TA ΝΟΜΙΚΑ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΚΥΠΤΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΟ «ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΚΟ» ΤΩΝ ΦΑΡΜΑΚΕΙΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΩΛΗΣΗ ΤΩΝ ΜΗΣΥΦΑ ΕΚΤΟΣ ΦΑΡΜΑΚΕΙΩΝ (ΕΑΝ ΕΠΙΣΥΜΒΟΥΝ).
ΧΑΡΤΟΓΡΑΦΗΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ
ΚΡΙΣΕΙΣ – ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ
_________________
ΠΡΟΣΟΧΗ!!! Ο κόσμος πιστεύει ότι με την επικείμενη παρέμβαση και τροποποίηση στο «ιδιοκτησιακό» καθεστώς των φαρμακείων, θα μπορεί ο οποιοσδήποτε Έλληνας ή αλλοδαπός «κεφαλαιούχος», ΜΗ ΦΑΡΜΑΚΟΠΟΙΟΣ, να ανοίξει οπουδήποτε και οποτεδήποτε φαρμακείο ή αλυσίδες φαρμακείων.
ΛΑΘΟΣ!!!
Αυτό θα συνέβαινε εάν, παράλληλα με το υπό νομοθέτηση δικαίωμα να ιδρύουν φαρμακεία, καταργούντο ταυτόχρονα και τα ΠΛΗΘΥΣΜΙΑΚΑ ΟΡΙΑ, που ωστόσο δεν αφορούν, ούτε σχετίζονται με το «ιδιοκτησιακό».
Τα πληθυσμιακά όρια δεν καταργούνται. Αντίθετα, στην Εργαλειοθήκη Ι του ΟΟΣΑ, στην οποία παραπέμπει η απόφαση της Συνόδου Κορυφής, προτείνεται η διατήρησή τους, ενώ και το Δικαστήριο Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, όπως και στο Σ.τ.Ε., έχουν κρίνει ότι ο περιορισμός των πληθυσμιακών ορίων είναι νόμιμος και συμβατός με το Κοινοτικό Δίκαιο.
Επομένως η ίδρυση νέων φαρμακείων θα γίνεται με τον τρόπο που γνωρίζουμε και ισχύει σήμερα. Αλλαγές θα υπάρξουν μόνο σε σχέση με το ποιος θα έχει την κυριότητα του φαρμακείου: Φαρμακοποιός ή κεφαλαιούχος μη φαρμακοποιός ή και οι δυο μαζί, υπό εταιρική μορφή.
Ειδικότερα και προκαταρκτικά:
ΕΝΝΟΙΟΛΟΓΙΚΟΙ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΙ:
1. ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΚΟ. Κατά την κείμενη νομοθεσία, ιδιοκτήτης φαρμακείου μπορεί να είναι μόνο πτυχιούχος φαρμακοποιός ελληνικής ή Φαρμακευτικής Σχολής του εξωτερικού, που έχει αναγνωρισθεί το δίπλωμά του και έχει λάβει άδεια εξασκήσεως του επαγγέλματος στην Ελλάδα (άρθρο 1 παρ.2 Ν.1963/91, άρθρο 36 παρ.1 Ν.3918/2011).
Ο ιδιοκτήτης αδειούχος φαρμακοποιός μπορεί να συνεταιρίζεται, είτε με άλλον αδειούχο φαρμακοποιό, συστεγάζοντας τα φαρμακεία τους (άρθρο 12 Ν.5607/1932), είτε με άλλον φαρμακοποιό, ως απλό εταίρο (άρθρο 17 Ν. 5607/1932), είτε με συγγενή του μέχρι β’ βαθμού (άρθρο 17 Ν.5607/32), συστήνοντας, στην πρώτη περίπτωση, αποκλειστικά ομόρρυθμη εταιρεία, και στη δεύτερη περίπτωση, ομόρρυθμη ή ετερόρρυθμη εταιρεία, κατά τη διακριτική ευχέρεια των εταίρων.
Αυτή την έννοια, έκταση και περιεχόμενο έχει το «ιδιοκτησιακό» καθεστώς των φαρμακείων, όπως το γνωρίζουμε μέχρι σήμερα.
