Της Ελένης Πετροπούλου
Κατακόρυφη πτώση κατά 45% παρουσίασε την τελευταία τριετία η δημόσια φαρμακευτική δαπάνη. Πιο συγκεκριμένα, η δαπάνη των ταμείων για φάρμακα ανερχόταν το 2009 στα 5,1 δισ. ευρώ, για να συρρικνωθεί φέτος στα 2,88 δισ. Στην περίπτωση μάλιστα που επιτευχθεί και ο στόχος των 2,44 δισ. ευρώ, ο οποίος έχει τεθεί για τη δαπάνη του 2013, τότε θα προκύψει μείωση - ρεκόρ 52%!
Η ...πτώση θα πρέπει να συνεχιστεί και το 2014 αφού σύμφωνα με το Μνημόνιο, το επόμενο έτος η δημόσια φαρμακευτική δαπάνη δεν θα πρέπει να ξεπερνά το 1% του ΑΕΠ και να μην υπερβεί τα 2 δισ. ευρώ (ποσοστό μείωσης 65%).
Η μείωση έχει επιτευχθεί κυρίως από την τιμολόγηση των φαρμάκων με τους εκπροσώπους της φαρμακοβιομηχανίας να διαμηνύουν ότι: Η ευθύνη για διατήρηση των εθνικών μας στόχων στο χώρο του φαρμάκου, ανήκει πλέον στην πολιτεία.
Πρωτοβουλίες
Ο Σύνδεσμος Φαρμακευτικών Επιχειρήσεων Ελλάδος (ΣΦΕΕ) ζητά από την πολιτεία να εντείνει τις θεσμικές της πρωτοβουλίες, εστιάζοντας στον περαιτέρω έλεγχο της συνταγογράφησης φαρμάκων, στην αύξηση της πρόσβασης των ασθενών και την ολοκλήρωση του εγχειρήματος της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης σε όλη την αλυσίδα φαρμάκων και υγείας.
Από την πλευρά της η Πανελλήνια Ένωση Φαρμακοβιομηχανίας (ΠΕΦ) υποστηρίζει ότι η επιμονή της κυβέρνησης σε μέτρα όπως η υποχρεωτική συνταγογράφηση με δραστική και η υποχρεωτική αντικατάσταση με το φθηνότερο γενόσημο στο φαρμακείο, οδηγούν στη διάλυση τον εγχώριο παραγωγικό ιστό.
Με αφορμή μάλιστα τις πρόσφατες ανακοινώσεις της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής που «ανεβάζουν» την ανεργία για το μήνα Νοέμβριο του 2012 στο εφιαλτικό ποσοστό του 27% και τις προβλέψεις ειδικών που θέλουν το εν λόγω ποσοστό να αγγίζει το δυσθεώρητο 30% εντός του τρέχοντος έτους, η ΠΕΦ κρούει τον κώδωνα του κινδύνου. Όπως επισημαίνει, κάθε απόφαση που εντείνει την αποβιομηχάνιση της χώρας χαρακτηρίζεται υπό τις δεδομένες συνθήκες τουλάχιστον εγκληματική και παράλληλα, τονίζει πως ο μόνος τρόπος αναχαίτισης αυτής της φαινομενικά χωρίς τέλος πτώσης είναι η συγκέντρωση όλων των δυνάμεων σε μια εθνική προσπάθεια με στόχο την ανάπτυξη της εγχώριας παραγωγής ως τη μόνη δυνατή λύση.
Ειδικότερα όσον αφορά την εγχώρια φαρμακοβιομηχανία, οι εκπρόσωποί της τονίζουν τον παραλογισμό και την επιμονή της τρόικας να διαμορφώσει συνθήκες άλωσης και απόλυτης κυριαρχίας της ελληνικής αγοράς από εισαγόμενα φάρμακα. Τα αλλεπάλληλα πλήγματα στη δυναμική της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας, σημειώνει, συνεπάγονται τεράστιο οικονομικό κόστος ανεργίας και αποβιομηχάνισης, το οποίο η χώρα δεν έχει πλέον τη δυνατότητα να επωμιστεί.
Επιπλέον, τουλάχιστον εντυπωσιακή είναι η αδυναμία της πολιτείας να διαπραγματευτεί τα αυτονόητα με τους εκπροσώπους της τρόικας, δεδομένου ότι η μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης ακολουθεί τους προβλεπόμενους στόχους, ενώ παράλληλα όλες οι φωνές συγκλίνουν στην επιτακτική ανάγκη ανάπτυξης και δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας.
Παραγωγή
Η ΠΕΦ τονίζει ότι η ελληνική φαρμακοβιομηχανία είναι από τους ελάχιστους εναπομείναντες παραγωγικούς θύλακες της χώρας με εκατομμύρια επενδύσεων τα τελευταία χρόνια, με διατήρηση, αλλά και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και εξαγωγές σε περισσότερες από 60 χώρες σε όλον τον κόσμο. Με αυτό το δεδομένο, μόνο ως εθνικό και οικονομικό έγκλημα μπορεί να χαρακτηριστεί η αποβιομηχάνιση στην οποία καταδικάζεται ένας τόσο νευραλγικός για την ελληνική οικονομία τομέας δεδομένου ότι ο σχεδιασμός της τρόικας για μαζική εισαγωγή ανώνυμων γενοσήμων στην ελληνική φαρμακευτική αγορά, διαμορφώνει μια κατάσταση αναγκαστικού εκτοπισμού του ελληνικού ποιοτικού φαρμάκου. Ο μαρασμός της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας στερεί την Ελλάδα όχι μόνο από ποιοτικά φάρμακα που διασφαλίζουν τη δημόσια Υγεία, αλλά κυρίως από τη μοναδική λύση στο αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα, δηλαδή την ανάπτυξη.
Δημήτρης Δέμος, πρόεδρος ΠΕΦ
Η χώρα βυθίζεται μέρα με την μέρα σε οικονομικό μαρασμό και ταυτόχρονα, είμαστε μάρτυρες αποφάσεων που φαίνεται να επισπεύδουν την καταστροφική πορεία. Το ρεκόρ ανεργίας είναι ένας δείκτης του πού θα οδηγηθούν τα πράγματα εάν δεν παρέμβουμε όσο υπάρχει ακόμη χρόνος. Πώς είναι δυνατόν ένας θύλακας ανάπτυξης, τον οποίο ανεξάρτητες μελέτες χαρακτηρίζουν ως αναδυόμενο αστέρα, να καταδικάζεται στον αφανισμό, την στιγμή που θα έπρεπε να πρωτοστατεί στη σωτηρία της χώρας; Πώς να εξηγήσουμε ότι η ελληνική αγορά φαρμάκου εκτίθεται στις μαζικές εισαγωγές γενοσήμων πολυεθνικών εταιρειών, και την ίδια στιγμή το ελληνικό φάρμακο δέχεται πυρά από όλες τις κατευθύνσεις; Καλούμε τους υπεύθυνους να αναλογιστούν πλέον το βάρος της ιστορικής ευθύνης που φέρουν.