Ο πρόσφατος κατά γενική ομολογία παραπλανητικός
ισχυρισμός της ΕΛΣΤΑΤ περί αύξησης των τιμών στα αγαθά της Υγείας κατά 3,4% τον
τελευταίο χρόνο, για την οποία αύξηση ευθύνονται κυρίως οι ανατιμήσεις(!) στα
φαρμακευτικά προϊόντα, δεν αποτελεί μόνο μία αναληθή και άκρως προκλητική
διατύπωση από μία εθνική επιστημονική υπηρεσία αλλά παράλληλα εγείρει σοβαρές
ανησυχίες, καθώς η ανακοίνωση και διάδοση στατιστικών αποτελεσμάτων από την Εθνική
Στατιστική Αρχή, λαμβάνεται υπόψη ως βασική παράμετρος στην περαιτέρω χάραξη
μίας μνημονιακής πολιτικής για τη φαρμακευτική περίθαλψη του ελληνικού λαού, η
οποία υποχρηματοδοτείται διαρκώς επί 6 συναπτά έτη. Συνεπώς, το πρόβλημα που
ανακύπτει, από μεθοδολογικό μετουσιώνεται σε πολιτικό και κοινωνικοοικονομικό.
Φυσικά, η σημερινή πλάνη του στατιστικού αποτελέσματος
της ΕΛΣΤΑΤ, ακυρώνεται μπροστά στην αδιάψευστη ανάγνωση των αριθμών που
οδήγησαν σε πρωτοφανή συρρίκνωση της φαρμακευτικής δαπάνης στην Ελλάδα των
μνημονίων και των διαρκών περιστολών από τα 5,6 δις ευρώ το 2007, στα 1,8 δις
σήμερα. Συρρίκνωση, η οποία βασίστηκε σε όλο της το φάσμα στις συνεχιζόμενες
υποτιμήσεις των τιμών των φαρμάκων. Κάτι το οποίο όφειλε να εξετάσει η ΕΛΣΤΑΤ.
Είναι προφανές όμως, ό,τι η συμπίεση της τιμής του φαρμάκου,
η οποία συνεχίζεται αδιάκοπα μέχρι σήμερα, καθιστώντας την Ελλάδα ως τη χώρα με
τις χαμηλότερες τιμές φαρμάκων στην Ευρώπη, δεν ερμηνεύεται και σε φθηνότερη
παροχή της φαρμακευτικής περίθαλψης του Έλληνα ασθενή. Και αυτό όφειλε να
επισημανθεί στη μελέτη της ΕΛΣΤΑΤ. Κοινώς, φθηνή λιανική τιμή του φαρμάκου κάθε
άλλο παρά χαμηλότερη κόστος απόκτησης για τον ασφαλισμένο του ΕΟΠΥΥ σημαίνει.
Οφείλουμε για μία ακόμη φορά να επαναλάβουμε ως
Πανελλήνιος Φαρμακευτικός Σύλλογος, ότι η σχέση μεταξύ φθηνότερης λιανικής
τιμής του φαρμάκου είναι πλέον αντιστρόφως ανάλογη της συμμετοχής που
καταβάλλει ο ασθενής για να έχει πρόσβαση στις αναγκαίες παροχές φαρμακευτικής
περίθαλψης. Το παράδοξο δυστυχώς φαινόμενο , εστιάζεται στο γεγονός ότι το
Κράτος μετατρέπει τη μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης σε συνεχώς αυξανόμενο
κόστος το οποίο επιβαρύνει την τσέπη του Έλληνα ασφαλισμένου.
Στο σημείο όμως το οποίο η ΕΛΣΤΑΤ, είτε αγνοεί, είτε
παρακάμπτει να συσχετίσει την αύξηση της τιμής του φαρμάκου που επικαλείται με
τον παράγοντα «συμμετοχή του ασφαλισμένου», αποκαλύπτεται για ακόμη μία φορά
και η πραγματική, κοινωνική διάσταση του προβλήματος. Η σχέση μεταξύ
εισοδήματος και φροντίδας υγείας είναι αμφίδρομη, κινούμενη στον άξονα της
αξιοποίησης και αναδιανομής των κοινωνικών πόρων.
