Την Τετάρτη στις 15/6/11, γύρω στις 11:30, στη γωνία των οδών Όθωνος και Αμαλίας, αρκετοί υγειονομικοί μεταξύ των οποίων και φαρμακοποιοί, έδωσαν το παρόν, διαδηλώνοντας εναντίον του μνημονίου, του μεσοπρόθεσμου προγράμματος και εναντίον της αδιαφορίας της κυβέρνησης.
Όσο περνούσε η ώρα, ο κόσμος αυξάνονταν και όλα έδειχναν ότι η συγκέντρωση θα εξελιχθεί σε μια άνευ προηγούμενου παλλαϊκή γιορτή.
Ξαφνικά γύρω στις 13:30, το πρώτο δακρυγόνο – καπνογόνο έπεσε μπροστά ακριβώς από την πύλη της βουλής. Τότε ήταν που καταλάβαμε ότι το πρόβλημα που είχαμε δημιουργήσει στην κυβέρνηση ήταν τεράστιο και έπρεπε να λυθεί άμεσα. Τότε ήταν που καταλάβαμε επίσης, ότι πρωτοστάτες στη διάλυση της μεγαλειώδους αυτής συγκέντρωσης θα ήταν οι γνωστοί - άγνωστοι κουκουλοφόροι, οι οποίοι όπως απεδείχθη στην πορεία, εκτελούσαν διατεταγμένη υπηρεσία.
Θα περιγράψω μια χαρακτηριστική σκηνή: νεαρό ποδηλάτη που γύρω στις 12:00 περιφερόταν αδιάφορα στην πλατεία, τον είδα κάποια στιγμή να συνομιλεί με τα ΜΑΤ και αργότερα το ίδιο άτομο, το είδα να σπάει μάρμαρα και να τα πετάει στα ΜΑΤ.
Από τη στιγμή του πρώτου δακρυγόνου και μετά, το Σύνταγμα μετετράπη σε μια κόλαση για τους αγανακτισμένους διαδηλωτές. Οι «κουκουλοφόροι», με σφυράκια που είχαν στις ζώνες τους, έσπαγαν τα κράσπεδα των πεζοδρομίων και μάρμαρα από σκαλοπάτια της πλατείας, τα έκαναν κομματάκια υπό το αδιάφορο βλέμμα των ΜΑΤ και μετά έπαιζαν πόλεμο μεταξύ τους.
Ήμουν αυτόπτης μάρτυς αυτής της κατάστασης και μπορώ επώνυμα να διαβεβαιώσω τον οποιονδήποτε, ότι τις περισσότερες φορές ήταν φανερή η σχέση των ΜΑΤ με τους δήθεν αναρχικούς. Τα ΜΑΤ είχαν λάβει εντολή να διαλύσουν και να αμαυρώσουν τη συγκέντρωση πάση θυσία. Τα καπνογόνα δεν στόχευαν τους κουκουλοφόρους αλλά το πλήθος. Αρκετές φορές μάλιστα, έριχναν καπνογόνα χωρίς να υπάρχει καν αιτία, χωρίς να υπάρχουν κουκουλοφόροι για να «συνετίσουν».
Οι αγανακτισμένοι προσπάθησαν να προπηλακίσουν αυτούς τους γνωστούς - αγνώστους, κυνηγώντας τους πολλές φορές και άλλες φορές χτυπώντας τους. Η πορεία όμως της συγκέντρωσης αυτής ήταν προδιαγεγραμμένη.
Ο κόσμος προσπαθώντας να προφυλαχθεί, έφευγε από τα σημεία που έπεφταν τα χημικά, αλλά επανέρχονταν αμέσως μετά ξαναγεμίζοντας την πλατεία. Η παρουσία όμως των καπνογόνων ήταν εκεί, ακόμα και μετά την καύση τους και η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική.
Κάποια στιγμή γύρω στις 15:00, ένας από τους ελάχιστους εναπομείναντες συναδέλφους, με πλησίασε και μου είπε: «Πρόεδρε, χρειαζόμαστε μάσκες, όχι μόνο εμείς αλλά και οι υπόλοιποι συναγωνιστές μας». Πράγματι διαπίστωσα ότι σχεδόν κανείς δεν είχε μάσκα και όλοι προφυλάσσονταν με βρεγμένα μαντήλια. Τότε τηλεφώνησα στον Πρόεδρο της ΟΣΦΕ κ. Γαλανόπουλο και ζήτησα τη βοήθεια του.
Μέσα σε καταιγισμό καπνογόνων και άλλων χημικών που πετούσαν τα ΜΑΤ, αδιάκριτα προς κάθε κατεύθυνση, ανακάλυψα το πρόχειρα στημένο ιατρείο της πλατείας, όπου μια γιατρός μου ζήτησε επειγόντως Malox και Riopan Gel.