2. ΠΛΗΘΥΣΜΙΑΚΑ ΟΡΙΑ. Κατά την κείμενη νομοθεσία (άρθρο 36 παρ.1 και 3 Ν.3918/2011), ο φαρμακοποιός μπορεί να ιδρύει φαρμακείο, χωρίς κανένα περιορισμό, πλην των σχετικών με τα πληθυσμιακά όρια (1/1000). Δεν είναι επιτρεπτή επομένως η ίδρυση νέων φαρμακείων καθ’ υπέρβαση των πληθυσμιακών ορίων.
Οι δυο παραπάνω έννοιες (ιδιοκτησιακό – πληθυσμιακά όρια) είναι ανεξάρτητες η μία από την άλλη και έχουν διαφορετικό περιεχόμενο, ωστόσο η δεύτερη επηρεάζει δραματικά την πρώτη γιατί περιορίζει αισθητά την έκτασή της.
Οι επικείμενες τροποποιήσεις στο ιδιοκτησιακό (κατά τις διαφαινόμενες προθέσεις) θα δημιουργήσουν την εξής εικόνα.
Απλά παραδείγματα στην πράξη:
α. Έλληνας ή ξένος «κεφαλαιούχος», μη φαρμακοποιός, θα δύναται να ιδρύει φαρμακείο ή περισσότερα φαρμακεία (αλυσίδες) και να γίνεται «αδειούχος» ιδιοκτήτης αυτών, προσλαμβάνοντας για τη λειτουργία τους έμμισθους υπεύθυνους φαρμακοποιούς.
Οι αιτήσεις για ίδρυση νέων φαρμακείων θα υποβάλλονται από τους παραπάνω δυο φορές τον χρόνο (εφόσον διατηρηθεί η ισχύς της διάταξης αυτής) και κατ’ αρχήν για την κάλυψη κενών θέσεων, εφόσον θα το επιτρέπουν τα πληθυσμιακά όρια (αναλογία 1/1000).
Επειδή ωστόσο οι κενές θέσεις σε περιοχές (Δημοτικές Ενότητες, Δημοτικές Κοινότητες κ.λπ.) με εμπορικό ενδιαφέρον έχουν καλυφθεί, στο σύνολό τους σχεδόν, τα τρία τελευταία χρόνια, εκτιμώ βάσιμα ότι ο ενδιαφερόμενος «κεφαλαιούχος» δεν θα σταθεί στην ουρά για τυχόν λήψη άδειας ιδρύσεως φαρμακείου σε κενή θέση δυο φορές το χρόνο.
Επομένως, η βασική και αναγκαία επιλογή του θα είναι να ΑΓΟΡΑΣΕΙ: είτε υφιστάμενη επιχείρηση φαρμακείου (συστέγαση-αποσυστέγαση), είτε «σκέτη» άδεια ιδρύσεως από φαρμακοποιό, που παραιτείται από αυτή για οποιονδήποτε λόγο ή λόγω συνταξιοδότησής του (άρθρο 36 παρ. 6 Ν. 3918/2011, το οποίο επικαλύπτει και το άρθρο 7 Ν. 1963/1991), αλλά και πάλι μέσω συστέγασης-αποσυστέγασης.
Να λοιπόν, αν νομοθετηθεί η σχετική ρύθμιση, και κάτι θετικό. Η αξία των προς πώληση επιχειρήσεων φαρμακείων ή αδειών θα αυξηθεί τόσο σημαντικά, όσο σημαντική θα είναι και η αντίστοιχη ζήτηση εισόδου στον κλάδο από επίδοξους επενδυτές-κεφαλαιούχους μη φαρμακοποιούς (νόμος προσφοράς – ζήτησης).
β. Έλληνας ή ξένος «κεφαλαιούχος», μη φαρμακοποιός, θα δύναται να συνεταιρίζεται με Έλληνα αδειούχο φαρμακοποιό. Η λειτουργία του φαρμακείου θα γίνεται υπό την ευθύνη του φαρμακοποιού, η δε συμμετοχή του κάθε μέρους στο κεφάλαιο της εταιρείας θα είναι ελεύθερη, εκτός αν τροποποιηθεί η υφιστάμενη ρύθμιση και τεθούν περιορισμοί ως προς τα εταιρικά ποσοστά. Θα πρόκειται στην περίπτωση αυτή είτε για εταιρεία συστεγασμένων φαρμακείων (άρθρο 12 Ν. 5607/1932) είτε για εταιρεία ενός αδειούχου με έναν απλό εταίρο (άρθρο 17 Ν. 5607/1932).
