Την έντονη αντίδραση της Ελληνικής Διαβητολογικής Εταιρείας έχει προκαλέσει η πληροφόρηση ότι ο ΕΟΠΥΥ με έγγραφό του ενημερώνει ότι κατόπιν υποδείξεως της πρώτης προτείνεται η μείωση του αριθμού των ταινιών μέτρησης σακχάρου αίματος των χρηστών αντλίας συνεχούς εκχύλισης ινσουλίνης στα μισά, δηλαδή σε δύο κουτιά ταινίες (100 τεμάχια) ανά μήνα. Σημειώνεται ότι ο αριθμός των ατόμων που έχουν αντλία συνεχούς έγχυσης ινσουλίνης είναι μεταξύ 1.000-1.500 ατόμων.
Γεγονός, που όμως δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα, καθώς όπως ισχυρίζεται η Ελληνική Διαβητολογική Εταιρεία, ουδέποτε πρότεινε στον ΕΟΠΥΥ κάτι ανάλογο.
Αντιθέτως, τόσο εγγράφως με την υπ’ αριθμ. 1102/1-6-16 επιστολή της προς τον ΕΟΠΥΥ (Αρ. πρωτ. κατάθεσης: 21193/1-6-16), όσο και κατόπιν προσωπικής επικοινωνίας με τους αρμόδιους υπαλλήλους του ΕΟΠΥΥ, η ΕΔΕ δήλωσε επανειλημμένως την αντίθεσή της προς την παραπάνω απόφαση προτείνοντας να μη γίνει καμία μείωση των ταινιών μέτρησης της γλυκόζης σε αυτούς τους ασθενείς. Υποστήριξε μάλιστα την έγκριση των αισθητήρων (καθετήρων γλυκόζης) στους ασθενείς αυτούς.
Αναλυτικότερα, στο έγγραφο που απέστειλε η ΕΔΕ προς τον ΕΟΠΥΥ -στη Γενική Διεύθυνση Οργάνωσης και Σχεδιασμού Αγοράς Υπηρεσιών Υγείας- αναφέρει ότι «δεν πρέπει να μειωθεί ο αριθμός των ταινιών σακχάρου του αίματος αλλά να διατηρηθεί εκείνος των 200 τεμαχίων. Και αυτό, διότι ο αισθητήρας σακχάρου ο οποίος συνεργάζεται με την αντλία απαιτεί τουλάχιστον 3 μετρήσεις για βαθμονόμηση ανά ημέρα, άρα 90 ταινίες το μήνα. Επιπρόσθετα, προτείνει στην επιστολή ότι οποτεδήποτε απαιτείται θεραπευτική παρέμβαση για διόρθωση υψηλής ή χαμηλής τιμής γλυκόζης απαιτείται επιβεβαίωση αυτής με τροχοειδικό αίμα, δηλαδή μέτρηση σακχάρου αίματος. Επομένως, το σύστημα αυτό επιτρέπει την παρακολούθηση της τάσης μεταβολής του σακχάρου και έχει τη δυνατότητα πρόβλεψης των χαμηλών τιμών αυτού με αποτέλεσμα τη διακοπή χορήγησης ινσουλίνης.
«Ωστόσο, για την ασφάλεια των ασθενών εξακολουθεί να είναι απαραίτητος ο έλεγχος της ακρίβειας μέτρησης, προκειμένου να ληφθούν κρίσιμες θεραπευτικές αποφάσεις. Επιπλέον, δεδομένου ότι α) ο αριθμός των ατόμων που έχουν αντλία συνεχούς έκχυσης ινσουλίνης (1.000-1.500 άτομα), β) ο αριθμός των ατόμων εκείνων τα οποία φέρουν καθετήρες γλυκόζης (αισθητήρα σακχάρου) είναι ακόμη πιο μικρός, περίπου 300-350 άτομα στην Ελλάδα, γ) είναι τεκμηριωμένη η ωφέλεια από το σύστημα της αντλίας υποστηριζόμενο από συνεχή καταγραφή της γλυκόζης αίματος προτείνουμε τη μη μείωση του αριθμού των ταινιών σακχάρου αίματος στους χρήστες αντλίας συνεχούς έκχυσης ινσουλίνης, όταν συνυπάρχει σύστημα συνεχούς καταγραφής γλυκόζης αίματος, ιδίως όταν τα δύο συστήματα συνεργάζονται μεταξύ τους για τη ρύθμιση της έκχυσης ινσουλίνης».
www.iatronet.gr