Ξαναπήρα τον κ. Γαλανόπουλο και ζήτησα να μας στείλει μεγάλη ποσότητα από μάσκες και τα φάρμακα αυτά. Του είπα δε, ότι θα προσπαθήσω να βρω τον άνθρωπο που θα στείλει στην έξοδο του μετρό, στο Σύνταγμα.
Η κατάσταση συνέχισε να επιδεινώνεται και οι λιποθυμίες μπροστά στα μάτια μας να αυξάνονται. Άτομα κάθε ηλικίας, κυρίως όμως νέοι, προσπαθούσαν να βοηθήσουν όποιον φαινόταν να έχει ανάγκη τη βοήθειά τους.
Γύρω στις 16:00, έφτασε ο κ. Χ. Μουρίκης, εμπορικός διευθυντής του ΠΡΟΣΥΦΑΠΕ, ο οποίος μου είπε ότι είναι στην πλατεία, αλλά όχι στο μετρό. Ήταν στην οδό Καρ. Σερβίας που ήταν το μάτι του κυκλώνα. ΜΑΤ, κουκουλοφόροι, πέτρες, ξύλα, ήταν το σκηνικό του σημείου στο οποίο βρίσκονταν ο κ. Μουρίκης και έπρεπε να πάμε για να πάρουμε, αυτά που είχαμε ζητήσει από τον κ. Γαλανόπουλο.
Περνώντας μέσα από τα ΜΑΤ και προσπαθώντας να αποφύγουμε τις πέτρες, με τη βοήθεια της Μαρίνας (δεν αναφέρω το επίθετό της γιατί δεν γνωρίζω αν το επιθυμεί), πήραμε τη βοήθεια που ήρθε και κατευθυνθήκαμε στο ιατρείο. Αφήσαμε τα φάρμακα και μοιράσαμε τις μάσκες στον κόσμο και ξαφνικά ακούσαμε από τα μεγάφωνα της πλατείας το εξής: «ο Φαρμακευτικός Σύλλογος Αττικής είναι δίπλα μας, μας στηρίζει, είμαστε όλοι μαζί, δεν κάνουμε πίσω».
Η ανταπόκριση του κόσμου, το χειροκρότημα για τους φαρμακοποιούς, στο οποίο αυθόρμητα ξέσπασε ο κόσμος, ήταν ότι καλύτερο για εμάς εκείνη τη στιγμή. Όχι μόνο για εμάς που ήμαστε εκεί, αλλά για όλο τον κλάδο. Θα αναφέρω μόνο πως όλοι όσοι έπαιρναν τις μάσκες στα χέρια τους, ευχαριστούσαν τους φαρμακοποιούς για την προσφορά τους και μπορούσες να νιώσεις την ευγνωμοσύνη και την αλληλεγγύη που ενώνει τους ανθρώπους σε στιγμές σαν και αυτές. Αυτό για εμάς ήταν αρκετό.
Στάθηκα για μια στιγμή και έβλεπα για ακόμη μια φορά τον κόσμο στην πλατεία. Είχα πάει και άλλες τέσσερεις φορές αλλά χθες ήταν διαφορετικά γιατί είχαμε να αντιμετωπίσουμε τα χημικά, τα οποία ήταν αδικαιολόγητα πολλά και εγκληματικά στη ρίψη τους. Αναρωτήθηκα τι πρέπει ουσιαστικά να γίνει για να αλλάξει ριζικά αυτό. Όπως αναρωτιόμαστε όλοι μας.
Τα υπόλοιπα είναι γνωστά από τα ΜΜΕ.
Η επίσκεψη του Πρωθυπουργού στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και η δήλωσή του το πρωί περί συνέχισης της κυβέρνησης έστω και μόνος του, την οποία επιβεβαίωσε και ο κ. Λοβέρδος, λέγοντας ότι η Κυβέρνηση υπάρχει, το μεσοπρόθεσμο θα ψηφιστεί και θα εφαρμοστεί ακαριαία, από την επόμενη κιόλας μέρα. Μετά προέκυψε η «παραίτηση» του Πρωθυπουργού, ο οποίος θα παρέδιδε τη διακυβέρνηση της χώρας σε πρόσωπο κοινής αποδοχής, λέγοντας μάλιστα ότι ήταν δική του πρωτοβουλία και πιστεύοντας προφανώς ότι με αυτό δηλώνει ότι δεν τον ενδιαφέρει η «καρέκλα».
Ας τον πληροφορήσει κάποιος ότι δεν του δώσαμε καρέκλα για να κάτσει. Και ότι τα αυτονόητα καλύτερα να παραλείπονται. Αν υπάρχει ανάγκη να δηλώσει ο Πρωθυπουργός ότι δεν τον νοιάζει η καρέκλα και δεν αναστατώνεται κανείς, τότε κάτι έχει στραπατσαριστεί ανεπανόρθωτα στη συνείδηση όλων μας.
