Η απόφαση Βορίδη έπνιξε αυτήν την προοπτική. Αυτό που διαμορφώνεται πλέον είναι μια...
... νέα ασφυκτική οικονομική πραγματικότητα που επιβάλλει, ένα φρέσκο επιχειρηματικό μοντέλο προσαρμοσμένο στο νέο νομοθετικό πλαίσιο κερδών, ένα διαφορετικό τρόπο λειτουργίας και διοίκησης του φαρμακείου, που να μπορεί να το καταστήσει βιώσιμο και αναπτυξιακό. Αυτό αποτελεί και το μεγάλο στοίχημα της επόμενης μέρας.
Κάθε προσπάθειά ανεύρεσης λύσεων ξεκινά πάντα από την καταγραφή και ανάλυση του προβλήματος, την ιστορική ανασκόπηση του, την ανάλυση των εξωτερικών και εσωτερικών συνθηκών του περιβάλλοντος, την αναζήτηση πλεονεκτημάτων, την εκτίμηση των κινδύνων, την κατάθεση προτάσεων και την τελική λήψη αποφάσεων. Όλα, εργαλεία τεχνικής ανάλυσης, τα οποία συνθέτουν την λύση και αποσυνθέτουν το όποιο πρόβλημα.
Με λύπη μου, στην προχθεσινή συνάντηση των προέδρων διαπίστωσα: ότι τίποτα από όλα αυτά δεν έλαβε χώρα ποτέ. Η τακτική συνήθης και προβλέψιμη, η γνωστή διαπραγμάτευση του διαδρόμου όπου συνήθως ακροατές το μόνο επιχείρημα που προβάλουμε είναι η λέξη “μα πως; αυτό μας εξοντώνει” ενώ παράλληλα η αυτοματοποιημένη σκέψη της συνδικαλιστικής επιβίωσης ενορχηστρώνει σενάρια παρουσίασης ”εσωτερικής κατανάλωσης” τα οποία οδηγούν πάντα στην αποποίηση ευθυνών. “Μας βρήκαν απροετοίμαστους”, “δεν το περιμέναμε”, “άλλα μας έλεγαν”.
Σε μια από τις προηγούμενες αγορεύσεις μου ενώπιον των συναδέλφων στον ΠΦΣ είχα δηλώσει ότι “ο κλάδος καλείται σε βίαιη ενηλικίωση” το δηλώνω και σήμερα η λύση μονόδρομος, ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε . Είναι αδιανόητο σε μια κρίση ειλικρίνειας από τις μέρες του απερχόμενου Υπουργού κ. Γεωργιάδη τουλάχιστον, να μας αποκαλύπτεται ότι βασικός στόχος της Τρόικα είναι να κλείσουν τουλάχιστον 6000 φαρμακεία και να μην περιμένουμε τα πάντα πλέον.
Η αρχική κατηγοριοποίηση των φαρμάκων σε υψηλού κόστους και μή, με βρήκε αντίθετο όπως όλους μας διότι άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου και αποτέλεσε τον πρόδρομο των αλλαγών που βιώνουμε σήμερα και θα συνεχιστούν περαιτέρω. Η κύρια ανεπιθύμητη ενέργεια που προκάλεσε δεν ήταν άλλη από αυτήν της εσωτερικής διαστρωμάτωσης ανάμεσα στα φαρμακεία. Μια διαστρωμάτωση που πάτησε στη βασική αρχή του νεοφιλελευθερισμού: απελευθερώστε την θανάσιμη αδυναμία, απελευθερώστε την απληστία!
Έχετε την εντύπωση ότι το φαινόμενο αφορά μόνο τους Έλληνες φαρμακοποιούς; ίσως μόνο τους Έλληνες; όπως τεχνηέντως προσπάθησαν να μας επικοινωνήσουν πολλές φορές; Γελιέστε! Η ακατανίκητη αυτή δίψα για την οικονομική ανέλιξη, το κοινωνικό status, τις περισσότερες συνταγές, το μεγαλύτερο τζίρο, το μεγαλύτερο φαρμακείο αποτελεί το βασικό μοχλό του νεοφιλελευθερισμού και ακολουθεί τον άνθρωπο από τη γέννησή του. Αυτό οι εγχώριοι και ξένοι “μεταρρυθμιστές “ το γνωρίζουν καλά, αφού εφαρμόζουν δοκιμασμένα μοντέλα και συγκεκριμένη στρατηγική αποσύνθεσης των κοινωνικών δομών του κράτους αλλά και της συνδικαλιστικής ιδιαιτερότητας της Ελλάδος.
