Από τον Χαράλαμπο Πετρόχειλο
«Ήταν πράγματι μία καινοτόμος ιδέα και πρόγραμμα που όμοιο του δεν έχει καταγραφεί ποτέ στη χώρα αλλά απ’ ό,τι ξέρω με τόσο μεγάλο δείγμα ούτε στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες έχουμε δει να έχει γίνει κάτι παρόμοιο. Μπορεί από άλλους φορείς, όχι όμως μετά από πρωτοβουλία από φαρμακοποιούς, ανέφερε ο κ. Μπελώνης, εξηγώντας ότι...
... «στην ουσία θέλαμε να αποδομήσουμε ένα χαρακτηριστικό από τα τρία που έχει μπει ως προϋπόθεση και καθοδηγεί όλες τις κινήσεις των κυβερνήσεων με την περιβόητη εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ ο οποίος δικαιολογώντας όλες τις περικοπές στους φαρμακοποιούς μεταξύ των διαπιστώσεων που έκανε ήταν ότι τα φαρμακεία δεν καινοτομούν. Όπως υποστηρίζει ο ΟΟΣΑ τα φαρμακεία εν κάνουν τίποτε άλλο από το να χορηγούν φάρμακα και γι’ αυτό πληρώνονται πάρα πολύ ακριβά.
Και γι’ αυτό ήρθαν και όλες αυτές οι μειώσεις για τον κλάδο. Αυτή λοιπόν η ενέργειά μας έχει να κάνει με την απόφασή μας να στηρίξουμε την άποψη ότι ο φυσικός μας χώρος είναι ένα ασθενοκεντρικό φαρμακείο αλλά και ότι δεν είμαστε μεταπωλητές, όπως είχαμε μεταβληθεί στα χρόνια της ευμάρειας. Έπρεπε να αρχίσουμε να αποδομούμε την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ γιατί αυτή είναι ζωντανή, ανεξάρτητα από κυβερνήσεις. Όσο υπάρχουν τέτοιες παρατηρήσεις και διαπιστώσεις και εμείς δεν κάνουμε ενέργειες για να τις ανατρέψουμε δεν πρόκειται να το κάνει κανείς για εμάς».
Στείλαμε στους γιατρούς κάποιους που δεν θα πήγαιναν μόνοι τους
Η λογική του προγράμματος Αρεταίος σύμφωνα με τον κ. Μπελώνη είναι να μετρηθούν οι υπηρεσίες που παρέχει ο φαρμακοποιός στη χώρα μας με απώτερο στόχο κάποια στιγμή και την αποζημίωση αυτών των υπηρεσιών.
«Ο καθένας από εμάς κάνει πράγματα για την πρωτοβάθμια φροντίδα αλλά αυτό που μας λείπει συνάδελφοι –και αυτό είναι η ουσία- είναι ότι αυτά που κάνουμε δεν έχουν ποτέ μετρηθεί. Τα ξέρουμε ο ασθενής που λαμβάνει τις υπηρεσίες από εμάς και εμείς. Αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις, αυτοί που σχεδιάζουν πολιτικές το μόνο πράγμα που καταλαβαίνουν είναι οι αριθμοί. Το εάν δηλαδή μπορεί το ελληνικό φαρμακείο μέσα από αυτή τη δράση του στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, στη φαρμακευτική φροντίδα που είναι κατ’ εξοχήν δικά μας αντικείμενα, εάν δεν δραστηριοποιηθούμε και εάν δεν γράψουμε ενέργειες που θα μετρηθούν από ειδικούς, από Καθηγητές που ξέρουν να κάνουν αυτή τη δουλειά πολύ καλά, δεν θα μας πάρει ποτέ κανείς στα σοβαρά».
Για τον κ. Μπελώνη η νομοθεσία για την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας δίνει δυνατότητες στον φαρμακοποιό τις οποίες και θα πρέπει να εκμεταλλευτεί. «Στο άρθρο 5 του νόμου για την ΠΦΥ δίνεται η δυνατότητα στον επιστήμονα φαρμακοποιό να μετέχει σε δράσεις πρόληψης και δράσεις συμμόρφωσης. Αν σε αυτά τα δύο προσθέσουμε και την αντιμετώπιση των παρενεργειών από τα φάρμακα, βλέπουμε τα ζητούμενα σήμερα, πανευρωπαϊκά και παγκόσμια κάθε ευνομούμενης πολιτείας που σέβεται τους πολίτες της. Εδώ λοιπόν είναι που μπαίνει η δική μας παρέμβαση. Ποιος μπορεί καλύτερα να καθοδηγήσει τον κόσμο από τον φαρμακοποιό; Η φαρμακευτική φροντίδα είναι παρούσα και είναι ένα πεδίο που κατεξοχήν μπορούν να το ασκήσουν ως επαγγελματίες υγείας οι φαρμακοποιοί. Κάποιοι συνδικαλιστές ιατροί θεώρησαν την παρέμβαση αυτή και την αναφορά μας ως casus belli. Κάποιοι μάλιστα εξ αυτών μιλούσαν για αντιποίηση ιατρικού επαγγέλματος.
