Το αίτημα αυτό έρχεται σε αντίθεση με μια απόφαση ορόσημο του 2017 σύμφωνα με την οποία δεν απαγορεύεται η πρόσβαση σε φάρμακα ευθανασίας για σοβαρά άρρωστους ασθενείς σε ακραίες και εξαιρετικές περιστάσεις.
Συγκεκριμένα, το 2004 μία γυναίκα έμεινε τετραπληγική και διατηρούνταν στη ζωή με τεχνητή αναπνοή. Έτσι, ο άντρας της αποφάσισε να της χορηγηθεί φάρμακο ευθανασίας, κάτι το οποίο δεν επιτρεπόταν στη Γερμανία, οπότε αναγκάστηκε να μεταβεί στην Ελβετία. Μετά από πολλά έτη δικαστικών διαμαχών, το Ομοσπονδιακό Διοικητικό Δικαστήριο στη Λειψία αποφάνθηκε υπέρ του δικαιώματος για έναν ασθενή που υποφέρει και η ασθένειά του είναι μη ιάσιμη, να αποφασίσει πώς και πότε πρέπει να τελειώσει η ζωή του υπό τον όρο ότι ο ασθενής μπορεί ελεύθερα να εκφράσει τη θέλησή του και να ενεργήσει ανάλογα.
Σε επιστολή του ο υπουργός Υγείας Lutz Stroppe αναφέρει πως «Δεν μπορεί να αποτελεί καθήκον του κράτους να υποστηρίζει ενεργά τις δράσεις αυτοκτονίας […] καθώς μια αυτοκτονία δεν μπορεί να θεωρηθεί θεραπεία».
Πηγή: DeutscheWelle
πηγή: bioethics.gr