Δευτέρα 4 Ιουλίου 2016

Ηλ. Χαλιγιάννης: Πειθαρχικά συμβούλια ως αντικείμενο συνδικαλιστικώνχειρισμών

Η θεσμική εκτροπή που βιώνει σε όλο το φάσμα της λειτουργίας του ο κλάδος σήμερα, είναι αναμφισβήτητα αποτέλεσμα πολιτικών παρεμβάσεων τόσο της προηγούμενης όσο και της τωρινής κυβέρνησης. 

Φαινόμενο το οποίο έχει μετατρέψει τη φαρμακευτική νομοθεσία σε ένα κουβάρι το οποίο κανένας νομικός δεν είναι σε θέση να βρει την άκρη του για να ξετυλίξει, καθώς η μία διάταξη προσκρούει σε κάποια άλλη νεότερη, χωρίς να έχει προβλεφθεί σε πολλές περιπτώσεις η κατάργηση ή η τροποποίηση κάποιας παλαιότερης, στην οποία βρίσκουν συνήθως καταφύγιο όσοι θέλουν να βλέπουν είτε τη μία είτε την άλλη όψη του νομίσματος. 

Ακόμα και οι διαφορετικές απόψεις που ....




.....εκφράζουν δημόσια καταξιωμένοι δικηγόροι οι οποίοι ασχολούνται διαχρονικά με τα νομικά θέματα του ελληνικού φαρμακείου, γίνονται αφορμή για να δημιουργηθούν νέα ερωτήματα τα οποία μένουν αναπάντητα και ερμηνεύονται σύμφωνα με την κρίση τους, καθότι ο νομοθέτης δεν έχει προβλέψει να αποσαφηνίσει.

Μέσα λοιπόν σε αυτό το νομοθετικό χάος, παρουσιάζεται ο - κυριολεκτικά από αυτή την άποψη τρομερός - κος Θεοδοσιάδης, ο οποίος όχι μόνο πρότεινε και πέτυχε το 2014 ως Πρόεδρος του ΠΦΣ την απαλλαγή του δικαστικού μέλους από τα πειθαρχικά συμβούλια αλλά επανέρχεται σήμερα ως μέλος του ΔΣ, δικαιώνοντας ο ίδιος τον εαυτό του και υπερθεματίζοντας στην ουσία για το αποτέλεσμα των ενεργειών του, ανεξάρτητα με το αν ταυτίζεται κατ’ αυτόν τον τρόπο η έννοια της «απονομής δικαιοσύνης» με αυτήν της «αυθαιρεσίας» και της «κατάχρησής» της από τρίτους(φαρμακοποιούς).

Σα να μην έφτανε αυτό, η κατάργηση των ήδη υπάρχοντων πειθάρχικων συμβουλίων και η καρατόμηση των προσφάτως εκλεγμένων μελών τους από τους Συλλόγους, δημιούργησε σοβαρές υποψίες για τους σκοπούς της βίαιης εκπαραθύρωσής τους.

 Δεκτό, από την οπτική γωνία που συνηθίζει να προσεγγίζει παρόμοια θέματα ο κος Θεοδοσιάδης. Δεν είναι άλλωστε σπάνιο φαινόμενο σήμερα, τα μνημόνια να παρέχουν «διευκολύνσεις» στους υμνητές τους, όσον αφορά τη δομή και λειτουργία της εξουσίας αν αυτή πρόκειται να αλλοιωθεί. Άλλωστε η λογική του «ας δικάσει όποιος να ναι», θα έβρισκε σύμφωνους και αυτούς που  πιστεύουν αντίστοιχα οτι  «μπορεί να λειτουργεί ένα φαρμακείο όποιος να ναι» ή, θα έδινε ακόμα ένα πάτημα και σε όσους ισχυρίζονται οτι «θα πρέπει να παρέχονται και τα φάρμακα απ’ όπου να ναι».

 Κανείς όμως δε θα φανταζόταν πριν από 88 χρόνια – με πρώτο το Νομοθέτη -  οτι η παρουσία του δικαστή σε ένα δικαστήριο, όπως είναι το πειθαρχικό συμβούλιο, θα αποτελούσε περιττή και αναχρονιστική προϋπόθεση για τη λειτουργία του, εν έτη 2014. Ωστόσο, ο τότε Πρόεδρος του ΠΦΣ δε δίστασε να ζητήσει την τροποποίηση του άρθρου του φαρμακευτικού δίκαιου που όριζε ρητά τη σύσταση και δομή των πειθαρχικών οργάνων, επικαλούμενος όπως αναφέρει σήμερα ο ίδιος στην επιστολή του, «πρακτικό πρόβλημα» για το νομό Θεσσαλονίκης!! Γιατί άραγε αγνόησε το γεγονός οτι σε άλλες περιοχές της Ελλάδας οι διαδικασίες παραπομπής κινούνταν τάχιστα;