Εκτιμώ από εμπειρία ότι οι ξένοι «κεφαλαιούχοι» προκρίνουν συνήθως την κατά ποσοστό 100% ιδιοκτησία και εναλλακτικά την πλειοψηφία στο μετοχικό κεφάλαιο.
Ωστόσο, δεν αποκλείω την περίπτωση να επιδιώξουν την εταιρική σχέση με τον έλληνα φαρμακοποιό, απλά και μόνο για να του δώσουν επιπλέον οικονομικό κίνητρο (πέραν του μισθού) για την αποδοτικότερη και αποτελεσματικότερη λειτουργία και κερδοφορία της επιχείρησης, που θα είναι και προς το δικό τους συμφέρον.
Τέλος, είναι ιδιαίτερα πιθανόν, αν όχι βέβαιο, ότι η ανατροπή στο «ιδιοκτησιακό» θα επιφέρει και ανατροπή στους εταιρικούς τύπους που θα εκμεταλλεύονται επιχειρήσεις φαρμακείων για περισσότερη επιχειρηματική ευελιξία. Σήμερα τα εταιρικά φαρμακεία λειτουργούν, όπως είπαμε, υπό μορφή ομορρύθμου ή ετερορρύθμου εταιρείας. Στο νέο περιβάλλον μπορεί η εκμετάλλευσή τους να γίνεται και από Ανώνυμες Εταιρείες (Α.Ε.) ή Εταιρείες Περιορισμένης Ευθύνης (Ε.Π.Ε.)
Αυτά ως πρώτες σκέψεις.
Επιφυλάσσομαι μόλις οι επικείμενες ρυθμίσεις οριστικοποιηθούν, να αναλύσω διεξοδικά όλες τις περιπτώσεις, εκδοχές και παραμέτρους.
Με αφορμή τις επαφές της ηγεσίας του ΠΦΣ με τους «ΘΕΣΜΟΥΣ» και τις δηλώσεις του Προέδρου κ. Λουράντου για τις προθέσεις των Εταίρων σχετικά με τα επίμαχα υπό λήψη μέτρα που αφορούν τα φαρμακεία (ιδιοκτησιακό-ΜΗ.ΣΥ.ΦΑ), σε συνδυασμό με την δέσμευση του Κλάδου να παρουσιάσει τις συγκεκριμένες θέσεις του, εισφέρω τις σκέψεις που ακολουθούν με την προσδοκία ότι μπορεί να είναι ωφέλιμες και εποικοδομητικές.
Το οφείλω στον κλάδο των φαρμακοποιών που με τίμησε επί 33 χρόνια, προσφέροντάς μου εργασία επί δεκαετίες, και μάλιστα από θέσεις ευθύνης.
Ο λόγος μου θα είναι, όπως πάντα, νομικο-τεχνοκρατικός και σε καμία περίπτωση πολιτικο-συνδικαλιστικός, παρά μόνο όπου αντικειμενικά χρειαστεί για την ολοκλήρωση της αφήγησής μου, με το περιεχόμενο και πνεύμα που επιθυμώ να της προσδώσω.
Άλλωστε, ο κλάδος βρίσκεται στην πλέον κρίσιμη καμπή της ιστορίας του, ώστε οποιαδήποτε άλλη εκδοχή από αυτήν της αποτύπωσης της αντικειμενικής πραγματικότητας να είναι αποκρουστέα.
Το παρόν δεν αποτελεί αμιγώς και "by the book" επιστημονική εργασία. Είναι επιλογή μου και ζητώ να εκληφθεί ως «συντροφική» συζήτηση που θα συμβάλει στην προσέγγιση ή επίτευξη της απαραίτητης «αυτογνωσίας» που οφείλει να κατακτήσει ο κλάδος και ως μέσο «συνεννόησής» μας, δίχως ωστόσο να απεμπολώ τη βασιμότητα των νομικών ισχυρισμών μου.
