωνιστικότητα εκμηδενίζεται».


Πηγή: inkomotini.gr