Η ανάρτηση οργής και απόγνωσης ενός φαρμακοποιού με αφορμή το κλείσιμο ενός φαρμακείου στη Χρυσούπολη: «Μείναμε στις θέσεις μας για να μη μείνει κανένας χωρίς φάρμακο και τώρα το πληρώνουμε»
Ένα φαρμακείο στη Χρυσούπολη έκλεισε… Για τους πολλούς είναι μια «αναμενόμενη» είδηση, για τον φαρμακοποιό από τη Χρυσούπολη, όμως, Παναγιώτη Αμπεριάδη είναι μια αφορμή έκφρασης «οργής και πίκρας» για την κατάσταση η οποία επικρατεί στον κλάδο, την αντιμετώπιση από το κράτος και το μέλλον των φαρμακοποιών, αγωνίες τις οποίες διατυπώνει μέσα από μια ανάρτησή του στο Facebook.
Η ανάρτηση του φαρμακοποιού
Μουντή ξεκίνησε η μέρα μουντή και η καρδιά μας. Τα μαντάτα έφτασαν πρωί πρωί. Ένα φαρμακείο στη Χρυσούπολη έκλεισε. Το πρώτο στην πόλη, ίσως το πρώτο στον Νομό Καβάλας. Χτυπημένο από τον κορονοϊό-μάστιγα του καιρού μας. Δεν με πιάνει φόβος, υγειονομικό φαινόμενο, επιδημικό φαινόμενο είναι, αργά ή γρήγορα θα ερχόταν και στην πόρτα μας. Η πιθανότητα να νοσήσουμε πια μεγάλη. Αυτό που με πνίγει είναι ΟΡΓΗ και ΠΙΚΡΑ.
Νιώθω ανοχύρωτος, ξεκρέμαστος, εντελώς απογυμνωμένος. Ζω στη χώρα που.....
.... εδώ και 12 χρόνια ο χώρος του φαρμάκου και του φαρμακείου κατακρεουργήθηκε όσο λίγοι άλλοι και δεν το αναδεικνύει αυτό κανείς. Διαχειρίστηκαν το πολύ σοβαρό θέμα «σαλτιμπάγκοι» (Λοβέρδος, Γεωργιάδης και τόσοι άλλοι) τόσα χρόνια πια και προσκυνημένοι στις επιταγές των μνημονίων, εξευτέλισαν το φάρμακο και το Ελληνικό Φαρμακείο και το κατέστησαν σκουπίδι και εμπορικό κατάστημα της σειράς.
Οι ευθύνες των ιθυνόντων συνδικαλιστών του χώρου μας τεράστιες. Σαράντα χρόνια τώρα, από φοιτητής θυμάμαι να πολεμάμε για την κατοχύρωση του επαγγέλματος και την κληρονομικότητα. Αλίμονό μας. Σε άλλες χώρες Αυστραλία, Πορτογαλία, Γαλλία από τον Μάρτιο προέβησαν τα όργανα των φαρμακοποιών σε άμεσες ενέργειες, όπως επιδότηση για τοποθέτηση Plexiglass, δημιουργία σώματος φαρμακοποιών που θα αναλαμβάνει τη λειτουργία των φαρμακείων που θα προσβληθεί ο φαρμακοποιός από COVID, αποζημίωση των κλειστών φαρμακείων από τα ταμεία του Συλλόγου κλπ. Εδώ ΤΙΠΟΤΕ. Ανοχύρωτοι, γυμνοί, όλα από την τσέπη μας.
Η οργή μου μεγαλώνει σκεπτόμενος πώς μας αντιμετωπίζει το κράτος και οι λειτουργοί του. Ως προνομιούχους γιατί λέει ήμασταν ανοιχτοί, ως εκατομμυριούχους λέει (δεν δικαιούμαστε τίποτε από τις προκαταβολές και επιδοτήσεις), ως κλέφτες λέει (οι ελεγκτές της τηλεργασίας). Παρόλο που το 80% των φαρμακείων της χώρας πληρώνουν πια με δυσκολία τις υποχρεώσεις τους (σας παραπέμπω στις αναλογιστικές μελέτες του ΠΦΣ). Και στο πρώτο Lockdown και τώρα μείναμε στις θέσεις μας για να εξυπηρετήσουμε τον κόσμο μας, να μη μείνει κανένας χωρίς φάρμακο με όποια επικινδυνότητα και τώρα το πληρώνουμε.
Κλείνουν φαρμακεία. Μείναμε για τζίρο κανονικό, αλλά και για 7,5 ευρώ τζίρο την ημέρα. Ναι δουλέψαμε και για τόσα αλλά ήμασταν στις θέσεις μας. Δεν βάλαμε στολές ραδιοβιοχημικού πολέμου, δεν πετάξαμε τον κόσμο στα πεζοδρόμια με βροχή ή καύσωνα, δεν είπαμε δώστε μας δουλειά να φαίνεται ότι δουλεύουμε για να μην μας επιτάξουν. ΕΠΙΤΑΓΜΕΝΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ. Τηρήσαμε τον όρκο μας. Εμβολιάσαμε 3 εκατομμύρια κόσμο για να αποσυμφορηθεί το σύστημα.