Τέλος, επειδή μετά τη «φυγή» του αξέχαστου φίλου Γιάννη Παπαγεωργίου, είμαι μάλλον ο αρχαιότερος ηλικιακά από τους νομικούς παραστάτες του κλάδου των φαρμακοποιών, διεκδικώ την προσοχή σας στη μελέτη των γραφομένων, χωρίς δεύτερες σκέψεις, λαμβάνοντας υπόψη, αν απαιτηθεί, και την προτροπή μου «πάταξον μεν, άκουσον δε».
Αλλά από «Διός άρξασθαι»:
Το Ελληνικό Φαρμακείο βρίσκεται στην πλέον κρίσιμη καμπή της ιστορίας του.
Οι Νόμοι Λοβέρδου-Γεωργιάδη (Ν.3918/2011,Ν.4254/2014) με τους οποίους, προφανώς εξ ανάγκης, υλοποιήθηκαν και «εξοφλήθηκαν», θέλω να πιστεύω, οι μνημονιακές υποχρεώσεις της χώρας έναντι των δανειστών της στο χώρο του φαρμακείου, διεμβολίζοντας το επί 30 περίπου χρόνια (περίοδος Βαγιωνά) ιδιαίτερα προστατευόμενο καθεστώς του, δημιούργησαν τη σημερινή εικόνα και δομή του, όπως τη ζούμε και τη γνωρίζουμε.
Ωστόσο, η επαπειλούμενη νομοθέτηση των μέτρων (ιδιοκτησιακό-ΜΗΣΥΦΑ) που ασαφώς (ως προς το περιεχόμενο και έκταση) περιλαμβάνονται στην πρόσφατη απόφαση της Συνόδου των Αρχηγών Κρατών της Ευρωζώνης (ΣΑΚΕ), θα επιφέρει ενδεχομένως δραματικές ανατροπές στον κλάδο (εξαρτάται από την υφή και το περιεχόμενο των μέτρων) και ίσως δραστική αναδιάταξη στην αλυσίδα διακίνησης των προϊόντων του φαρμακείου (Παραγωγοί-Φαρμακέμποροι-Φαρμακεία), στο μέτρο που θα επιχειρηθεί εισβολή στο χώρο του φαρμακείου από παράγοντες που έχουν σχέση με την παραγωγή ή/ και εμπόριο φαρμάκων, όπως θα εκθέσω στη συνέχεια.
Επιπρόσθετα, η διαρκώς επιδεινούμενη διαθεσιμότητα του ΕΟΠΥΥ να εξοφλεί ακριβόχρονα τους λογαριασμούς των φαρμακείων, το rebate, η μείωση του περιθωρίου κέρδους, η δραματική μείωση των τιμών των φαρμάκων και η αντίστοιχη απομείωση της αξίας του στοκ, η αύξηση της λίστας των μη αποζημιούμενων φαρμάκων, η μεταφορά της διακίνησης των βρεφικών γαλάτων και σε άλλα κανάλια διανομής, ο σφιχτός εναγκαλισμός των φαρμακείων με τις φαρμακαποθήκες (εκχωρήσεις απαιτήσεων, κατασχέσεις, προμήθεια προϊόντων έναντι μετρητών), η φτωχοποίηση της ελληνικής κοινωνίας, σε συνδυασμό με τις γενικότερες οικονομικές υποχρεώσεις των νοικοκυριών των φαρμακοποιών (τραπεζικά επαγγελματικά δάνεια, φόροι, ΦΠΑ, ασφαλιστικές εισφορές, αμοιβές απασχολούμενου προσωπικού, ενοίκια, ΔΕΗ, κ.λπ.) αποτελούν τα βασικά στοιχεία για την δημιουργία συνθηκών απόλυτης «ασφυξίας» του κλάδου.
Μετά λόγου γνώσεως επομένως αναφέρομαι στους παραπάνω παράγοντες, διότι είναι εξ αντικειμένου καθοριστικοί στη διαμόρφωση άποψης σχετικά με το εάν το φαρμακείο είναι χώρος επιδεκτικός ελεύθερου ανταγωνισμού, όπως «αυθεντικά» ευαγγελίζεται η Εργαλειοθήκη Ι του ΟΟΣΑ, ως πηγή και μέσο για την παραγωγή οικονομικών ωφελειών υπέρ των καταναλωτών και γενικά πρόσφορων για την ανάπτυξη του κλάδου και τη συνακόλουθη στήριξη της χειμαζόμενης Ελληνικής οικονομίας.