- Ποιος άραγε λειτούργησε συνειδητά στο να εξυπηρετήσει αποκλειστικά τις ανάγκες τις περιοχής του, αδιαφορώντας για το αν υπάρχει πραγματική ανάγκη για τις υπόλοιπες περιοχές της Ελλάδας να αλλάξει ο νόμος των πειθαρχικών συμβουλίων, μετατρέποντας όμως έτσι ένα πρακτικό πρόβλημα της Θεσσαλονίκης σε Πανελλήνιο, με ολέθριες συνέπειες που οδήγησαν στο μηδενισμό του κύρους και της ορθότητάς του; Ήταν αυτή η μοναδική λύση άραγε; Η παρακμή τους σε επίπεδο δομής;

- Ποιος άραγε πρότεινε στον τότε υπουργό τη σύσταση ενός συνδικαλιστικού μορφώματος με δικαστικές αρμοδιότητες, το οποίο όμως αναπόφευκτα θα ασκεί τα καθήκοντα του κινούμενο στο δίπολο μεταξύ αυταρχισμού και παροχή προστασίας, εξυπηρετώντας πρωτίστως συνδικαλιστικά τερτίπια, με αντάλλαγμα την υφαρπαγή της ψήφου των φαρμακοποιών μελών των Συλλόγων με όπλο - μεταξύ άλλων - και τον εκφοβισμό;(Δε θα ήθελα να φανταστώ τον κο Σαρδέλη ή τον κο Ξανθόπουλο να τυλίγονται σε μία κόλλα χαρτί, απολογούμενοι σε ένα Πειθαρχικό Συμβούλιο που θα προεδρεύει ο κος Θεοδοσιάδης...)

- Άραγε το παράδειγμα των πειθαρχικών οργάνων των Ιατρικών Συλλόγων αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση ή παράδειγμα προς αποφυγή;

- Μήπως ο κος Δημητρέλλος έχει διαφορετική άποψη για τα σφάλματα του κου Παπαγεωργίου και στη βάση της δικής του νομοτεχνικής διατύπωσης διεκδικεί την τροποποίηση του νόμου Βορίδη το διαπαραταξιακό ΔΣ του ΠΦΣ;

- Όσο για τα χρέη του πρακτικογράφου, ιδιότητα με την οποία μετέχει άνευ γνώμης και ψήφου στις συνεδριάσεις του πειθαρχικού συμβουλίου ο οποιοσδήποτε νεαρός πτυχιουχος νομικής, μετά από την ερμηνεία που αποδίδει ο κος Θεοδοσιάδης όσον αφορά τη χρησιμότητα του, φαίνεται καθαρά και η προχειρότητα της επιχειρηματολογίας του, αποδεικνύοντας έτσι και τον τρόπο με τον οποίο θα εξυπηρετούσε τον ίδιο να λειτουργεί ένα πειθαρχικό όργανο με απαξιωμένο το ρόλο του πρωτοδίκη.

 Στο θέμα των πειθαρχικών συμβουλίων, η συνείδηση όλων των μελών του διαπαραταξιακού Προεδρείου είναι καθαρή και η θέση τους ξεκάθαρη, γνωρίζοντας οτι το λάθος δε διορθώνεται με λάθος παρά μόνο με διεκδίκηση και πίεση προς τη σωστή κατεύθυνση. 
 Αν αυτοί που πίστεψαν οτι θα αποκομίσουν τα οφέλη του ρουσφετιού, αν αυτοί που προσπαθούν να ισορροπήσουν μεταξύ κομματικού και ενός νέου είδους ψυχαναλυτικού συνδικαλισμού, μέσα από γραπτά με ερωταπαντήσεις που υποβάλλουν οι ίδιοι στον εαυτό τους για να αυτοδικαιώνονται, αναζητώντας κατ’ αυτό τον τρόπο το χειροκρότημα από τους θιασιώτες τους, ας συνεχίσουν τους ακροβατισμούς απευθυνόμενοι προς το κοινό τους. Άλλωστε, το ήθος των αρχοντων είναι όμοιο με το ήθος των αρχόμενων.
 Για έναν ΠΦΣ όμως, ο οποίος πορεύεται με οδηγό τις αξίες, τις διαχρονικές αρχές και τα ιδανικά του φαρμακευτικού λειτουργήματος, η αυτοκριτική για τις αστοχίες του παρελθόντος προέχει της όποιας κακόβουλης κριτικής συνηθίζει να ασκεί ο κος Θεοδοσιάδης στο προεδρείο κάνοντας λόγο ακόμα και για εμπάθεια απέναντι στα «πρωτοποριακά επιτεύγματα» του καιρού του, για τα οποία κάθε άλλο παρά υπερήφανοι αισθανόμαστε ως φαρμακοποιοί από τα πεπραγμένα της θητείας του.

Ηλίας Χαλιγιάννης
Ταμίας Π.Φ.Σ.