Καθώς πήγαινες να ανοίξεις το φαρμακείο ήρθατε φάτσα με φάτσα. Ένιωσες ότι κάπου τον έχεις ξαναδεί, ότι κάτι σου θυμίζει. Δεν είναι φίλος ή γνωστός ή το παιδί σου μήπως! Είναι ένας παλιός πελάτης που έχει να πατήσει στο φαρμακείο 5-6 μήνες. Αφού δεν πρόλαβε να αλλάξει πεζοδρόμιο για να σε αποφύγει, σου σκάει μισό χαμόγελο και εξαφανίζεται!
Αν δεν τον πετύχαινες εκείνη τη μέρα, το πιο πιθανό είναι να μην θυμόσουν καν ότι τον έχεις χάσει από πελάτη. Δόξα τω Θεώ έχεις πολλούς άλλους και δεν περιμένεις αυτόν για να ζήσεις, αρχίζεις όμως να αναρωτιέσαι γιατί έφυγε από εσένα. Πάντα τον υποδεχόσουν με χαμόγελο, καθόσουν να σου πει την ιστορία της ζωής του, του πήγαινες τα φάρμακα στο σπίτι, του έκανες εμβόλιο το χειμώνα, του έδινες βερεσέ φάρμακα με το κιλό και κάποτε σε πήρε στο κινητό Σαββατοκύριακο για να του ανοίξεις επειδή δεν είδε ότι ξέμεινε από Plavix και εσύ έτρεξες να του ανοίξεις! Μετά μαθαίνεις σε ποιο φαρμακείο ψωνίζει: είναι πιο μικρό, έχει παλιά έπιπλα, φέρνει λίγα εμβόλια και έχει ελάχιστα καλλυντικά!
Ακολούθως σκέφτεσαι πόσες φορές έχεις δώσει αφορμές σε πελάτες για να φύγουν: έκανες λάθος στα φάρμακα, ξέχασες να παραγγείλεις αυτά που σου ζήτησαν, ξέχασες να τα αφήσεις στο φούρνο, δεν έβρισκες ελλείψεις ενώ "το δίπλα φαρμακείο έχει" ή σου τελείωσε κάποιο φάρμακο που ο πελάτης το είχε ανάγκη εκείνη τη στιγμή. Από αυτούς ζήτημα να έχει φύγει έστω ένας. Όλοι οι υπόλοιποι είναι "πιστοί" και τους βλέπεις καθημερινά.
Κάνεις την προσθαφαίρεση, βλέπεις ότι οι αριθμοί είναι με το μέρος σου και χαμογελάς! Στην τελική δεν έχεις υπογράψει συμβόλαιο με κανέναν...