Στα ανωτέρω πρέπει να συνυπολογισθεί και το γεγονός ότι, επειδή το «φάρμακο» αποτελεί κατά περίπτωση το 60-90% του τζίρου του φαρμακείου, καθιστάμενο εξ αντικειμένου μη επιδεικτικό ανταγωνισμού λόγω της αγορανομικά ορισμένης τιμής του και του θεσμοθετημένου περιθωρίου κέρδους, ο ανταγωνισμός στο φαρμακείο περιορίζεται από τη φύση του μόνο στο παραφάρμακο, όσον αφορά τα προϊόντα και στις εκεί παρεχόμενες υπηρεσίες, όσον αφορά το σκέλος των υπηρεσιών, που ωστόσο δεν σχετίζεται (το τελευταίο) με την απόδοση οικονομικού οφέλους στον καταναλωτή, στο οποίο στοχεύει η εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ, αλλά μόνο με τις νομοθετικά προσφερόμενες δυνατότητες στον φαρμακοποιό στον τομέα παροχής των αντίστοιχων υπηρεσιών.
Επομένως, ο ισχυρισμός του κ. Κοστέλο (όπως μεταφέρθηκε στην κοινή γνώμη) ότι η «άρση του ιδιοκτησιακού» θα επιτρέψει την είσοδο ιδιωτικών κεφαλαίων που θα βοηθήσει την ανάπτυξη του Κλάδου, πρέπει να εξετασθεί υπό το πρίσμα του ουσιαστικού περιεχομένου του και του τρόπου και συνθηκών υλοποίησής του.
Πρέπει ειδικότερα να γίνει αντιληπτό πως θα υλοποιηθεί στην πράξη η ανάπτυξη του κλάδου, σε ποιες πτυχές του, αν και ποια ανταγωνιστικά ωφελήματα μπορεί να εισφέρει, δημιουργήσει ή προσθέσει, αν λαμβάνεται υπόψη ότι η βιωσιμότητα του ελληνικού φαρμακείου αποτελεί ουσιαστικό περιεχόμενο του Δημοσίου συμφέροντος, ευθέως προστατευτέου και αν η εν λόγω «ανάπτυξη του κλάδου» αφορά το σύνολό του ή μόνον εκείνο το μέρος (κάποια νέα φαρμακεία ή αλυσίδες δηλαδή) στο οποίο θα διοχετευθεί το φρέσκο ιδιωτικό κεφάλαιο. Αν συμβεί το τελευταίο, είναι φανερό ότι αυτό θα γίνει σε βάρος εκείνου του μέρους του κλάδου (τα υφιστάμενα φαρμακεία δηλαδή) που δεν θα ενισχυθεί με κεφάλαια. Άρα ο «φτωχός» κλάδος θα φτωχοποιηθεί ακόμη περισσότερο και ενδεχομένως διακόψει τη λειτουργία του, αφήνοντας κενό, προς κατάληψη χώρο, από τους νεοεισερχόμενους κεφαλαιούχους.
