Ως προς το γενικό πλαίσιο...
Καμία δυστυχώς εκ
των κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν αντιμετώπισε τον Έλληνα
φαρμακοποιό ως θεσμικό πυλώνα που παράγει αξία στο χώρο της υγειονομικής
περίθαλψης αλλά ως άχθο του συστήματος υγείας.
Κανένα εκ των δύο
κυβερνητικών σχημάτων δεν προέβαλλε την...
... παραμικρή αντίσταση στις παράλογες απαιτήσεις
των δανειστών που από τη μία επέτρεπαν τον αριθμητικό πολλαπλασιασμό των
φαρμακείων και από την άλλη τα οδηγούσαν μεθοδευμένα σε οικονομική ασφυξία.
Κανένα πολιτικό
κόμμα δεν προσέγγισε τον Έλληνα φαρμακοποιό ως υγειονομικό σύμμαχο και επιστημονικό
σύμβουλο στην προσπάθεια χάραξης μίας εθνικής πολιτικής ανάπτυξης, εξυγίανσης και
ανοικοδόμησης του χώρου της υγείας, γιατί προφανώς δεν τέθηκε ποτέ μέχρι σήμερα
το ερώτημα «τί είδους υγεία θέλουμε;». Αντιθέτως, τον αντιμετώπισε ως κύριο
υπαίτιο της διόγκωσης μίας φαρμακευτικής δαπάνης που το μεγαλύτερο μέρος της
καλύπτεται σχεδόν εξ’ ολοκλήρου σήμερα από την τσέπη του ασφαλισμένου, καθώς τα
αποθεματικά των φαρμακοποιών – μέρος των οποίων καπαρώθηκαν ανεπιστρεπτί από
τον ίδιο τον ΕΟΠΥΥ - έχουν πλέον εξανεμισθεί.
Ως προς το γενικότερο πολιτικό συμπέρασμα...
Δεξιά και
αριστερά μνημόνια ισοπέδωσαν, ποδοπάτησαν και συνέθλιψαν έναν από τους παραγωγικότερους κλάδους της ελληνικής
οικονομίας που συνδύαζε την επιστημονική κατάρτιση με την εξειδικευμένη
συμβουλή και την κοινωνική προσφορά με τη σημαντική φορολογητέα ύλη που απέδιδε
με παραδειγματική διαφάνεια στο ελληνικό κράτος.
Η «δεξιά» κυβέρνηση
ισοπέδωσε οικονομικά και επαγγελματικά
τον Έλληνα φαρμακοποιό, τον απομάκρυνε από τον καθαρά υγειονομικό του
προσανατολισμό (πολυιδιοκτησία, ελεύθερο ωραριο, αποδυνάμωση του ρόλου των
εφημεριών, κατάργηση ελεγκτικών μηχανισμών), οδηγώντας τον στη συρρίκνωση και τη
φτωχοποίηση, ενώ η «αριστερή» κυβέρνηση συνέθλιψε
θεσμικά το ελληνικό φαρμακείο, υπογράφοντας την άλωση ενός κλάδου από τους κατακτητές
του, οι οποίοι όχι μόνο δε θα αισθανθούν καμία απολύτως ευθύνη μπροστά στην
επιστημονική τους ανευθυνότητα αλλά θα δικαιώσουν τη μεγιστοποίηση του κέρδους
τους εις βάρος του Έλληνα πολίτη μέσα από τις φανταχτερές βιτρίνες που επιβάλει
η επιχειρηματικότητα, και μεσα από ανυπόστατα, ουτοπικά και επικίνδυνα σλόγκαν που
θα επιτρέψει ένας αχαλίνωτος ανταγωνισμός απατηλών προσφορών επιπέδου λαϊκής
αγοράς, με σύνθημα «εδώ το καλό φάρμακο λαέ»!
Αντιλαμβανόμαστε
λοιπόν σήμερα, περισσότερο από ποτέ οτι η υποκρισία περισσεύει. Κι αυτό, γιατί
γινόμαστε μάρτυρες μίας απροσδόκητα εκλογικευμένης αντιμετώπισης των ζητημάτων
που άπτονται του κλάδου από το ένα ή το άλλο πολιτικό κόμμα, μόνο κατά την
περίοδο που αυτό βρίσκεται στην αντιπολίτευση. Προφανώς γιατί η κριτική και ο αντίλογος
της αντιπολιτευτικής δημαγωγίας δε διαμορφώνει τις πολιτικές τάσεις αλλά απλά αποσκοπεί
στο να χρησιμοποιεί τη λαϊκή δυσαρέσκεια ως το μοναδικό μέσο από το οποίο η
ίδια η αντιπολίτευση προσδοκά να επανέλθει στην εξουσία με μοναδικό σκοπό τη
μέθεξη της νίκης και ας είναι επί της ουσίας παντελώς άχρηστη για τον ελληνικό
λαό. Αρκεί να πηγαίνει κόντρα ο ένας στον άλλον.
