Γράφει ο ΘΕΟΔΩΡΟΣ Γ. ΣΚΥΛΑΚΑΚΗΣ*
Απίστευτο κι όμως αληθινό! Στην Ελλάδα της Ε.Ε. και του 21ου αιώνα, οποιοδήποτε καινοτόμο φάρμακο (π.χ. βιοτεχνολογικά) βαφτίζεται άμα τη κυκλοφορία του «φάρμακο υψηλού κόστους» και διατίθεται αποκλειστικά από φαρμακεία δημόσιου χαρακτήρα (ΕΟΠΥΥ ή και νοσοκομείων). Κι αν η πόλη σας δεν διαθέτει (όπως το 97% των δήμων της χώρας), μη φοβάστε, το κράτος θα το στείλει με courier σπίτι σας! Σαν πίτσα ένα πράγμα!
Το ότι τα περισσότερα από αυτά τα φάρμακα είναι θερμοευαίσθητα, φωτοευαίσθητα και ενίοτε και τοξικά ουδόλως απασχολεί. Το ότι για να διανεμηθεί έστω και μια ασπιρίνη πρέπει ο διανομέας να είναι συμμορφωμένος με την αυστηρότατη κοινοτική οδηγία C343, επίσης ουδόλως μας απασχολεί, όπως και ότι ο ταχυμεταφορέας είναι μάλλον λιγότερο κατάλληλος από τον φαρμακοποιό στο να συμβουλέψει τον ασθενή στο πώς θα λαμβάνει το φάρμακό του, τι παρενέργειες δύναται να του εμφανιστούν και άλλα, που φαίνεται ότι δεν έχουν καμία αξία γι’ αυτούς που αποφασίζουν!
Σήμερα, λοιπόν, το 25% της φαρμακευτικής ύλης διανέμεται από ένα «σοβιετικού» τύπου κρατικό μονοπώλιο, σε συνεργασία με ταχυμεταφορείς. Για να ελεγχθεί το κόστος, είναι το επιχείρημα.
Στην πραγματικότητα αυτό είναι ένας μεγάλος μύθος. Καθώς το κράτος δεν κερδίζει ούτε ένα ευρώ, ανπθέτως θα κέρδιζε εάν ακολουθούσε το φυσικό κανάλι (βιομηχανίαφαρμακαποθήκη-φαρμακείο), τόσο από περικοπές δαπανών του ελλειμμαπκού ΕΟΠΥΥ όσο και από φορολογητέα ύλη των ιδιωτικών επιχειρήσεων. Μα γιατί το κάνει τότε; Ισως διότι κάποιοι είναι εμμονικοί με την ιδέα ότι όλα πρέπει να περνούν μέσα από ένα κράτος-τέρας, παρότι όλος ο πλανήτης έχει πειστεί εδώ και χρόνια για το αντίθετο.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα περίπου 20 φαρμακεία του ΕΟΠΥΥ δεν διασφαλίζουν ευκολότερη πρόσβαση των ασθενών απ’ ό,τι τα 11.000 ιδιωτικά φαρμακεία, όπως και το ότι οι ανά την επικράτεια couriers δεν διασφαλίζουν τις συνθήκες φύλαξης και μεταφοράς, όπως πράττουν οι φαρμακαποθήκες.
Επίσης, σίγουρο είναι ότι η ανάπτυξη με λοκομοτίβα την κρατική μηχανή οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε... επαχθή χρέη κι ακόμα επαχθέστερα μνημόνια.
Μήπως είναι, λοιπόν, η στιγμή να αφεθούν τα σουρεαλιστικά πειράματα και να επιστρέφουν αυτά τα προϊόντα στο φυσικό κανάλι διανομής τους; Μήπως είναι η ώρα το φαρμακείο (που εσχάτως έχασε και τα ΜηΣυΦα) να αρχίσει να ανακτά τόσο την ύλη που ex officio του ανήκει, όσο και τον επιστημονικό του ρόλο; Ή μήπως, τελικά, αυτός ο παράλογος κρατισμός εξυπηρετεί κάτι άλλο;
Κι αν ναι, τι είναι αυτό που αξίζει να ταλαιπωρούνται χιλιάδες ασθενείς κάθε μήνα, αναμένοντας το φάρμακό τους; Είναι πρόσφατες οι εικόνες των καρκινοπαθών που έφευγαν άπρακτοι από τα νοσοκομεία γιατί δεν υπήρχαν τα φάρμακά τους. Αυτές οι εικόνες εκθέτουν τη χώρα μας και μόνον αναπτυξιακές ή ευρωπαϊκές δεν μπορούν να χαρακτηριστούν.
* Γενικός γραμματέας του Πανελληνίου Συλλόγου Φαρμακαποθηκάριων, διευθύνων σύμβουλος της Profarm Α.Ε.
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΑΓΟΡΑ