Η Πηνελόπη Δημητριάδη σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια την τετραετία 1955-1959, μία εποχή, που όπως λέει η ίδια, η φαρμακευτική ήταν ένα ανδροκρατούμενο, άβατο, για τις γυναίκες επάγγελμα.
«Θυμάμαι μέσα στην τάξη», λέει,
.....«υπήρχαν 200 άνδρες φοιτητές και 5 μόλις γυναίκες φοιτήτριες. ‘Εσείς τι κάνετε εδώ, ήρθατε για να βρείτε γαμπρό’ μας έλεγαν οι συμφοιτητές μας, μεταξύ σοβαρού και αστείου. Εκείνα τα χρόνια οι περισσότερες κοπέλες με το που τελείωναν το Γυμνάσιο παντρεύονταν και στα 19 με 20 τους χρόνια είχαν ήδη παιδιά. Εγώ σπούδασα Φαρμακευτική, κυρίως λόγω του πατέρα μου που το θεωρούσε ως ένα καλό επάγγελμα όταν θα επιστρέφαμε πίσω στην Ελλάδα. ‘Οταν με το καλό’, έλεγε συνεχώς, ‘πάμε πίσω στην πατρίδα θα έχεις μία καλή σταδιοδρομία και πολλές ευκαιρίες διότι εκεί δεν υπάρχουν φαρμακοποιοί’.»Δείγμα του πόσο πολύ αγαπούσε την Ελλάδα ο πατέρας μου είναι ότι αν και μετανάστευσε στην Αμερική το 1907 σε ηλικία μόλις 15 ετών ποτέ δεν κατάφερε να προσαρμοστεί εδώ. Ολη του τη ζωή ζούσε με το όνειρο της επιστροφής, όνειρο που ποτέ δεν εκπληρώθηκε. Με το που αποφοίτησα από το Πανεπιστήμιο εργάστηκα σε ένα ιδιωτικό φαρμακείο, ένα από τα παλαιότερα της Αμερικής. Θυμάμαι, ακόμη μέχρι σήμερα και με στεναχωρεί, με πόση δυσπιστία με αντιμετώπιζαν οι πελάτες. Πολλοί δεν ήθελαν να τους εξυπηρετήσω, ‘πού είναι’, έλεγαν, ‘ο άνδρας φαρμακοποιός’.
 |
| Η Πηνελόπη με τον αείμνηστο σύζυγο της Δημήτρη και τα παιδιά τους, Γιάννη και Ευτυχία. |
»Δυστυχώς την ίδια αρνητική αντιμετώπιση είχα και από γυναίκες πελάτισσες. Αργότερα για 7 χρόνια εργάστηκα σε μία μεγάλη φαρμακευτική εταιρεία στον τομέα της έρευνας. Το 1972 αγοράσαμε με τον αείμνηστο σύζυγό μου, Δημήτρη, το φαρμακείο της γειτονιάς που μέναμε στο Μπρούκλιν, 20ή Λεωφόρο και 50 δρόμους, μία περιοχή γεμάτη Ελληνισμό τα χρόνια εκείνα. Ομως σιγά σιγά οι Ελληνες άρχισαν να μετακομίζουν στο Μπέι Ριτζ. Ετσι το 1976 αποφασίσαμε να αγοράσουμε το δεύτερό μας φαρμακείο στους 80 δρόμους και 5η Λεωφόρο για να είμαστε δίπλα στην Ομογένεια που τόσο μας στήριζε.
»Οταν αγοράσαμε το φαρμακείο δεχόμασταν γραπτές ρατσιστικές επιθέσεις από τους ξένους. Αν και υπήρχαν πολλοί Ελληνες που ζούσαν στην περιοχή δεν άρεσε η ιδέα ενός φαρμακείου στην 5η Λεωφόρο. Την εποχή εκείνη κυριαρχούσαν τα μπαρ και πολλοί ήθελαν να διατηρήσουν την περιοχή ως κέντρο διασκέδασης και η ύπαρξη ενός φαρμακείου τους χαλούσε προφανώς τα σχέδια. Βέβαια όσο περνούσαν τα χρόνια, όχι μόνο οι Ελληνες, αλλά και όλοι οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής, εκτιμώντας τις προθέσεις και την τίμια εργασία μας, μας δέχτηκαν και μας αγκάλιασαν σαν μία οικογένεια.
»Εμείς από την πλευρά μας πάντα βοηθάμε όπου και όπως μπορούμε την Κοινότητα. Η σκέψη των αμέτρητων Ελληνόπουλων που έχουν εργαστεί και εξακολουθούν να εργάζονται στο φαρμακείο μας για να κάνουν πρακτική εξάσκηση επαγγέλματος ή για να βγάλουν ένα χαρτζιλίκι με γεμίζει με αισθήματα χαράς και υπερηφάνειας. Επί πολλά χρόνια υπηρέτησα και την εκκλησία του Τιμίου Σταυρού ως η πρώτη γυναίκα από τη θέση του εκκλησιαστικού συμβουλίου.