Σε αυτή τη μεθοδολογία πάτησε και το ωράριο.
Με αυτόν τον τρόπο βρήκαν συμμάχους και ασπαστές της φιλοσοφίας τους πρώτα φαρμακοποιούς μετά σουπερ μαρκετάδες στο επόμενο βήμα χονδρεμπόρους έπειτα ξένες αλυσίδες.
Ο στόχος εξ αρχής ήταν η μικρομεσαία Ελληνική επιχείρηση που αποτελούσε τον κορμό της Ελληνικής οικονομίας και που μάλιστα κατείχε σε παγκόσμια κλίμακα το υψηλότερο ποσοστό οικογενειακού mangement.
Γι' αυτό μπήκαμε στο εργαστήριο και γίναμε πείραμα!
Σε συνέχεια του ΦΕΚ1805 Β' Τροποποίηση της Υ.Α. οικ. 49515/10.6.2014 (ΦΕΚ/Β/1530) «∆ιατάξεις τιµολόγησης Φαρµάκων» τα περιθώρια κέρδους στην αλυσίδα παραγωγής και διακίνησης φαρμάκου στην Ελλάδα διαμορφώνονται ως εξής:
Με την πρώτη κιόλας ματιά είναι εμφανής η τραγική αύξηση των περιθωρίων της Βιομηχανίας έναντι των φαρμακείων και φαρμακαποθηκών. Μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ερμηνεία για το πως μεταφράζεται η αρχή της αναλογικότητας που επιτάσσει το σύνταγμά μας απέναντι στις υποχρεώσεις μας στη φαρμακευτική δαπάνη.
Στην πραγματικότητα δεν είναι η μόνη αρχή που καταπατάται. Η επιστροφή των ΦΥΚ στα φαρμακεία παραμένει μόνο μια αναγγελία αφού φάρμακα με χονδρική τιμή τουλάχιστον από 400 ευρώ και άνω, θα μπορούν να εκτελούνται ως συνταγές μόνο με ζημία ακόμα και αν αυτά πληρώνονται τοις μετρητοίς!
Ακόμη μία ενδιαφέρουσα παρατήρηση αφορά εκείνα τα φάρμακα με χονδρική αξία κτήσης από 700 ευρώ και άνω που όπως βλέπουμε από το γράφημα το άκαμπτο δημόσιο παρουσιάζει περιθώριο κέρδους - άρα επιβάρυνση στη φαρμακευτική δαπάνη μέσω του ΦΠΑ- πολύ μεγαλύτερο από αυτούς που ρισκάρουν τα κεφάλαια της επένδυσης. Στο τέλος οι μοναδικοί που θα κατέχουν ένα αξιόγραφο που μπορεί να λάβει θέση κορνίζας θα είναι και πάλι μόνον οι φαρμακοποιοί, αφού το τιμολόγιο τους δεν μπορεί να αποτελέσει αξιόπιστο εχέγγυο χρηματοδότησης σε κανένα χρηματοπιστωτικό ίδρυμα ...ενώ από την άλλη η απόκτηση του αγαθού από πλευράς τους κλείνει πάντα με μετρητά ή αξιόγραφο!
Το όφελος του Δημοσίου από αυτήν την αλλαγή σήμερα κατά προσωπική εκτίμηση δεν θα ξεπεράσει τα 32.000.000 ευρώ. Δηλαδή το 1.6% της προϋπολογισθείσας φαρμακευτικής δαπάνης, όταν το 6.5% του ΦΠΑ που βαρύνει τον προϋπολογισμό αυτής μόνον για τα ΦΥΚ, φτάνει το ποσό των 46.995.000 ευρώ.
Αυτά τα 32.000.000 ευρώ τα δικά μας λεφτά, είναι που κάνουν τη διαφορά για να σωθεί η χώρα, αυτά τα δικά μας λεφτά πρέπει να έχουν κάτι μαγικό, γιατί σε περίπτωση μη περικοπής των ΘΑ ΧΑΝΑΜΕ ΤΗ ΔΟΣΗ και η Χώρα Θα χρεοκοπούσε.
Είναι σημαντικό να το τονίσουμε και να το θυμηθούμε γιατί κανείς πια δεν χρησιμοποιεί αυτή τη λέξη στη χώρα, μετά το πλεόνασμα αλά Uri Geller!
Με την συνέχιση λειτουργίας των φαρμακείων του ΕΟΠΥΥ πάντως ακόμα και αυτό το τοποθετώ σε 2η μοίρα αφού παραμένει στη διακριτική ευχέρεια του εκάστοτε ΚΑΚ να επιλέξει το κανάλι διανομής του προϊόντος του. Και όσο υπάρχει Τρόϊκα που τους εξασφαλίζει “κανείς δεν θα προσπαθήσει να ζημιώσει το μικρομεσαίο φαρμακείο”.
Η κλιμάκωση του κέρδους ανά εύρος τιμών ουσιαστικά ακυρώνει εμμέσως την σχέση φαρμακευτικής δαπάνης και ΑΕΠ και την σφραγίζει σε κλειστό προϋπολογισμό και θα αντιμετωπίσει το γνωστό σε όλους πλέον παιχνιδάκι της αντικατάστασης παλαιοτέρων σκευασμάτων από νεότερα και κατά κανόνα ακριβότερα και έτσι θα δώσει την ευκαιρία σε αυτά να εντάσσονται πολύ πιο σύντομα στα ΔΤ χωρίς φόβο σημαντικής απόκλισης της δαπάνης. Θυμίζω ότι το ΠΚ πέφτει κατά 1/3 στη 2η κατηγορία και στο μισό για φάρμακα της τρίτης κλίμακας.
Αναφορικά με την προϋπολογισθείσα δαπάνη μετά την δήλωση ότι τα ΦΥΚ έχουν αγγίξει τα 770.000.00 η ιδιωτική φαρμακευτική δαπάνη σήμερα αισίως οδηγήθηκε στα 1.230.000.000 και αν κόψουμε και τα εμβόλια που εφέτος θα χτυπήσουν κόκκινο γιατί πέρσι τα ψάχναμε με το ματοκυάλι, απομένει 1.080.000.00 για όλο το 2014.
Εδώ σας έχω το καλύτερο σε αυτό το σημείο αγαπητοί συνάδελφοι καλούμεθα να αφαιρέσουμε και άλλα 340.000.000 για τους ανασφάλιστους και οδηγούμαστε στα 740.000.000 δηλαδή 61.667.000 ανά μήνα !
Τέλος Α' μέρους
1 HTTP://www.google.com/url?sa=t&rct=j&q=american%20economic%20association%20carmen%20reinhart%20grece&source=web&cd=1&bed=0CB8QFjAA&url=http%3A%2F%2Fwww.aeaweb.org%2Faea%2F2014conference%2Fprogram%2Fretrieve.php%3Fpdfid%3D712&ei=oY-5U6OXJof-ygPopoGYCw&usg=AFQjCNEo-75CSCQllDtGQfA1XoKzKPNrBA&bvm=bv.70138588,d.bGQ&cad=rja
... νέα ασφυκτική οικονομική πραγματικότητα που επιβάλλει, ένα φρέσκο επιχειρηματικό μοντέλο προσαρμοσμένο στο νέο νομοθετικό πλαίσιο κερδών, ένα διαφορετικό τρόπο λειτουργίας και διοίκησης του φαρμακείου, που να μπορεί να το καταστήσει βιώσιμο και αναπτυξιακό. Αυτό αποτελεί και το μεγάλο στοίχημα της επόμενης μέρας.
Κάθε προσπάθειά ανεύρεσης λύσεων ξεκινά πάντα από την καταγραφή και ανάλυση του προβλήματος, την ιστορική ανασκόπηση του, την ανάλυση των εξωτερικών και εσωτερικών συνθηκών του περιβάλλοντος, την αναζήτηση πλεονεκτημάτων, την εκτίμηση των κινδύνων, την κατάθεση προτάσεων και την τελική λήψη αποφάσεων. Όλα, εργαλεία τεχνικής ανάλυσης, τα οποία συνθέτουν την λύση και αποσυνθέτουν το όποιο πρόβλημα.
Με λύπη μου, στην προχθεσινή συνάντηση των προέδρων διαπίστωσα: ότι τίποτα από όλα αυτά δεν έλαβε χώρα ποτέ. Η τακτική συνήθης και προβλέψιμη, η γνωστή διαπραγμάτευση του διαδρόμου όπου συνήθως ακροατές το μόνο επιχείρημα που προβάλουμε είναι η λέξη “μα πως; αυτό μας εξοντώνει” ενώ παράλληλα η αυτοματοποιημένη σκέψη της συνδικαλιστικής επιβίωσης ενορχηστρώνει σενάρια παρουσίασης ”εσωτερικής κατανάλωσης” τα οποία οδηγούν πάντα στην αποποίηση ευθυνών. “Μας βρήκαν απροετοίμαστους”, “δεν το περιμέναμε”, “άλλα μας έλεγαν”.
Σε μια από τις προηγούμενες αγορεύσεις μου ενώπιον των συναδέλφων στον ΠΦΣ είχα δηλώσει ότι “ο κλάδος καλείται σε βίαιη ενηλικίωση” το δηλώνω και σήμερα η λύση μονόδρομος, ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε . Είναι αδιανόητο σε μια κρίση ειλικρίνειας από τις μέρες του απερχόμενου Υπουργού κ. Γεωργιάδη τουλάχιστον, να μας αποκαλύπτεται ότι βασικός στόχος της Τρόικα είναι να κλείσουν τουλάχιστον 6000 φαρμακεία και να μην περιμένουμε τα πάντα πλέον.
Η αρχική κατηγοριοποίηση των φαρμάκων σε υψηλού κόστους και μή, με βρήκε αντίθετο όπως όλους μας διότι άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου και αποτέλεσε τον πρόδρομο των αλλαγών που βιώνουμε σήμερα και θα συνεχιστούν περαιτέρω. Η κύρια ανεπιθύμητη ενέργεια που προκάλεσε δεν ήταν άλλη από αυτήν της εσωτερικής διαστρωμάτωσης ανάμεσα στα φαρμακεία. Μια διαστρωμάτωση που πάτησε στη βασική αρχή του νεοφιλελευθερισμού: απελευθερώστε την θανάσιμη αδυναμία, απελευθερώστε την απληστία!
Έχετε την εντύπωση ότι το φαινόμενο αφορά μόνο τους Έλληνες φαρμακοποιούς; ίσως μόνο τους Έλληνες; όπως τεχνηέντως προσπάθησαν να μας επικοινωνήσουν πολλές φορές; Γελιέστε! Η ακατανίκητη αυτή δίψα για την οικονομική ανέλιξη, το κοινωνικό status, τις περισσότερες συνταγές, το μεγαλύτερο τζίρο, το μεγαλύτερο φαρμακείο αποτελεί το βασικό μοχλό του νεοφιλελευθερισμού και ακολουθεί τον άνθρωπο από τη γέννησή του. Αυτό οι εγχώριοι και ξένοι “μεταρρυθμιστές “ το γνωρίζουν καλά, αφού εφαρμόζουν δοκιμασμένα μοντέλα και συγκεκριμένη στρατηγική αποσύνθεσης των κοινωνικών δομών του κράτους αλλά και της συνδικαλιστικής ιδιαιτερότητας της Ελλάδος.
Σε αυτή τη μεθοδολογία πάτησε και το ωράριο.
Με αυτόν τον τρόπο βρήκαν συμμάχους και ασπαστές της φιλοσοφίας τους πρώτα φαρμακοποιούς μετά σουπερ μαρκετάδες στο επόμενο βήμα χονδρεμπόρους έπειτα ξένες αλυσίδες.
Ο στόχος εξ αρχής ήταν η μικρομεσαία Ελληνική επιχείρηση που αποτελούσε τον κορμό της Ελληνικής οικονομίας και που μάλιστα κατείχε σε παγκόσμια κλίμακα το υψηλότερο ποσοστό οικογενειακού mangement.
Γι' αυτό μπήκαμε στο εργαστήριο και γίναμε πείραμα!
Σε συνέχεια του ΦΕΚ1805 Β' Τροποποίηση της Υ.Α. οικ. 49515/10.6.2014 (ΦΕΚ/Β/1530) «∆ιατάξεις τιµολόγησης Φαρµάκων» τα περιθώρια κέρδους στην αλυσίδα παραγωγής και διακίνησης φαρμάκου στην Ελλάδα διαμορφώνονται ως εξής:
Στην πραγματικότητα δεν είναι η μόνη αρχή που καταπατάται. Η επιστροφή των ΦΥΚ στα φαρμακεία παραμένει μόνο μια αναγγελία αφού φάρμακα με χονδρική τιμή τουλάχιστον από 400 ευρώ και άνω, θα μπορούν να εκτελούνται ως συνταγές μόνο με ζημία ακόμα και αν αυτά πληρώνονται τοις μετρητοίς!