Μήπως η παραπάνω εικόνα είναι η φωτογραφία επιβολής της κυριαρχίας του κεφαλαίου; Και μήπως η φωτογραφία αυτή είναι ουσιαστικά το αρνητικό (φιλμ) της κρίσης της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας (Σ.τ.Ε. 229/2014) (Παράρτημα 7), το οποίο, κρίνοντας τη συμβατότητα με το Κοινοτικό Δίκαιο των πληθυσμιακών κριτηρίων και των αποστασιακών περιορισμών, αποφάνθηκε ότι:
«Τα φαρμακεία δεν αποτελούν αμιγώς εμπορικές επιχειρήσεις, αλλά ιδιότυπα καταστήματα, στα οποία συνδυάζεται η υπεύθυνη επιστημονική δραστηριότητα και η κοινωνική αποστολή με την εμπορική εκμετάλλευση. Περαιτέρω, εκ του λόγου ότι τα διατιθέμενα στα φαρμακεία αγαθά, αναγκαία για τη διαφύλαξη και την αποκατάσταση της ανθρώπινης υγείας, είναι ζωτικής σπουδαιότητος για το κοινωνικό σύνολο, υφίσταται έντονο κρατικό ενδιαφέρον για τη ρύθμιση τόσο της ασκήσεως όσο και της προσβάσεως στο επάγγελμα του φαρμακοποιού, το οποίο συνδέεται αρρήκτως με την προστασία της δημόσιας υγείας. Συνεπώς, η εξασφάλιση της βιωσιμότητος των φαρμακείων, και μάλιστα υπό συνθήκες λειτουργίας τους εκτός όρων ελεύθερου ανταγωνισμού, καθώς και η ορθολογική και ισόρροπη κατανομή τους σε ολόκληρη την Χώρα, προκειμένου να εξασφαλίζεται ο άμεσος και με ποιοτικά εχέγγυα εφοδιασμός του συνόλου του πληθυσμού με τα αναγκαία φάρμακα, αποτελούν επιτακτικούς λόγους δημοσίου συμφέροντος, οι οποίοι δικαιολογούν την επιβολή περιορισμών όχι μόνο στην άσκηση, αλλά και στην πρόσβαση στο επάγγελμα του φαρμακοποιού προσώπων που συγκεντρώνουν, κατ' αρχήν, τα νόμιμα προσόντα για την άσκησή του. Εξ άλλου, εφόσον το κόστος των χορηγουμένων από τα φαρμακεία φαρμάκων καλύπτεται, κατά ένα μεγάλο μέρος, από τους οικείους ασφαλιστικούς οργανισμούς κοινωνικής ασφαλίσεως, η υπερβολική και άνευ ευλόγου αιτίας λήψη φαρμάκων εκ μέρους των ασφαλισμένων, έχει ως συνέπεια την κατασπατάληση των περιορισμένων οικονομικών πόρων που διατίθενται από τον κρατικό προϋπολογισμό στους ασφαλιστικούς οργανισμούς για την υγειονομική περίθαλψη των ασφαλισμένων. Συνεπώς, εκτός των προαναφερθέντων λόγων, και ο σκοπός της αποτροπής του κινδύνου σοβαράς διαταράξεως της οικονομικής ισορροπίας του συστήματος κοινωνικής ασφαλίσεως, συνιστά επιτακτικό λόγο δημοσίου συμφέροντος που δικαιολογεί την επιβολή περιορισμών τόσο στην άσκηση όσο και στην πρόσβαση στο επάγγελμα του φαρμακοποιού».
Με δεδομένο λοιπόν ότι η εξασφάλιση της βιωσιμότητος των φαρμακείων και μάλιστα υπό συνθήκες λειτουργίας τους εκτός όρων ελεύθερου ανταγωνισμού αποτελούν λόγους δημοσίου συμφέροντος (επισημαίνω την άνω κρίση του Σ.τ.Ε. για πλήρη εμπέδωση), η απάντηση που αναμένεται από τον κ. Κοστέλο είναι: πώς ο ίδιος και οι «ΘΕΣΜΟΙ» αντιλαμβάνονται την έννοια της ανάπτυξης του κλάδου, πώς αυτή θα επιτευχθεί, αν το Ελληνικό Φαρμακείο είναι επιδεκτικό ανταγωνισμού δίχως να υπονομεύεται η βιωσιμότητά του, ποιοι συγκεκριμένα θα ωφεληθούν από την ανάπτυξη και τον ανταγωνισμό και κυρίως αν και ποιος θα πληρώσει το τίμημα αυτών (κοινώς το μάρμαρο). Η πρώτη εντύπωσή μου είναι ότι από το εγχείρημα αυτό θα «αναπτυχθεί» η οικονομική ευρωστία των κεφαλαιούχων και όχι γενικότερα ο κλάδος, ο οποίος μετά βεβαιότητος θα οδηγηθεί σε δραστική συρρίκνωση.. Θα «αναπτυχθεί» επίσης μετά βεβαιότητος η υπαλληλοποίηση των επιστημόνων φαρμακοποιών, οι οποίοι θα πληρώσουν το τίμημα της «ανάπτυξης», περιοριζόμενοι στον κατώτατο μισθό. Αυτή η ανάπτυξη, μέσω του επιβαλλόμενου έξωθεν «ελεύθερου ανταγωνισμού», επιδιώκεται;
Στο σημείο αυτό θα σας καλέσω να παρακολουθήσουμε την πρόβα ενός φανταστικού θεατρικού διαλόγου που ενδεχομένως ανέβει στη σκηνή.