»Συμμετείχα ενεργά στην προεκλογική εκστρατεία του Πολ Τσόγκα και παρευρέθηκα ως αντιπρόσωπος στη συνέλευση του Δημοκρατικού Κόμματος στη Νέα Υόρκη το 1992 στην εκλογή του Μπιλ Κλίντον. Υπηρέτησα για 6 χρόνια το συμβούλιο της περιφέρειας 10 στο Μπέι Ριτζ και πρόεδρος της επιτροπής περιβάλλοντος. Επίσης, για πολλά χρόνια ήμουν μέλος του Ελληνοαμερικανικού Συμβουλίου Γυναικών».
 |
| Η Πηνελόπη, δεύτερη από αριστερά στην πρώτη σειρά, σε αναμνηστική φωτογραφία με την απόφοιτη τάξη της φαρμακευτικής του Κολούμπια το 1959. |
Η Πηνελόπη Δημητριάδη γεννήθηκε το 1937 στο Γύθειο Λακωνίας και ήρθε στην Αμερική σε ηλικία 11 ετών με πρώτη της γειτονιά τους 43 δρόμους και 8η Λεωφόρο στο Μανχάταν.
«Η περιοχή τότε ήταν γεμάτη από Ελληνες, Προδρομίδης, Κεντρικόν, Πρωτόπαππα, Παράδεισος, Μολφέτας και πολλά άλλα ελληνικά μαγαζιά μεσουρανούσαν στο σημείο που βρίσκεται σήμερα ο σταθμός των λεωφορείων. Σιγά σιγά ο Ελληνισμός έφευγε, άλλοι για το Μπρούκλιν και άλλοι για την Αστόρια. Το 1952 μετακομίσαμε και εμείς στο Μπρούκλιν και εκεί αγοράσαμε τα δύο μας φαρμακεία.
»Ολα μου τα χρόνια υπηρέτησα τη Φαρμακευτική με πολλή αγάπη και αφοσίωση. Οι ανθρώπινες σχέσεις και η παροχή κάθε δυνατής βοήθειας και διευκόλυνσης στους ασθενείς ήταν οι βασικές μου αρχές και αξίες. Το φαρμακείο δεν είναι μία απλή εμπορική επιχείρηση, είναι ένας χώρος υγείας. Ειδικά τα μικρά φαρμακεία βλέπουν με συμπάθεια και κατανόηση τον ασθενή, κάτι που δυστυχώς λείπει από τις μεγάλες απρόσωπες φαρμακευτικές εταιρείες.
»Ο φαρμακοποιός είναι ένα επάγγελμα με πολύ βαθιές ιστορικές ρίζες και κοινωνικές αξίες, αναλαμβάνει ενεργό ρόλο στη στήριξη και βελτίωση της υγείας του πολίτη. Είναι η πρώτη επαφή ενός ανθρώπου σε θέματα υγείας, καθώς οποιοσδήποτε χρειάζεται μια συμβουλή, μια πληροφορία βρίσκει πάντα την πόρτα του φαρμακείου ανοιχτή για οποιαδήποτε ερώτηση, παρέχοντας απαντήσεις αφιλοκερδώς.
»Ο φαρμακοποιός επιτελεί λειτούργημα και φαρμακευτική φροντίδα. Διαθέτει φάρμακα εκτελώντας την ιατρική συνταγή, ελέγχοντας την ορθότητά της, δίνοντας τις κατάλληλες συμβουλές στον ασθενή για την σωστή λήψη των φαρμάκων, εξηγώντας τη δοσολογία, τον τρόπο χορήγησης, τις ανεπιθύμητες ενέργειες και τις πιθανές αλληλεπιδράσεις με άλλα φάρμακα, συμπληρώματα διατροφής και τροφές.
»Ο φαρμακοποιός προάγει την υγεία ενημερώνοντας για θέματα υγείας, για εποχιακά νοσήματα και λοιμώξεις, για αλλεργίες, δίνοντας διατροφικές συμβουλές, μέτρα πρόληψης προτείνοντας συμπληρώματα διατροφής που βοηθούν επικουρικά και αποτρέποντας την πολυφαρμακία και τη χρήση ουσιών που μπορεί να προκαλέσουν προβλήματα».
Το 1965 η Πηνελόπη Δημητριάδη παντρεύτηκε τον αείμνηστο σύζυγό της Δημήτρη και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Γιάννη και την Ευτυχία. Εχει 5 εγγόνια, την Πηνελόπη, τον Δημήτρη, την Αλεξάνδρα, την Παρασκευή και την Θεοδώρα.
Διαβάστε περισσότερα στον Εθνικό Κήρυκα, εφημερίδα της ομογένειας