Η σημερινή
κρίση δεν παράγει μόνο φτώχεια αλλά γεννά και αρρώστια. Όσο όμως επιστημονικά
αποδεδειγμένα, αυξάνεται η νοσηρότητα του πληθυσμού σε ένα τέτοιο περιβάλλον,
τόσο περισσότερο επηρεάζεται η ζήτηση για χρησιμοποίηση των υπηρεσιών υγείας. Σε
μία λοιπόν συνεχώς αυξανόμενη κοινωνία φτωχών, τόσο η ανάγκη, όσο και η
φροντίδα υγείας καθίστανται εκ των πραγμάτων δυσκολότερες και ακριβότερες,
αφενός γιατί το ίδιο το εισόδημα του ατόμου ή της κοινωνίας αδυνατεί συμβάλλει
με τη σειρά του θετικά στο επίπεδο ποιότητας υγείας και αφετέρου, γιατί στο
νεοφιλελεύθερο περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε, οι ανισότητες στην πρόσβαση
στην υγείας προκύπτουν αξιωματικά, καθώς το κοινωνικό κράτος συνθλίβεται στις
δαγκάνες του καπιταλισμού και της ιδιωτικοποίησης του δημόσιου συστήματος
Υγείας που αυτός επιβάλλει.
Υπό το
πρίσμα λοιπόν της κοινωνικοπολιτικής προσέγγισης του προβλήματος και παρά την αρχική
αστοχία της, η ΕΛΣΤΑΤ, στην πραγματικότητα καταδεικνύει την αποτυχημένη πολιτική
υγείας που συνεχίζει να εφαρμόζεται ελέω μνημονίου. Μία πολιτική η οποία
παραδίδεται ως σκυτάλη στα εναλλασσόμενα κυβερνητικά σχήματα τα οποία απλά επιταχύνουν
την εξέλιξη μίας επώδυνης προκύπτουσας κατάστασης, που καταστρέφει διαρκώς τις
θεσμικές δομές της ελληνικής κοινωνίας, άλλοτε με το πρόσχημα του
φιλελευθερισμού και της απελευθέρωσης των «αναπτυξιακών» δυνάμεων της αγοράς
στο χώρο της Υγείας και άλλοτε χρησιμοποιώντας έντεχνα την ευαίσθητη κοινωνικά
διαλεκτική της Αριστεράς. Το αποτέλεσμα όμως δυστυχώς, παραμένει το ίδιο
απαξιωτικό, κάνοντας διαρκώς τους δείκτες της Υγείας να ακριβαίνουν.
Όσο για την ΕΛΣΤΑΤ…
…Το σίγουρο είναι ότι θα
επανέλθει και τον Ιούλιο του 2017 με νέα στατιστικά δεδομένα και νέα διαπίστωση.
Τότε, που σε πολλά φαρμακευτικά προϊόντα η λιανική τους τιμή δε θα συγκρατείται
πλέον από την κρατική διατίμηση(από 1/1/2017) και η διάθεση τους δε θα
προστατεύεται στο φυσικό επιστημονικό τους χώρο που είναι το ελληνικό
φαρμακείο. Τότε όμως, το ποσοστό της αύξησης των φαρμακευτικών προϊόντων δε θα
αποτελεί έκπληξη. Τουλάχιστον όχι για τους φαρμακοποιούς. Και αυτό, οφείλω να
το επισημάνω εγκαίρως -έχοντας πλήρη επίγνωση των όσων ισχυρίζομαι - απλά και
μόνο για να μην στοχοποιηθεί και θυσιαστεί ένας ολόκληρος κλάδος στο βωμό των
«συντεχνιακών» του συμφερόντων. Ως φαρμακοποιοί προειδοποιήσαμε τόσο την
ελληνική κοινωνία, όσο και την ελληνική Πολιτεία για την πραγματικά ανεξέλεγκτη
αύξηση των τιμών, η οποία βρίσκεται προ των πυλών...
Ηλίας Χαλιγιάννης
Ταμίας Π.Φ.Σ.