Ως προς τη συνδικαλιστική εκπροσώπηση...
Η ωφελιμιστική και
συνάμα παθητική στάση Αμπατζόγλου εγκαθίδρυσε την αδράνεια, η οποία έστρεψε τον
κλάδο προς συντηρητικές επιλογές δημιουργώντας την αυταπάτη της ασφάλειας.
Η τυφλά κομματική
εκπροσώπηση Θεοδοσιάδη, όχι μόνο δεν απέδωσε όπως ηταν φυσικό, αλλά ακρωτηρίασε
τον κλάδο, αποδυναμώνοντας τα αντανακλαστικά του και εμποτίζοντας τον παράλληλα
με συναισθήματα ηττοπάθειας και απαισιοδοξίας για το μέλλον.
Ακολούθησε, η
έντιμη, αμερόληπτη, ενωτική και αγωνιστική διοίκηση του Λουράντου, η οποία παρ’
όλη την ορμή της, δε βρήκε συμπαραστάτη τη βάση του κλάδου την κρίσιμη στιγμή, όταν
η πίεση της κορυφής είχε πλέον εξαντληθεί σε όλα τα επίπεδα της διαπραγματευσης.
Ωστόσο, αυτό το οποίο πέτυχε για πρώτη φορα ο ΠΦΣ, ήτανε το να πείσει τους
συνομιλητές του τόσο σε Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, οτι το εγχείρημα της
απελευθέρωσης του ιδιοκτησιακού καθεστώτος δεν αποτελεί στην πραγματικότητα
προαπαιτούμενο της δόσης το οποίο κινείται επάνω σε μία αναπτυξιακή λογική με
δημοσιονομικό όφελος αλλά μετουσιώνεται σε αδιαφιλονίκητο λάφυρο του ΔΝΤ.
Κάπου εκεί όμως
αποκαλύφθηκε και η αχίλλειος πτέρνα μας απέναντι σε μία κυβέρνηση που
υποστήριζε πως «ήθελε» αλλά δεν μπορούσε...Δυστυχώς δεν καταφέραμε να κινηθούμε
συντεταγμένα. Τόσο στο προσκήνιο όσο και στο παρασκήνιο (βλ. ΟΣΦΕ). Η αλαζονία,
ο ωχαδερφισμός και η απειθαρχία μας, δεν μας επέτρεψαν να εκπονήσουμε
συγκροτημένα σχέδια και κυρίως να τα υλοποίησουμε προχωρώντας αποφασισμένα και αταλάντευτα
επάνω σε ένα αγωνιστικό πλαίσιο με αρχή, μέση και τέλος, με οδηγό την ηγεσία
του ΠΦΣ. Γιατί προφανώς, κανείς πλέον δεν αποδέχεται τη θέση του στρατιώτη παρά
μόνο αυτή του στρατηγού νομίζοντας οτι η σανίδα σωτηρίας προκύπτει μόνο από την
αυτοθυσία του συναδέλφου.
Και εδώ κάπου,
γίνεται αντιληπτό οτι θα πρέπει να εγκαταλείψουμε το σκεπτικό των απεργιακών
κινητοποιήσεων στο μέλλον ως αμυντικό ή διεκδικητικό όπλο αγώνα, κρατώντας ως
φωτεινή ανάμνηση το παράδειγμα της Αχαϊας η οποία όταν αποφασίζει να απεργήσει,
απεργεί.