Το παράδειγμα του «Αρεταίος» μόνο αυτό δεν δείχνει. Εμείς διαπιστώσεις κάναμε, κινδύνους βρήκαμε και τους παραπέμψαμε στην ιατρική κοινότητα. Ούτε διάγνωση κάναμε ούτε θεραπεία δίνουμε. Ουσιαστικά αυτό που κάναμε με αυτή τη δράση είναι να στείλουμε κόσμο στα ιατρεία που δεν θα πήγαιναν ποτέ μόνοι τους παρά μόνο εάν για κάποιο τυχαίο λόγο είχαν εισαχθεί σε νοσοκομείο και έκαναν κάποιες εξετάσεις που θα τους έδειχναν ότι πάσχουν από διαβήτη ή έχουν προδιαβήτη. Εμείς θεωρούμε τους ιατρούς συνεργάτες. Από μόνοι τους όμως δεν φτάνουν.
Νέο μοντέλο
Ο κ. Μπελώνης εξήγησε για πιο λόγο ο γιατρός δεν πρέπει να παίρνει τα πάντα στην πλάτη του και γιατί είναι χρήσιμη η συνεργασία με τον φαρμακοποιό. «Η βιομηχανία ενημερώνει το γιατρό για τα παλιά και νέα φάρμακα, ο γιατρός γνωματεύει και συνταγογραφεί, ο φαρμακοποιός χορηγεί το φάρμακο αλλά το θέμα είναι τελικά το εάν ο ασθενής παίρνει το φάρμακο που του συνταγογραφήθηκε και εάν ναι, τα παίρνει σωστά σύμφωνα με τις οδηγίες της ιατρικής κοινότητας.
Αυτό το μοντέλο έφτασε στα όριά του. Δεν παράγει ικανοποιητικά αποτελέσματα ως προς τον θεραπευτικό στόχο που τίθεται ύστερα από την κάθε γνωμάτευση και χορήγηση φαρμακευτικής αγωγής».
Η ασθένεια που λέγεται σακχαρώδης διαβήτης είναι ένα ζωντανό παράδειγμα αποτυχίας αυτού του μοντέλου. «Στο σακχαρώδη διαβήτη, σύμφωνα με διάφορες μελέτες επικρατεί», όπως ανέφερε ο κ. Μπελώνης «η θεωρία του «ήμισυ» που λέει ότι ο ένας στους δύο διαβητικούς δεν γνωρίζει ότι έχει προδιαβήτη ή διαβήτη, από αυτούς τους μισούς που το γνωρίζουν οι μισοί λαμβάνουν θεραπεία και από αυτούς που λαμβάνουν θεραπεία, για κάποιο λόγο, είτε γιατί ξεχνούν να πάρουν τα φάρμακά τους είτε γιατί ξεχνούν να πάρουν την ενδεδειγμένη δοσολογία του φαρμάκου οι μισοί είναι ρυθμισμένοι εντός των θεραπευτικών στόχων. Γι’ αυτό και η παγκόσμια ιατρική κοινότητα σήμερα μιλά για μία μετάβαση από το ιατροκεντρικό μοντέλο στο ασθενοκεντρικό, όπου κεντρικό σημείο αναφοράς γίνεται ο ασθενής και όχι η ασθένεια. Σε αυτό το νέο πλαίσιο το σύνολο των επαγγελματιών υγείας θα πρέπει να συμβάλλουν, καθένας με τις δεξιότητές του και τις επιστημονικές του γνώσεις αλλά για να προκύψει αυτό που λέμε κοινωνική υγεία και να έχουν χρήματα τα ασφαλιστικά μας ταμεία θα πρέπει να λειτουργήσει όλο αυτό το σύστημα».
Διεκδικούμε θεσμικό ρόλο σε αυτό το νέο σύστημα
«Σε αυτό το νέο σύστημα διεκδικούμε ως φαρμακοποιοί έναν θεσμικό ρόλο» δήλωσε ξεκάθαρα ο κ. Μπελώνης. «Κι εάν και σε σχέση με αυτό το παραθυράκι που μας δίνει ο νόμος για την ΠΦΥ δεν κάνουμε στοχεμένες κινήσεις που να αποδεικνύουμε στην καθημερινότητα ότι βελτιώνουμε την κατάσταση ότι μέσα από τη δράση μας έρχονται ανταποδοτικά οφέλη πρώτα απ’ όλα για την υγεία των ασθενών και δευτερευόντως για τους αριθμούς νομίζω ότι δεν θα έχουμε κανένα ρόλο ύπαρξης.
Συνεργαζόμαστε με την ιατρική κοινότητα, με ανθρώπους που κατανοούν την ευρύτητα, με ανθρώπους που προσπαθούν να απαντήσουν στις νέες προκλήσεις. Και βέβαια δεν το κρύβουμε ότι στο τέλος της διαδικασίας, εφόσον η δράση μας μετρηθεί, όπως αυτή του διαβήτη που είναι σχεδόν έτοιμη, θέλουμε να διεκδικήσουμε μία αποζημίωση για τις παρεχόμενες υπηρεσίες. Γιατί βεβαίως υπάρχει το επιστημονικό κομμάτι το οποίο προσπαθούμε να τονώσουμε αλλά υπάρχει και το βιοποριστικό. Είναι λογικό να ζητήσουμε αποζημίωση και κατά την άποψή μου αυτήν πρέπει να την απαιτήσουμε από το κράτος και όχι από τον ασθενή» κατέληξε ο πρόεδρος της ΟΣΦΕ.
Πηγή: dailypharmanews