Και ενώ όλοι περιμέναμε να δούμε το νέο πρωθυπουργό, με διάγγελμά του ο «παλιός» ανακοίνωσε ότι παραμένει στη θέση του, με το ίδιο πρόγραμμα, το ίδιο μνημόνιο, αλλά με διαφορετικά άτομα στην Κυβέρνηση. Η ανταλλαγή ψευτών και προδοτών δηλαδή θα κάνει τη διαφορά; Άλλαξε ο Πρωθυπουργός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς;
Πόσες φορές έχει δοκιμαστεί αυτή η συνταγή και πόσες φορές πρέπει να αποτύχει για να διαπιστώσουν οι φωστήρες αυτής της χώρας ότι αυτή η τακτική δεν λειτουργεί;
Το βράδυ στις ειδήσεις, είδα τον Υπουργό Υγείας κ. Λοβέρδο να δηλώνει έκπληκτος για την Οικουμενική Κυβέρνηση που πρότεινε ο Πρωθυπουργός, δηλώνοντας ότι είναι απρεπής η στάση του Πρωθυπουργού που δεν ενημέρωσε τους Υπουργούς του. Μετά προφανώς, θα κατάλαβε ότι βιάστηκε όταν διαπίστωσε ότι ο Πρωθυπουργός έκανε ένα απλό επικοινωνιακό τρικ, δηλώνοντας παραίτηση χωρίς να έχει σκοπό να την υποβάλλει.
Εντύπωση προκάλεσε και η δήλωση του ότι όλοι αυτοί οι αγανακτισμένοι προσπαθούν να καταργήσουν τη δημοκρατία επειδή ζητούν να αποκλείσουν τις πύλες της βουλής.
Το θράσος τους ξεπέρασε κάθε φαντασία. Ποιος τους είπε ότι η Βουλή των Ελλήνων τους ανήκει; Την κληρονόμησαν από τους παππούδες τους; Ποιος είναι αυτός ο πολιτικός (και μάλιστα Υπουργός) που ξεχνά (και το δηλώνει δημοσίως) ότι βρίσκεται στην υπηρεσία του λαού τον οποίο απαξιώνει με τέτοιο τρόπο; Τι πολιτικός είναι αυτός που ξεχνά ότι δεν κατέβηκε από τον ουρανό για να κυβερνήσει αυτόν τον τόπο, αλλά κάποιοι τον διόρισαν σε αυτή τη θέση;
Σε τι πλάνη ζουν αυτοί οι πολιτικοί που τολμούν να κοιτούν αφ’ υψηλού τους ταλαίπωρους πολίτες που αγανάκτησαν με την αναλγησία τους και τα ψεύδη τους;
Η σημερινή κυβέρνηση ξαναζητά «ψήφο εμπιστοσύνης» για να αντιμετωπίσει την κρίση. Τόσα χρόνια για ποιο λόγο άραγε τους ψηφίζουμε όλους; Για να πίνουν φραπέ;
Θα ήθελα να δω σήμερα τη στάση του κ. Λοβέρδου, ο οποίος την Κυριακή που πέρασε, στην εφημερίδα real news δήλωνε φανατικός του μεσοπρόθεσμου, χθες το πρωί 15/6 τον άκουσα στο ραδιόφωνο να δηλώνει ότι η κυβέρνηση θα συνεχίσει ψηφίζοντας το μεσοπρόθεσμο, το απόγευμα να δηλώνει έξαλλος με την παραίτηση της κυβέρνησης και το βράδυ να εξαφανίζεται γιατί η οργή του δεν είχε αντίκρισμα.
Αρκετά όμως με τους «βαρβάρους».
Θα κλείσω την έκθεσή μου, ευχαριστώντας προσωπικά τον Πρόεδρο της ΟΣΦΕ για την άμεση ανταπόκρισή του, καθώς επίσης και τον Εμπορικό Δ/ντή του ΠΡΟΣΥΦΑΠΕ, ο οποίος έφτασε μετά κόπων και βασάνων στο κέντρο της Αθήνας για να μας παραδώσει τα απαραίτητα για την αντιμετώπιση των χημικών.
Θέλω επίσης να ευχαριστήσω τους ελάχιστους συναδέλφους που έμειναν μέχρι το τέλος, αλλά και αυτούς που απλώς «πέρασαν» από εκεί. Γιατί πέρασαν αρκετοί από εκεί, λίγοι όμως έμειναν μέχρι το τέλος. Ειδικά όμως θέλω να ευχαριστήσω τους συναδέλφους από το Δ.Σ. του Φ.Σ.Α. που μέχρι τις 18:00, παρέμειναν στην πλατεία χωρίς να σκέφτονται τον εαυτό τους. Τους κ.κ. Γιαννόγλου, Κρανιώτη και Δαγρέ.
Η αλήθεια είναι ότι η απουσία κάποιων άλλων με ξάφνιασε. Την ώρα της μάχης όμως δεν κοιτάς ποια όπλα σου λείπουν αλλά μόνο αυτά που έχεις στα χέρια σου.
Όσοι είμαστε θα αγωνιστούμε μέχρι τέλους.
Κ. ΛΟΥΡΑΝΤΟΣ