Το ευχαριστώ ποιο ήταν; Πού είναι το εμβόλιό μου ΡΕ; Το έδωσες σε άλλον ΡΕ; Οι άλλοι γιατί έχουν μάσκα και εσύ δεν έχεις ΡΕ; Η αγνωμοσύνη και η αχαριστία τα δυο δεινά του Νεοέλληνα που αποδομούν τον Έλληνα, όπως έλεγε και ο συχωρεμένος ο Βασίλης Ραφαηλίδης (οι πλείστοι όχι όλοι). Στη Γερμανία αφήνουν λουλούδια έξω από τα φαρμακεία ως δείγμα ευγνωμοσύνης και εδώ μας φτύνουν ως τελευταίο κρίκο της αλυσίδας γιατί δεν έχουμε το φάρμακο το οποίο λείπει με ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ.
Νιώθω απροστάτευτος, νιώθω απογυμνωμένος, ανοχύρωτος. Περπατώ σε γυάλινο πάτωμα από λεπτό γυαλί και ο λάκκος των λεόντων κάτω μου. Εύχομαι περαστικά γρήγορα στους καλούς συναδέλφους μου. Το μυαλό μας θα είναι μαζί τους όσο είμαστε στις θέσεις μας και παλεύουμε με το θηρίο.
Ο έχων πάντα το θάρρος της γνώμης μου
Παναγιώτης Αμπεριάδης
Φαρμακοποιός Χρυσούπολη Καβάλας
Οι ευθύνες των ιθυνόντων συνδικαλιστών του χώρου μας τεράστιες. Σαράντα χρόνια τώρα, από φοιτητής θυμάμαι να πολεμάμε για την κατοχύρωση του επαγγέλματος και την κληρονομικότητα. Αλίμονό μας. Σε άλλες χώρες Αυστραλία, Πορτογαλία, Γαλλία από τον Μάρτιο προέβησαν τα όργανα των φαρμακοποιών σε άμεσες ενέργειες, όπως επιδότηση για τοποθέτηση Plexiglass, δημιουργία σώματος φαρμακοποιών που θα αναλαμβάνει τη λειτουργία των φαρμακείων που θα προσβληθεί ο φαρμακοποιός από COVID, αποζημίωση των κλειστών φαρμακείων από τα ταμεία του Συλλόγου κλπ. Εδώ ΤΙΠΟΤΕ. Ανοχύρωτοι, γυμνοί, όλα από την τσέπη μας.
Η οργή μου μεγαλώνει σκεπτόμενος πώς μας αντιμετωπίζει το κράτος και οι λειτουργοί του. Ως προνομιούχους γιατί λέει ήμασταν ανοιχτοί, ως εκατομμυριούχους λέει (δεν δικαιούμαστε τίποτε από τις προκαταβολές και επιδοτήσεις), ως κλέφτες λέει (οι ελεγκτές της τηλεργασίας). Παρόλο που το 80% των φαρμακείων της χώρας πληρώνουν πια με δυσκολία τις υποχρεώσεις τους (σας παραπέμπω στις αναλογιστικές μελέτες του ΠΦΣ). Και στο πρώτο Lockdown και τώρα μείναμε στις θέσεις μας για να εξυπηρετήσουμε τον κόσμο μας, να μη μείνει κανένας χωρίς φάρμακο με όποια επικινδυνότητα και τώρα το πληρώνουμε.
Κλείνουν φαρμακεία. Μείναμε για τζίρο κανονικό, αλλά και για 7,5 ευρώ τζίρο την ημέρα. Ναι δουλέψαμε και για τόσα αλλά ήμασταν στις θέσεις μας. Δεν βάλαμε στολές ραδιοβιοχημικού πολέμου, δεν πετάξαμε τον κόσμο στα πεζοδρόμια με βροχή ή καύσωνα, δεν είπαμε δώστε μας δουλειά να φαίνεται ότι δουλεύουμε για να μην μας επιτάξουν. ΕΠΙΤΑΓΜΕΝΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ. Τηρήσαμε τον όρκο μας. Εμβολιάσαμε 3 εκατομμύρια κόσμο για να αποσυμφορηθεί το σύστημα.
Το ευχαριστώ ποιο ήταν; Πού είναι το εμβόλιό μου ΡΕ; Το έδωσες σε άλλον ΡΕ; Οι άλλοι γιατί έχουν μάσκα και εσύ δεν έχεις ΡΕ; Η αγνωμοσύνη και η αχαριστία τα δυο δεινά του Νεοέλληνα που αποδομούν τον Έλληνα, όπως έλεγε και ο συχωρεμένος ο Βασίλης Ραφαηλίδης (οι πλείστοι όχι όλοι). Στη Γερμανία αφήνουν λουλούδια έξω από τα φαρμακεία ως δείγμα ευγνωμοσύνης και εδώ μας φτύνουν ως τελευταίο κρίκο της αλυσίδας γιατί δεν έχουμε το φάρμακο το οποίο λείπει με ΚΡΑΤΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ.
Νιώθω απροστάτευτος, νιώθω απογυμνωμένος, ανοχύρωτος. Περπατώ σε γυάλινο πάτωμα από λεπτό γυαλί και ο λάκκος των λεόντων κάτω μου. Εύχομαι περαστικά γρήγορα στους καλούς συναδέλφους μου. Το μυαλό μας θα είναι μαζί τους όσο είμαστε στις θέσεις μας και παλεύουμε με το θηρίο.
Ο έχων πάντα το θάρρος της γνώμης μου
Παναγιώτης Αμπεριάδης
Φαρμακοποιός Χρυσούπολη Καβάλας