Στο σημείο αυτό,
θα συμβούλευα σε κάποιους διαδικτυακούς «φρουρούς» του κλάδου απο το βορρά μας,
να εγκαταλείψουν και αυτοί με τη σειρά τους την κενολογία και μαζί το ρόλο του
αθύρματος. Επειδή ωστόσο χρωστάω μια απάντηση σε «Μακεδονομάχους» και μή, θα
αντιστρέψω το ερώτημα απαντώντας εμμέσως πλην σαφώς στους επικριτές αυτού του
Προεδρείου...Ποιος ΠΦΣ φταίει άραγε; Αυτός που κάλεσε τη βάση να κινητοποιηθεί
αλλά εκείνη αρνήθηκε ή εκείνος ο οποίος κατέπνιξε τις κινητοποιήσεις, παρ’ όλη
την αποφασιστικότητα της βάσης να συνεχίσει μέχρι ώτου δικαιωθεί ο αγώνας μας;
Ως προς το μέλλον των ΜΥΣΥΦΑ
Σύμφωνα με τις
προθέσεις του Υπουργού Υγείας να μην προβάλλει καμία απολύτως αντίδραση στα νέα
προαπαιτούμενα που ενσωματώνουν την υποχρέωση της διάθεσης των Μ.Υ.ΣΥ.ΦΑρμάκων
σε σημεία εκτός του φυσικού τους χώρου, ο ΠΦΣ και πάλι είναι πανέτοιμος να
αποδείξει οτι κάτι τέτοιο δε θα πλήξει μόνο την τσέπη αλλά και την υγεία του
Έλληνα καταναλωτή όπως και έκανε στο πρόσφατο παρελθόν. Το ερώτημα όμως δεν
εντοπίζεται στην ετοιμότητα του ΠΦΣ να πείσει για το αυτονόητο με απτά και
τεκμηριωμένα επιχειρήματα αλλά στη διάθεση του Υπουργείου Υγείας να νομοθετήσει
για μία ακόμη φορά εις βάρος της δημόσιας υγείας, ενάντια στα όσα υποστήριζε ως
αντιπολίτευση το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ πλήττοντας ανεπανόρθωτα τη μοναδική και
επιστημονικά κατοχυρωμένη ύλη του ελληνικού φαρμακείου που λειτουργεί ως ένα
βαθμό και σαν «μαξιλάρι» απέναντι στην πίεση του χονδρεμπορίου για εξόφληση των
υποχρεώσεων που έχει προκαλέσει η καθυστερημένη και εξωσυμβατική υποχρέωση του
ΕΟΠΥΥ.
Ως προς τις προοπτικές του επαγγέλματος...
Βασική αρχή του
ΠΦΣ ως ΝΠΔΔ, συνεργάτη και συνομιλητή του κράτους, είναι ότι το ελληνικό
φαρμακείο της γειτονιάς προσθέτει υπεραξία στο θεσμό της υγείας. Η συμβολή του
φαρμακοποιού στην ευημερία του ελληνικού λαού είναι αυταπόδεικτη και δεδομένη.
Το λάθος που κάναμε ως κλάδος όλα αυτά
τα χρόνια, εντοπίζεται στο γεγονός ότι αφήσαμε την επιχειρηματικότητα να μας
οδηγήσει εμπειρικά σε άγνωστα αλλά φαινομενικά ειδυλλιακά μονοπάτια, με
αποτέλεσμα σήμερα, να επιτρέπουμε σε κάποιους άλλους να νομίζουν ότι θα
μπορέσουν πολύ εύκολα ως οδοστρωτήρες να τα μετατρέψουν σε δρόμους διπλής κυκλοφορίας
για να κυκλοφορεί ο πελάτης ανενόχλητος.
Ας επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας στον
ασθενή λοιπόν. Εμείς οι ίδιοι αποποιηθήκαμε την κληρονομιά της επιστήμης που
είχαμε υποχρέωση να διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού στο πέρασμα των χρόνων. Και
τώρα δυστυχώς κινδυνεύουμε να κλωνοποιηθούμε. Αυτό όμως το οποίο δε θα
καταφέρει να κλωνοποιηθεί από κανέναν μη φαρμακοποιό, είναι η επιστημονική μας
γνώση, ακόμα και αν ο ίδιος προσλάβει στη δούλεψή του μισθοφόρους. Αυτήν λοιπόν
οφείλουμε να ανακυκλώσουμε, να εξελίξουμε και να διεκδικήσουμε, επενδύοντας στη
μοναδικότητα του διακριτού μας ρόλου, μέσα από τα δικά μας φαρμακεία, με όπλο
την εμπιστοσύνη που απολαμβάνουμε τόσα χρόνια από την κοινωνία.
- Η παρέμβαση στο
φαρμακολογικό σχήμα.
- Η συμμόρφωση
του ασθενή με το δοσολογικό σχήμα
- Η συμβουλευτική
φαρμακευτική.
- Η θέσπιση
κινήτρων με στόχο τη διείσδυση μεγαλύτερου ποσοστού γενοσήμων.
- Το δικαίωμα
συνταγογράφησης και από το
φαρμακοποιό υπό προϋποθέσεις
- Η συμβολή στη συμπληρωματική
αγωγή.
- Η συμμετοχή
στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας
- Η ενσωμάτωση
του κώδικα βρεφικών γαλάτων του ΠΟΥ
- Η αναγνωρισμένη
παροχή πρώτων βοηθειών
- Η παρασκευή του
γαληνικού σκευάσματος δια χειρός φαρμακοποιού.