Ακόμη μία ενδιαφέρουσα παρατήρηση αφορά εκείνα τα φάρμακα με χονδρική αξία κτήσης από 700 ευρώ και άνω που όπως βλέπουμε από το γράφημα το άκαμπτο δημόσιο παρουσιάζει περιθώριο κέρδους - άρα επιβάρυνση στη φαρμακευτική δαπάνη μέσω του ΦΠΑ- πολύ μεγαλύτερο από αυτούς που ρισκάρουν τα κεφάλαια της επένδυσης. Στο τέλος οι μοναδικοί που θα κατέχουν ένα αξιόγραφο που μπορεί να λάβει θέση κορνίζας θα είναι και πάλι μόνον οι φαρμακοποιοί, αφού το τιμολόγιο τους δεν μπορεί να αποτελέσει αξιόπιστο εχέγγυο χρηματοδότησης σε κανένα χρηματοπιστωτικό ίδρυμα ...ενώ από την άλλη η απόκτηση του αγαθού από πλευράς τους κλείνει πάντα με μετρητά ή αξιόγραφο!
Το όφελος του Δημοσίου από αυτήν την αλλαγή σήμερα κατά προσωπική εκτίμηση δεν θα ξεπεράσει τα 32.000.000 ευρώ. Δηλαδή το 1.6% της προϋπολογισθείσας φαρμακευτικής δαπάνης, όταν το 6.5% του ΦΠΑ που βαρύνει τον προϋπολογισμό αυτής μόνον για τα ΦΥΚ, φτάνει το ποσό των 46.995.000 ευρώ.
Αυτά τα 32.000.000 ευρώ τα δικά μας λεφτά, είναι που κάνουν τη διαφορά για να σωθεί η χώρα, αυτά τα δικά μας λεφτά πρέπει να έχουν κάτι μαγικό, γιατί σε περίπτωση μη περικοπής των ΘΑ ΧΑΝΑΜΕ ΤΗ ΔΟΣΗ και η Χώρα Θα χρεοκοπούσε.
Είναι σημαντικό να το τονίσουμε και να το θυμηθούμε γιατί κανείς πια δεν χρησιμοποιεί αυτή τη λέξη στη χώρα, μετά το πλεόνασμα αλά Uri Geller!
Με την συνέχιση λειτουργίας των φαρμακείων του ΕΟΠΥΥ πάντως ακόμα και αυτό το τοποθετώ σε 2η μοίρα αφού παραμένει στη διακριτική ευχέρεια του εκάστοτε ΚΑΚ να επιλέξει το κανάλι διανομής του προϊόντος του. Και όσο υπάρχει Τρόϊκα που τους εξασφαλίζει “κανείς δεν θα προσπαθήσει να ζημιώσει το μικρομεσαίο φαρμακείο”.
Η κλιμάκωση του κέρδους ανά εύρος τιμών ουσιαστικά ακυρώνει εμμέσως την σχέση φαρμακευτικής δαπάνης και ΑΕΠ και την σφραγίζει σε κλειστό προϋπολογισμό και θα αντιμετωπίσει το γνωστό σε όλους πλέον παιχνιδάκι της αντικατάστασης παλαιοτέρων σκευασμάτων από νεότερα και κατά κανόνα ακριβότερα και έτσι θα δώσει την ευκαιρία σε αυτά να εντάσσονται πολύ πιο σύντομα στα ΔΤ χωρίς φόβο σημαντικής απόκλισης της δαπάνης. Θυμίζω ότι το ΠΚ πέφτει κατά 1/3 στη 2η κατηγορία και στο μισό για φάρμακα της τρίτης κλίμακας.
Αναφορικά με την προϋπολογισθείσα δαπάνη μετά την δήλωση ότι τα ΦΥΚ έχουν αγγίξει τα 770.000.00 η ιδιωτική φαρμακευτική δαπάνη σήμερα αισίως οδηγήθηκε στα 1.230.000.000 και αν κόψουμε και τα εμβόλια που εφέτος θα χτυπήσουν κόκκινο γιατί πέρσι τα ψάχναμε με το ματοκυάλι, απομένει 1.080.000.00 για όλο το 2014.
Εδώ σας έχω το καλύτερο σε αυτό το σημείο αγαπητοί συνάδελφοι καλούμεθα να αφαιρέσουμε και άλλα 340.000.000 για τους ανασφάλιστους και οδηγούμαστε στα 740.000.000 δηλαδή 61.667.000 ανά μήνα !
Τέλος Α' μέρους
1 HTTP://www.google.com/url?sa=t&rct=j&q=american%20economic%20association%20carmen%20reinhart%20grece&source=web&cd=1&bed=0CB8QFjAA&url=http%3A%2F%2Fwww.aeaweb.org%2Faea%2F2014conference%2Fprogram%2Fretrieve.php%3Fpdfid%3D712&ei=oY-5U6OXJof-ygPopoGYCw&usg=AFQjCNEo-75CSCQllDtGQfA1XoKzKPNrBA&bvm=bv.70138588,d.bGQ&cad=rja