- Είμαι φαρμακοποιός και κάτι μου πηγαίνει στραβά. Θέλω να καταλάβω. Θέλω παραστατικά και «λιανά» να φανταστώ, με κάποια μέτρα που ψήνονται, τι μου ξημερώνει.
Διότι κάποιοι μου λένε, σε ελεύθερη μετάφραση:
- Έλληνα φαρμακοποιέ. Ο κλάδος και το φαρμακείο σου είναι στο μαύρο του το χάλι.
Έχει υποβαθμιστεί, υπολειτουργεί, δεν έχει επάρκεια εμπορευμάτων, δεν είναι ανταγωνιστικό, είναι άφραγκο και σκονισμένο. Σωστά ;
- Μερικώς σωστά, απαντώ, γιατί ο ανταγωνισμός στα προϊόντα, εκεί που είναι επιτρεπτός, είναι και διαρκής, και πραγματικός, και ορατός. Για τα υπόλοιπα δεν έχω ευθύνη, οι νομοθέτες την έχουν.
- Μην αλλάζεις θέμα, συνεχίζουν. Είναι λογικό και αναγκαίο, σε μία λαμπερή Ευρώπη, το φαρμακείο και ο κλάδος να αναβαθμισθούν και αναπτυχθούν. Όσον αφορά τον ανταγωνισμό, πρέπει να βελτιωθεί και ενισχυθεί με βάση τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Εδώ είναι Ευρώπη, δεν είναι Βαλκάνια. Σωστά;
- Έτσι είναι, αφού έτσι νομίζετε, απαντώ.
- Ωραία, μου λένε. Έχουμε κάτι πολυεθνικές και φίλους κεφαλαιούχους που θέλουν να φέρουν φρέσκο χρήμα στην Ελλάδα για να στήσουν αλυσίδες φαρμακείων «τούρμπο». Μάλιστα, αν είσαι υπάκουος, μπορεί να ωφεληθείς και εσύ. Έχεις αντίρρηση;
- Ναι, απαντώ. Το φαρμακείο μου, πριν κάποια μνημόνια, ήταν μια χαρά και επαρκώς κεφαλαιοποιημένο και περιποιημένο. Όμως κάτι ελληνικοί νόμοι που συντάξατε ουσιαστικά εσείς, αλλά υπογράψανε με το πιστόλι στον κρόταφο οι Υπουργοί της Χώρας μου, κάποιο δηλαδή rebate, κάποιος ΕΟΠΥΥ και άλλα πολλά, που άριστα γνωρίζετε, με έφεραν σ’ αυτό το χάλι που λέτε. Δεν αλλάζετε καλύτερα τους νόμους, όπως ήτανε, για να ξαναβρώ την υγεία και ηρεμία μου; Ακόμη καλύτερα, δεν ανακεφαλαιώνετε τον ΕΟΠΥΥ για να μου εξοφλήσει τους λογαριασμούς και με τα δικά μου τα λεφτά να επανακεφαλαιώσω, ξεσκονίσω και φρεσκάρω το φαρμακείο μου; Το ξέρω καλά το έργο. Δεν χρειάζομαι υποβολέα.
- Α! όλα κι όλα. Αυτά ανήκουν στην ιστορία. Φρέσκα κουλούρια πουλάει ο κουλουράς. Έχεις να προσθέσεις άλλο επιχείρημα; μου λένε.