- Γιατί όχι η
σύνθεση συνταγογραφούμενων δραστικών ουσιών...(για τις οποίες το συνεταιριστικό
κεφάλαιο θα έπρεπε ήδη να έχει εκπονήσει ένα σχεδιασμό που θα αναδείξει την
ποιοτική διαφορά της κλοπιδογρέλης και της σαρτάνης των φαρμακοποιών έναντι των
γενοσήμων που έρχονται, παρά να αποφεύγει τον ανταγωνισμό στο χώρο της κρατικής
– για την ώρα - διατίμησης όπως «ο διάολος το λιβάνι».)
Εν κατακλείδι...
Είτε δικαιωθούμε
είτε όχι από τα ελληνικά ή τα ευρωπαϊκά δικαστήρια, το σίγουρο είναι ότι θα πρέπει να αποτελέσουν μεταξύ άλλων, σημεία αδιαπραγμάτευτου διεκδικητικού πλασίου που θα αναλάβει μέσα από συγκεκριμένη και αναγνωρισμένη πιστοποίηση να διεκπεραιώσει ο ΠΦΣ ως επιστημονικός φορέας για τα μέλη του και μόνο, καταξιώνοντας και ενισχύοντας τη δυναμική της ήδη υπάρχουσας αλυσίδας των 9.500 φαρμακείων του. Ας αφήσουμε λοιπόν την επιχειρηματικότητα για τους παρα φύσιν «συναδέλφους» και ας αφοσιωθούμε στην ουσία, το σκοπό και το πώς θα κατοχυρώσουμε το κέρδος μέσα από την πραγματική αξία και προσφορά του λειτουργήματός μας. Όπως αναφέρει άλλωστε και ο Δημόκριτος «Αυτός που τον φοβούνται όλοι, τους φοβάται όλους».
Αυτός ο ΠΦΣ
κατόρθωσε για πρώτη φορά να αναδείξει τη στρέβλωση στην πραγματική της διάσταση
σε όλα τα επίπεδα.
Μετέφερε τη θεσμική
εκτροπή που επιχειρείται εις βάρος του ελληνικού φαρμακείου εκτός των χωρικών
υδάτων.
Συνομίλησε με
επικεφαλείς των θεσμών για πρώτη φορά ως συγκροτημένη επιτροπή.
Έγινε αποδεκτός ως
συνομιλητής για ζητήματα που τον θίγουν θεσμικά από την ίδια την Πρωθυπουργό
της Χώρας.
Συγκρούστηκε με
την κεντρική πολιτική σκηνή στο χώρο του κοινοβουλίου έχοντας αυτή τη φορά τεκμηριωμένα
επιχειρήματα, διατηρώντας μέχρι και σήμερα την ελπίδα της δικαίωσης μέσα από
την προσφυγή μιας Υπουργικής Απόφασης, αποφεύγοντας την απ’ ευθείας ενσωμάτωση
του ιδιοκτησιακού καθεστώτος σε εφαρμοστικό νόμο.
Έστρεψε το
ενδιαφέρον της PGEU στο
ελληνικό ζήτημα και κέρδισε τη δημόσια συμπαράσταση των μεγάλων ευρωπαϊκών
φαρμακευτικών συλλόγων, εμπλουτίζοντας παράλληλα την επιχειρηματολογία του με
αδιάψευστα στοιχεία που θα επανεκτιμηθούν από τον ΟΟΣΑ στο άμεσο μέλλον.
Το μοναδικό που
έλειπε από το Λουράντο ήταν προφανώς το μαγικό ραβδί για να ανατρέψει την κατάσταση.
Όσο και αν η
αποδοχή του όρου υποχώρηση τυγχάνει σήμερα διαφορετικής συνδικαλιστικής
ερμηνείας και θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ποικιλοτρόπως από επιτήδειους του
κλάδου, σε καμία περίπτωση ως ΠΦΣ δεν υποχωρήσαμε. Συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε ασταμάτητα,
να δουλεύουμε ανελλιπώς και να πολεμάμε με όσα όπλα μας απομένουν, ακόμα και
με τόξα αν χρειαστεί, αλλά κυρίως με το κεφάλι ψηλά και με την ίδια προσήλωση
στα ιδανικά του λειτουργήματός μας για τη βιωσιμότητα των 9.500 φαρμακείων και
την επιβίωση των 11.000 φαρμακοποιών.
Ηλίας Χαλιγιάννης
Ταμίας Π.Φ.Σ.