- Ναι, απαντώ. Εδώ στην Ελλάδα έχουμε 11.500 φαρμακεία και όπως καταντήσαμε, μπερδεύουμε και τα «πόδια» μας, γιατί πέσαμε ο ένας πάνω στον άλλον, με την κατάργηση των αποστασιακών περιορισμών και τελικά μοιράζουμε στωικά τη μιζέρια μας. Αν σας ενδιαφέρει η είσπραξη κέρδους και όχι μιζέριας, δεν ανοίγετε καλύτερα τις αλυσίδες σας σε άλλες χώρες που βλέπουν τα φαρμακεία με το κιάλι και ταξιδεύουν ακόμη και με τραίνο για να βρουν εφημερεύοντα;
- Α, αυτό δεν σε αφορά, είναι δικό μας πρόβλημα. Έχετε ωραίο ήλιο και θάλασσα εκεί κάτω και θέλουμε να τα απολαύσουμε. Υπάρχει κάτι άλλο για να τελειώνουμε; μου λένε.
- Ναι, απαντώ. Επειδή στην Ελλάδα ισχύουν τα πληθυσμιακά όρια που για λόγους προστασίας της δημόσιας υγείας πρέπει να διατηρηθούν, όπως άλλωστε λέει κάποια εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, ο μόνος τρόπος να αποκτήσετε φαρμακείο στην Ελλάδα είναι να γίνετε συνεταίροι μου. Πρέπει δηλαδή να περάσετε από τον «πάγκο».
- Τα συνεταιριλίκια με τον «πάσα ένα» δεν μας ενδιαφέρουν, γιατί δεν το επιτρέπουν οι αρχές και αξίες μας. Άλλωστε και αν ακόμη σου κάνουμε την τιμή να γίνεις συνεταίρος μας, θα μείνεις με ποσοστό 1%, γιατί το υπόλοιπο 99% θα το πάρουμε εμείς, μου λένε.
- Ωραία, απαντώ. Ελάτε λοιπόν να συζητήσουμε για την τιμή πώλησης.
- Ορίστε; Μήπως είσαι θρασύς; Η αξία ενός υποβαθμισμένου φαρμακείου είναι μηδενική. Εμείς, με το φρέσκο χρήμα μας, θα το λουστράρουμε, θα το κάνουμε να λάμψει και θα του προσδώσουμε την προστιθέμενη αξία που του αρμόζει. Άντε το πολύ να σου δώσουμε κάποια ψίχουλα για την εξυπηρέτηση που θα μας κάνεις, μου λένε.
- Θαυμάσια, απαντώ. Αλλά ωστόσο, το φαρμακείο μου χρωστάει στη φαρμακαποθήκη, στη Δ.Ο.Υ. και στη Μιχαλού. Πως θα τα φέρω βόλτα; Αν δεν εξοφλήσω θα πάω φυλακή.
- Α! αυτό είναι δικό σου πρόβλημα, μου λένε. Με το χρήμα που θα σου δώσουμε θα εξοφλήσεις μέρος των χρεών σου. Για την εξόφληση των υπολοίπων να πουλήσεις και το κτήμα του πατέρα σου.
- Deal; με ρωτάνε και μου άπλωσαν το χέρι.
Έτρεξα αμέσως στον καθρέπτη και τρόμαξα. Πόσο έμοιαζα με ιθαγενή του Αμαζονίου!!!
Μετά κάθισα και σκέφθηκα και συνεχίζω ακόμη…
Εσείς, ωστόσο, διαβάζετε μπρος αλλά και πίσω από τις γραμμές. Θα αντιληφθήκατε ότι υπάρχουν κάποια «θεματάκια» εκεί. Πώς να τα πω «εν δήμω» αλλιώς; Σε κάθε περίπτωση συνιστάται υπομονή και ψυχραιμία.
(ΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΣΤΗ ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK ARVANITIS-LAWOFFICE)
ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΣΤΕΛΝΟΝΤΑΣ ΑΙΤΗΜΑ ΦΙΛΙΑΣ ΣΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ
LINK
Αθήνα, 31-07-2015
Χρήστος Αρβανίτης
Υ.Γ. Η ανάρτηση στην ιστοσελίδα μου www.arvanitislaw.gr θα γίνει την επόμενη εβδομάδα λόγω τεχνικού προβλήματος. Ωστόσο, θα επιχειρήσω να επικοινωνήσω το παρόν μέσω του λογαριασμού facebook του γραφείου μου Arvanitis-lawoffice, που μόλις άνοιξα.
Δημοσιεύτηκε με το Blogsy